De passie van.. Marja de Graaf, secretariaatsmedewerkster civiele techniek

Ik was altijd wel geïnteresseerd in de Arabische cultuur en muziek. Na een vakantie in Egypte dacht ik: wat een leuke muziek, daar wil ik wat mee. Een aantal jaar later heb ik in Delft buikdansles genomen. Later heb ik ook nog bij een Marokkaanse les gehad en bij een vrouw uit Den Haag. Die laatste had een dansgroep en toen daar een plekje vrijkwam ben ik gevraagd.

Buikdansen is eigenlijk net als stijldansen: je leert eerst een paar basisstapjes en basistechnieken en al doende ontwikkel je je verder. Je leert ook allerlei spieren kennen waarvan je het bestaan niet eens afwist. Met z’n vieren vormen we nu een dansgroepje en dat gaat hartstikke goed. Een keer in de week komen we bij elkaar. Dan trainen we en bespreken we nieuwe choreografieën, want dat moet je wel doen als je met een groepje bent. Het werkt hartstikke lekker als je elkaar een beetje aan kunt vullen.

Af en toe treden we op, maar niet regelmatig. Wel organiseren we twee keer per jaar een feest en dan nodigen we allemaal danseressen en buikdansgroepen uit. Er komen ook mannen, buikdansers bestaan ook. En zelfs deelnemers uit België. Die bijeenkomsten zijn heel gezellig. We wisselen op die manier de laatste ontwikkelingen op buikdansgebied uit.

Buikdansen is wel zwaar en vergt ook veel voorbereiding. Je moet het kostuum en de muziek erg afstemmen op de gelegenheid. Tijdens bruiloften en partijen dans je op wat luchtigere muziek. De kleding koop ik in Istanbul. In Nederland kun je het ook krijgen, maar is het veel duurder.

Of optredens leuk zijn is erg afhankelijk van het publiek. Als de mensen met hun armen over elkaar heen voor zich uit zitten te staren is het moeilijker.

Solo-optredens doe ik ook. Dan kun je veel improviseren. Ik wilde ook eens optreden tijdens de kerstborrel van civiele techniek, maar dat vinden de mensen waarschijnlijk te ludiek, want ze wilden me er niet voor betalen.”

,,Noem het maar liever oriëntaals dansen. Buikdansen wordt toch meestal geassocieerd met schuddende, blote buiken, maar dat is het niet.

Vanaf dat ik een jaar of vijfentwintig was vond ik buikdansen leuk. Ik was altijd wel geïnteresseerd in de Arabische cultuur en muziek. Na een vakantie in Egypte dacht ik: wat een leuke muziek, daar wil ik wat mee. Een aantal jaar later heb ik in Delft buikdansles genomen. Later heb ik ook nog bij een Marokkaanse les gehad en bij een vrouw uit Den Haag. Die laatste had een dansgroep en toen daar een plekje vrijkwam ben ik gevraagd.

Buikdansen is eigenlijk net als stijldansen: je leert eerst een paar basisstapjes en basistechnieken en al doende ontwikkel je je verder. Je leert ook allerlei spieren kennen waarvan je het bestaan niet eens afwist. Met z’n vieren vormen we nu een dansgroepje en dat gaat hartstikke goed. Een keer in de week komen we bij elkaar. Dan trainen we en bespreken we nieuwe choreografieën, want dat moet je wel doen als je met een groepje bent. Het werkt hartstikke lekker als je elkaar een beetje aan kunt vullen.

Af en toe treden we op, maar niet regelmatig. Wel organiseren we twee keer per jaar een feest en dan nodigen we allemaal danseressen en buikdansgroepen uit. Er komen ook mannen, buikdansers bestaan ook. En zelfs deelnemers uit België. Die bijeenkomsten zijn heel gezellig. We wisselen op die manier de laatste ontwikkelingen op buikdansgebied uit.

Buikdansen is wel zwaar en vergt ook veel voorbereiding. Je moet het kostuum en de muziek erg afstemmen op de gelegenheid. Tijdens bruiloften en partijen dans je op wat luchtigere muziek. De kleding koop ik in Istanbul. In Nederland kun je het ook krijgen, maar is het veel duurder.

Of optredens leuk zijn is erg afhankelijk van het publiek. Als de mensen met hun armen over elkaar heen voor zich uit zitten te staren is het moeilijker.

Solo-optredens doe ik ook. Dan kun je veel improviseren. Ik wilde ook eens optreden tijdens de kerstborrel van civiele techniek, maar dat vinden de mensen waarschijnlijk te ludiek, want ze wilden me er niet voor betalen.”