Dag TU

Tijdens mijn stageperiode, waarin ik mijn studie afrondde, reisde ik dagelijks naar Den Haag Centraal. Ik nam de trein om half negen, en op weg daarheen fietste ik het peloton studenten tegemoet dat vanaf het station richting de TU ging en het hele fietspad innam. Dit is een mooie metafoor voor mijn huidige situatie: het is tijd om mijn vleugels uit te slaan en de groep studenten te verlaten. In deze column wil ik graag kort reflecteren op wat er in de jaren dat ik heb gestudeerd is veranderd bij de TU, en wat hetzelfde is gebleven.

Allereerst wat hetzelfde is gebleven: het college van bestuur (cvb). Dat ligt de laatste tijd onder vuur, en terecht. Tijdens mijn studie heb ik met veel vreugde verschillende bestuursrollen vervuld, waarbij ik in contact kwam met diverse organen van de TU, waaronder het cvb. Ik moet zeggen dat de samenwerking met iedereen altijd prettig was, of het nu de schoonmakers of de decaan waren. Ze dachten altijd mee en zochten naar oplossingen.

Maar de samenwerking met het cvb verliep vaak stroef. Het nam beslissingen zonder overleg, en dreigde met het intrekken van RAS-maanden voor besturen die niet onmiddellijk reageerden op hun verzoeken. Als dit vergelijkbaar is met hoe ze omgaan met andere collega’s, dan is de slechte pers die ze de laatste tijd hebben gehad verdiend. Er is een gebrek aan transparantie en communicatie, wat zorgt voor frustratie en wantrouwen onder studenten en medewerkers.

Toen ik begon met studeren, was ik verbaasd over het gebrek aan protesten en verontwaardiging

Daarnaast zie ik dat er ‘cultuurveranderingen’ plaatsvinden onder de studenten. Er komt weer meer pit in, zoals te zien is bij de studentenprotesten en de vervolging van de jongens die een bangalijst maakten. Tijdens mijn eerste twee studiejaren waren er ook nieuwsberichten over bangalijsten en meisjes die van telefoonnummer moesten wisselen vanwege vervelende telefoontjes.

De student werd geschorst, en we gingen door met de orde van de dag alsof we het gewend waren. Nu lijkt het erop dat dit soort dingen niet meer worden getolereerd, en maar goed ook. Het is bemoedigend om te zien dat er een nieuwe generatie studenten is opgestaan die zich uitspreekt tegen onrechtvaardigheden en actief streeft naar een veiligere en respectvollere omgeving.

Toen ik begon met studeren, was ik verbaasd over het gebrek aan protesten en verontwaardiging over de stand van zaken. Ik begon precies toen het leenstelsel werd ingevoerd, maar iedereen leek de veranderingen te accepteren zonder veel weerstand te bieden. Ik had verwacht dat studenten zouden opstaan en protesteren tegen de nieuwe regels die hen financieel zouden benadelen. Tegenwoordig zie ik gelukkig dat protesteren weer terugkomt, met klimaatactivisten en studenten die kampen opzetten in verschillende studentensteden. Deze heropleving van activisme is een teken dat studenten zich weer bewust worden van hun collectieve kracht en bereid zijn om voor hun rechten op te komen.

Ik wil iedereen bedanken voor het lezen van mijn columns. Voor mij is het een leerzaam proces geweest. Dankzij de feedback van de editors en van vrienden heb ik beter leren schrijven. De complimenten die ik kreeg, maakten het steeds leuker. Het schrijven heeft me geholpen om mijn gedachten te ordenen en mijn schrijfvaardigheid te verbeteren. Het heeft me ook in staat gesteld om deel uit te maken van een bredere discussie binnen de TU-gemeenschap. Gelukkig zijn er drie nieuwe studentcolumnisten die allemaal iets te zeggen hebben. Ik heb er alle vertrouwen in dat zij op dezelfde manier zullen bijdragen aan het debat en hun eigen unieke perspectieven zullen bieden.