Twee weken na de eerste colleges. Ik besloot het bijbehorende dictaat te kopen. Over een weekje of zes waren er alweer tentamens en van de professor werd ik ook niet veel wijzer.
Delen
Op naar de shop.
,,Ik wil graag het dictaat van dit vak.”
,,Dat is uitverkocht.”
,,Uitverkocht?” zei ik, ,,wanneer is het er weer?”
,,Nooit. Het is uitverkocht.”
Ik moest even nadenken over de penibele situatie waarin ik en de dictaatverkoper ons bevonden.
,,Maar ik moet het dictaat toch hebben! En na mij nog honderd studenten”, wist ik.
,,Dan had je eerder moeten komen.”
Ik keek de dictaatverkoper aan, zoekend naar een vonkje in zijn ogen, een knikje in zijn beweging, iets dat aan mij zou tonen dat hij deze opmerking met ironie en spot bedoelde. Tevergeefs.
O toeval, toeval, de betreffende professor liep langs. Tijdens colleges o zo vervelend, maar verder eigenlijk best een aardige man.
,,Wat is er aan de hand?” vroeg hij naar aanleiding van mijn hogelijk verbaasde blik.
,,De dictaten zijn uitverkocht, meneer de professor.”
,,Jaha, ze zijn op”, beaamde de dictatenverkoper.
,,En ik moet het toch echt hebben”, zei ik, nu tegen de professor.
,,Tja… misschien had je dan eerder moeten komen”, wees hij me op een vriendelijke toon terecht.
Ik gaf het op.
,,Professor”, begon ik, ,,als ík het dictaat eerder had gekocht, dan had hier nu een ándere student met hetzelfde probleem gestaan.”
Hij keek me blanco aan.
,,Er zijn 250 studenten”, vervolgde ik, ,,en 150 dictaten.”
Het kwartje viel. ,,Loop maar even mee.”
Ik liep mee. Boven pakte de professor zijn exemplaar uit de kast. Toch wel schappelijk. Er stonden ook nog wat aantekeningen in van hem zelf. Leuk hoor. Jammer dat ik het vak nog steeds niet heb gehaald.
Twee weken na de eerste colleges. Ik besloot het bijbehorende dictaat te kopen. Over een weekje of zes waren er alweer tentamens en van de professor werd ik ook niet veel wijzer. Op naar de shop.
,,Ik wil graag het dictaat van dit vak.”
,,Dat is uitverkocht.”
,,Uitverkocht?” zei ik, ,,wanneer is het er weer?”
,,Nooit. Het is uitverkocht.”
Ik moest even nadenken over de penibele situatie waarin ik en de dictaatverkoper ons bevonden.
,,Maar ik moet het dictaat toch hebben! En na mij nog honderd studenten”, wist ik.
,,Dan had je eerder moeten komen.”
Ik keek de dictaatverkoper aan, zoekend naar een vonkje in zijn ogen, een knikje in zijn beweging, iets dat aan mij zou tonen dat hij deze opmerking met ironie en spot bedoelde. Tevergeefs.
O toeval, toeval, de betreffende professor liep langs. Tijdens colleges o zo vervelend, maar verder eigenlijk best een aardige man.
,,Wat is er aan de hand?” vroeg hij naar aanleiding van mijn hogelijk verbaasde blik.
,,De dictaten zijn uitverkocht, meneer de professor.”
,,Jaha, ze zijn op”, beaamde de dictatenverkoper.
,,En ik moet het toch echt hebben”, zei ik, nu tegen de professor.
,,Tja… misschien had je dan eerder moeten komen”, wees hij me op een vriendelijke toon terecht.
Ik gaf het op.
,,Professor”, begon ik, ,,als ík het dictaat eerder had gekocht, dan had hier nu een ándere student met hetzelfde probleem gestaan.”
Hij keek me blanco aan.
,,Er zijn 250 studenten”, vervolgde ik, ,,en 150 dictaten.”
Het kwartje viel. ,,Loop maar even mee.”
Ik liep mee. Boven pakte de professor zijn exemplaar uit de kast. Toch wel schappelijk. Er stonden ook nog wat aantekeningen in van hem zelf. Leuk hoor. Jammer dat ik het vak nog steeds niet heb gehaald.
Comments are closed.