Mijn overbuurman kwam eind augustus thuis na een lange vakantie. Lang, zoals elk jaar. Buurman is een man uit het onderwijs. Dan heb je dat. Hij zag er behoorlijk ontspannen uit, zeker voor een onderwijsman.
Buurman wilde graag weten waar wij op de TU Delft nou alweer zo ontiegelijk druk mee waren. Zonder al te zeer te jokken heb ik flink indruk op hem gemaakt natuurlijk. Dat we nogal druk waren met onze internationale studenten. Inschrijven. Achter de broek zitten voor de laatste documenten en aanmeldingen om überhaupt te kunnen inschrijven. Helpen bij nijpend lijkende problemen. Helpen bij echt nijpende toestanden. Opvangen op Schiphol. Het Introduction Program. En dat dat een heel leuke tijd is met al die enthousiaste studenten.
Buurman lachte en keek wat dromerig. Er viel een pauze. Mooi moment om even te vragen naar zijn studerende kinderen. De dochter deed iets met creatieve therapie in Maastricht. Van zoonlief wist ik dat hij natuurkunde had gedaan; vier of vijf jaar geleden heb ik vergeefs geprobeerd hem naar de TU te lokken. De lummel koos helaas voor Utrecht. De dochter bleek inmiddels afgestudeerd en met haar vriend te zijn verhuisd naar Zwitserland. Ze wonen in Bern, haar werkplek is in Zürich. Hij werkt In Bern. Zij heeft – nu nog – slechts twee dagen werk en moet daar dus voor reizen. “En het is een duur land, maar ze redden het en hebben het naar hun zin.”
De zoon had na zijn bachelor de natuurkunde in Utrecht verruild voor sterrenkunde in Leiden. In het najaar moet, aldus de buurman, de eindstreep gehaald kunnen zijn. “En dan is hij master in de astronomie”, vervolgde hij gewichtig. Met direct erna een knipoog. Master is mooi, maar werk in die richting? Nee. Maar zijn zoon krijgt al aanbiedingen, zij het vooral in de richting van een bijvak of minor. Iets met ict en algoritmen. Ook dat zou zeker goed komen.
Buurman vertelde het allemaal met dezelfde dromerigheid als hij mijn verhalen beluisterde. We praatten na mijn studentenverhaal en zijn student-kinderen nog even door. Over hem. Hij heeft nu ‘eeuwig grote vakantie’, zij hij. “Pensionado”. En in een adem: “Ja, student. Dat heb ik altijd willen worden. Student”.
Hij keek weer zo dromerig. Ik counterde meteen met de vraag: als beroep? Buurman moest toch een geintje maken. Buurman bleek serieus. Hij had het altijd gewild. Nooit geprobeerd. “Voor mij zou dat te hoog gegrepen zijn”. Het klonk definitief, maar zijn blik…
Ik voorspel dat deze pensionado het gaat doen! Dat hij binnenkort zijn zoon of dochter vraagt hoe dat moet met dat Studielink. Misschien niet voor een hardcore bètastudie aan een TU. Eerder filosofie of iets met Engelse taal- en letterkunde. Dan wordt-ie het toch. Student. Als beroep.
Erik Huisman
Erik Huisman is frontman bij het central international office en schrijft per toerbeurt een column voor Delta. Hij kijkt als oud-journalist graag over allerlei muurtjes.
Lees ook: ‘Pak een boek of ontwerp een windmolentje’
Comments are closed.