Ik was ooit mentor. En had twee uitzonderlijke mentorkindjes. Een jongen en een meisje, grote broek, nog grotere gympen. Zij fel en trots. Hij wat stiller en schuchter.
Delen
Skaters, dacht ik zo.
,,Kom maar hier met die etensbonnen. Wij houden niet van groepjes”, zei zij. Ik keek van haar naar mijn mentorgenootjes. Dit was wel een heel gezellig begin van de OWee. Bonnen afgegeven aan de twee assertieve skaters en zo snel mogelijk aan de nog resterende mentorkindjes duidelijk gemaakt hoe leuk wij mentoren wel niet waren. Voor je het weet loop je alleen.
Na de OWee. Mijn mentorkindjes nog één keer bijeenvegen voor een voorlichtingsbijeenkomst. Over de studie deze keer. De twee niet-van-groepjes-houdende mentorkindjes zaten kuchend en met een dikke sjaal aan tafel. ,,Heftige OWee gehad?” vroeg ik nog. ,,Nee hoor: KMT”, zei het meisje met twinkelende ogen. O. Mijn twee groepsschuwe mentorkindjes liepen KMT. Ik kon het niet helemaal verenigen met die luid geuite afkeer van groepjes.
,,En? Bevalt Jansbrug?” probeerde ik ons niet heel soepele gesprek gaande te houden. ,,Niet Jansbrug”, aldus de wat stillere van de twee. Ah, natuurlijk: Wolbodo. Dat ik daar niet aan gedacht had. ,,Het corps”, onderbrak het meisje mijn gedachten.
Je bent toch mentor, dus je probeert niet van je stoel te vallen. Dan is dat laatste restje autoriteit dat je na de OWee nog bezit ook verdwenen. Niet dat ik iets tegen het corps heb trouwens. Ik had dit alleen niet echt aan zien komen. ,,Het corps. Leuk. Bevalt het?” ,,Ja, het bevalt prima. Mogen we nu weg?” zei zij. Twee minuten later liep ze weg. Hij er achteraan.
Ik heb haar nooit meer gezien. Heb wel gehoord dat ze de halve KMT haar gympen omhoog heeft staan houden. En dat ze daarna binnen het corps de tijd van haar leven heeft gehad. Híj heeft de KMT nooit afgemaakt. Hij hield waarschijnlijk echt niet van groepjes. Maar wel van haar.
Ik was ooit mentor. En had twee uitzonderlijke mentorkindjes. Een jongen en een meisje, grote broek, nog grotere gympen. Zij fel en trots. Hij wat stiller en schuchter. Skaters, dacht ik zo.
,,Kom maar hier met die etensbonnen. Wij houden niet van groepjes”, zei zij. Ik keek van haar naar mijn mentorgenootjes. Dit was wel een heel gezellig begin van de OWee. Bonnen afgegeven aan de twee assertieve skaters en zo snel mogelijk aan de nog resterende mentorkindjes duidelijk gemaakt hoe leuk wij mentoren wel niet waren. Voor je het weet loop je alleen.
Na de OWee. Mijn mentorkindjes nog één keer bijeenvegen voor een voorlichtingsbijeenkomst. Over de studie deze keer. De twee niet-van-groepjes-houdende mentorkindjes zaten kuchend en met een dikke sjaal aan tafel. ,,Heftige OWee gehad?” vroeg ik nog. ,,Nee hoor: KMT”, zei het meisje met twinkelende ogen. O. Mijn twee groepsschuwe mentorkindjes liepen KMT. Ik kon het niet helemaal verenigen met die luid geuite afkeer van groepjes.
,,En? Bevalt Jansbrug?” probeerde ik ons niet heel soepele gesprek gaande te houden. ,,Niet Jansbrug”, aldus de wat stillere van de twee. Ah, natuurlijk: Wolbodo. Dat ik daar niet aan gedacht had. ,,Het corps”, onderbrak het meisje mijn gedachten.
Je bent toch mentor, dus je probeert niet van je stoel te vallen. Dan is dat laatste restje autoriteit dat je na de OWee nog bezit ook verdwenen. Niet dat ik iets tegen het corps heb trouwens. Ik had dit alleen niet echt aan zien komen. ,,Het corps. Leuk. Bevalt het?” ,,Ja, het bevalt prima. Mogen we nu weg?” zei zij. Twee minuten later liep ze weg. Hij er achteraan.
Ik heb haar nooit meer gezien. Heb wel gehoord dat ze de halve KMT haar gympen omhoog heeft staan houden. En dat ze daarna binnen het corps de tijd van haar leven heeft gehad. Híj heeft de KMT nooit afgemaakt. Hij hield waarschijnlijk echt niet van groepjes. Maar wel van haar.
Comments are closed.