Duinhoopjes

Misschien dat ik die druk niet aankan.

Afgelopen zaterdag was ik naar het verjaardagsfeestje van Joey, die samen met vijf andere vrienden 150 jaar werd. Een feest vol gewaagde en geslaagde keuzes. Mijn partner in crime was mijn huisgenoot José. Haar ouders waren toevallig in Delft en wilden ons wel even naar het feestje brengen. Ik voelde me weer zestien.

Op het strand van Kijkduin hadden de jarige Joppen een strandtent afgehuurd, een goede keuze. Op het feest werd ook Nederland-Rusland op groot scherm gekeken, gewaagde keuze. Na de wedstrijd trad de band 015 op, heel goede keuze. Je studentenvrienden en je familie uitnodigen op hetzelfde feest, een gedurfde keuze. Uitspraken als: “O, wat ben je groot geworden” en “Lul, heb je nog geneukt” wisselden elkaar probleemloos af.

Na het voetbalverlies, leek het feest even helemaal de verkeerde kant op te gaan. De mannen waren nog net niet in huilen uitgebarsten en de vrouwen mochten even niks meer zeggen. Zelfs de rustgevende omgeving, de kabbelende zee, de schone lucht en een fris windje, konden de domper van Oranje niet zomaar doen vergeten. Er zat maar een ding op: die zure nasmaak van de wedstrijd wegdrinken met veel bier. En zo dachten meer mensen erover. Want toen de band begon te spelen was iedereen de wedstrijd eigenlijk al vergeten.

Het werd wel een prijzig feestje. Aangezien we gewoon in burgerland stonden, waren de biertjes drie maal zo duur als we gewend waren. Een andere vriendin ter plekke had zich er al op voorbereid en had haar eigen mixjes thuis in petflesjes gedaan. Wederom voelde ik me weer een zestienjarige.

De overvloed aan drank en de romantische omgeving misten hun uitwerking niet. Hier en daar waren duidelijk hoopjes mens te herkennen in de duinen.

Eenmaal in Delft smeekte mijn maag om een vette hap, dus even langs Alev. Met de aanblik van duidelijk treurende mannen die comfort food naar binnen werkten kwamen er herinneringen naar boven van een bepaalde voetbalwedstrijd eerder die avond. Een man die ook duidelijk zijn verdriet aan het weg eten was, vertelde dat hij op een bruiloftsfeest was dat niet erg goed eindigde. De bruid en bruidegom waren zich niet bewust van de impact die een kwartfinale kan hebben op je feest. De sfeer kwam in de buurt van die op de Beestenmarkt dezelfde avond. Alleen hoefde de ME er niet aan te pas te komen.

Gelukkig liep dat anders op het feest van Joey, misschien was het toch de rustgevende omgeving. En wie weet laat ik mijn eigen verjaardagsfeest volgend jaar niet weer onopgemerkt voorbijgaan. (CG)

Weet je een feest? Mail carineghazzi@gmail.com

Mijn verjaardag laat ik het liefst stiekem voorbijgaan. Toch ben ik gek op verjaardagen. Een geslaagd verjaardagsfeestje heeft alles te maken met de juiste keuzes. Misschien dat ik die druk niet aankan.

Afgelopen zaterdag was ik naar het verjaardagsfeestje van Joey, die samen met vijf andere vrienden 150 jaar werd. Een feest vol gewaagde en geslaagde keuzes. Mijn partner in crime was mijn huisgenoot José. Haar ouders waren toevallig in Delft en wilden ons wel even naar het feestje brengen. Ik voelde me weer zestien.

Op het strand van Kijkduin hadden de jarige Joppen een strandtent afgehuurd, een goede keuze. Op het feest werd ook Nederland-Rusland op groot scherm gekeken, gewaagde keuze. Na de wedstrijd trad de band 015 op, heel goede keuze. Je studentenvrienden en je familie uitnodigen op hetzelfde feest, een gedurfde keuze. Uitspraken als: “O, wat ben je groot geworden” en “Lul, heb je nog geneukt” wisselden elkaar probleemloos af.

Na het voetbalverlies, leek het feest even helemaal de verkeerde kant op te gaan. De mannen waren nog net niet in huilen uitgebarsten en de vrouwen mochten even niks meer zeggen. Zelfs de rustgevende omgeving, de kabbelende zee, de schone lucht en een fris windje, konden de domper van Oranje niet zomaar doen vergeten. Er zat maar een ding op: die zure nasmaak van de wedstrijd wegdrinken met veel bier. En zo dachten meer mensen erover. Want toen de band begon te spelen was iedereen de wedstrijd eigenlijk al vergeten.

Het werd wel een prijzig feestje. Aangezien we gewoon in burgerland stonden, waren de biertjes drie maal zo duur als we gewend waren. Een andere vriendin ter plekke had zich er al op voorbereid en had haar eigen mixjes thuis in petflesjes gedaan. Wederom voelde ik me weer een zestienjarige.

De overvloed aan drank en de romantische omgeving misten hun uitwerking niet. Hier en daar waren duidelijk hoopjes mens te herkennen in de duinen.

Eenmaal in Delft smeekte mijn maag om een vette hap, dus even langs Alev. Met de aanblik van duidelijk treurende mannen die comfort food naar binnen werkten kwamen er herinneringen naar boven van een bepaalde voetbalwedstrijd eerder die avond. Een man die ook duidelijk zijn verdriet aan het weg eten was, vertelde dat hij op een bruiloftsfeest was dat niet erg goed eindigde. De bruid en bruidegom waren zich niet bewust van de impact die een kwartfinale kan hebben op je feest. De sfeer kwam in de buurt van die op de Beestenmarkt dezelfde avond. Alleen hoefde de ME er niet aan te pas te komen.

Gelukkig liep dat anders op het feest van Joey, misschien was het toch de rustgevende omgeving. En wie weet laat ik mijn eigen verjaardagsfeest volgend jaar niet weer onopgemerkt voorbijgaan. (CG)

Weet je een feest? Mail carineghazzi@gmail.com