De krant van Ratelband

Daar was het dan, de bestuurlijke informatie-nieuwe stijl: TU Delft, Toekomst in Zicht. Aangemoedigd door de glossy looks van het krantje zette ik me aan het lezen. Na een intensief kwartiertje arriveerde ik ademloos aan het eind.

Letterlijk ademloos dan, want ik merkte dat mijn respiratoire systeem zich krachtig verzette tegen het neurolinguistisch geprogrammeerd worden. Hoewel ik E. Ratelband niet aantrof in het colofon, kan het niet anders of het College van Bestuur is bij hem in de leer gegaan. Kom op jongens, je kán het! Geef jezelf een applaus! De verbijsterende holheid van dit krantje vol met taalgebruik dat in de magnetron is opgepiept (hoogste stand!) deed mij eerder in de richting van een depressie afglijden. Moeten wij zó de toekomst in? Kennelijk.

De Voogd opent op vol vermogen. We gaan ‘betere jaren tegemoet’, ‘de lol in het werk’ komt weer terug, en ‘enthousiasme voor kwaliteit’ wordt gestimuleerd, wat zal leiden tot een ’topniveau in de steeds sterker concurrerende samenleving’. De TU Delft schijnt een patiënt te zijn, herstellend van een ernstige ziekte. Leuk om te horen voor de mensen die in de reorganisaties tussen de wal en het schip raken. God, wat moet het vroeger afschuwelijk zijn geweest, toen wilden we dat allemaal nog niet. Maar die tijden zullen gauw voorbij zijn, dankzij het nieuwe elan en de ‘nieuwe organisatiestructuur’. Jammer alleen dat het geciteerde compliment van ‘een DASA-topman’ over de hoge kwaliteit van de faculteit L&R natuurlijk gewoon gebaseerd is op de afgelopen tijd en niets te maken heeft met een nieuwe organisatiestructuur.

Wakker neemt over en houdt het gaspedaal diep ingedrukt. Delft ‘barst van het talent’, we ‘investeren veel in de werkvloer’ en ‘houden het tempo in de onderwijsvernieuwing’. Noemde De Voogd de processen ‘ambitieus’, Wakker houdt meer van het woord ‘fascinerend’. Jammer alleen dat ik nergens kan vinden waaruit die onderwijsvernieuwing dan bestaat.

Ook Berkhout duwt de EPO-spuit er krachtig in. Ze hebben afgesproken dat het woord ‘opwindend’ voor zijn gebruik is. Over het lopende onderzoek is hij kort. ‘Niet nog meer van hetzelfde.’ We moeten juist ‘meer combinaties maken van verschillen’ en dat inpassen in ‘een transparante matrix-organisatie’. En waarom dit algebraïsch gegoochel? Ja hoor, daar zijn ze weer: de ‘steeds complexere vraagstukken’ die op ons afkomen, en de ‘steeds sneller veranderende samenleving’. Ogen dicht en voortdurend herhalen. Wat een onzin. Zou de aanleg van de Underground in Londen geen complex probleem zijn geweest? De Deltawerken? Apollo 8? Het Parthenon?

Ruimtegebrek verhindert het me om de peptalks van de andere Dienst- en Centrumdirecteuren te bespreken, maar ook die zitten strak in het vel. Nou, één merkwaardigheid dan nog. Hoogleraar Schoonman, man vande werkvloer, zegt gewoon eerlijk: ,,Voor ons onderzoek maakt het niets uit of er nu dertien of zeven faculteiten zijn. De reorganisatie heeft ook geen invloed gehad op het budget.” Huh? Dat moet de redactie over het hoofd gezien hebben. Een dergelijke revisionistische opmerking had uit de krant moeten blijven. Toch wel weer aandoenlijk dat zo’n onhandigheid dan niet gezien wordt.

Zo, Ratelband gaat in het blauwe papierkratje. En nu ga ik een dienstfiets pakken en de Mekelweg afrijden op zoek naar het Hospitality Center of de Faculty Club. Even op adem komen.

Bij mij thuis werken ze al jaren prima, de JA-NEE stickers, maar de TU biedt die service helaas nog niet. Zo kon het gebeuren dat ik vorige week naast mijn vertrouwde huis-aan-huisblad ook ongeadresseerd drukwerk aantrof in mijn postvak. Daar was het dan, de bestuurlijke informatie-nieuwe stijl: TU Delft, Toekomst in Zicht. Aangemoedigd door de glossy looks van het krantje zette ik me aan het lezen. Na een intensief kwartiertje arriveerde ik ademloos aan het eind.

Letterlijk ademloos dan, want ik merkte dat mijn respiratoire systeem zich krachtig verzette tegen het neurolinguistisch geprogrammeerd worden. Hoewel ik E. Ratelband niet aantrof in het colofon, kan het niet anders of het College van Bestuur is bij hem in de leer gegaan. Kom op jongens, je kán het! Geef jezelf een applaus! De verbijsterende holheid van dit krantje vol met taalgebruik dat in de magnetron is opgepiept (hoogste stand!) deed mij eerder in de richting van een depressie afglijden. Moeten wij zó de toekomst in? Kennelijk.

De Voogd opent op vol vermogen. We gaan ‘betere jaren tegemoet’, ‘de lol in het werk’ komt weer terug, en ‘enthousiasme voor kwaliteit’ wordt gestimuleerd, wat zal leiden tot een ’topniveau in de steeds sterker concurrerende samenleving’. De TU Delft schijnt een patiënt te zijn, herstellend van een ernstige ziekte. Leuk om te horen voor de mensen die in de reorganisaties tussen de wal en het schip raken. God, wat moet het vroeger afschuwelijk zijn geweest, toen wilden we dat allemaal nog niet. Maar die tijden zullen gauw voorbij zijn, dankzij het nieuwe elan en de ‘nieuwe organisatiestructuur’. Jammer alleen dat het geciteerde compliment van ‘een DASA-topman’ over de hoge kwaliteit van de faculteit L&R natuurlijk gewoon gebaseerd is op de afgelopen tijd en niets te maken heeft met een nieuwe organisatiestructuur.

Wakker neemt over en houdt het gaspedaal diep ingedrukt. Delft ‘barst van het talent’, we ‘investeren veel in de werkvloer’ en ‘houden het tempo in de onderwijsvernieuwing’. Noemde De Voogd de processen ‘ambitieus’, Wakker houdt meer van het woord ‘fascinerend’. Jammer alleen dat ik nergens kan vinden waaruit die onderwijsvernieuwing dan bestaat.

Ook Berkhout duwt de EPO-spuit er krachtig in. Ze hebben afgesproken dat het woord ‘opwindend’ voor zijn gebruik is. Over het lopende onderzoek is hij kort. ‘Niet nog meer van hetzelfde.’ We moeten juist ‘meer combinaties maken van verschillen’ en dat inpassen in ‘een transparante matrix-organisatie’. En waarom dit algebraïsch gegoochel? Ja hoor, daar zijn ze weer: de ‘steeds complexere vraagstukken’ die op ons afkomen, en de ‘steeds sneller veranderende samenleving’. Ogen dicht en voortdurend herhalen. Wat een onzin. Zou de aanleg van de Underground in Londen geen complex probleem zijn geweest? De Deltawerken? Apollo 8? Het Parthenon?

Ruimtegebrek verhindert het me om de peptalks van de andere Dienst- en Centrumdirecteuren te bespreken, maar ook die zitten strak in het vel. Nou, één merkwaardigheid dan nog. Hoogleraar Schoonman, man vande werkvloer, zegt gewoon eerlijk: ,,Voor ons onderzoek maakt het niets uit of er nu dertien of zeven faculteiten zijn. De reorganisatie heeft ook geen invloed gehad op het budget.” Huh? Dat moet de redactie over het hoofd gezien hebben. Een dergelijke revisionistische opmerking had uit de krant moeten blijven. Toch wel weer aandoenlijk dat zo’n onhandigheid dan niet gezien wordt.

Zo, Ratelband gaat in het blauwe papierkratje. En nu ga ik een dienstfiets pakken en de Mekelweg afrijden op zoek naar het Hospitality Center of de Faculty Club. Even op adem komen.