Het thuisfront was nogal te spreken over de noodkreet in mijn vorige column. Vanwege mijn geopereerde hand had ik dringend behoefte aan een fiets die zelf remt, stuurt en navigeert.
Delen
Helaas sloeg het thuisfront een beetje door. Zo’n fiets is mooi (ze bedoelde ‘mwah, leuk’), maar belangrijker is een zelfvoorzienend huis. Daarmee bedoelt het thuisfront duurzame energie voor de gewone man in een gewone wijk in een gewoon dorp aan zee. Zo’n plek met zon en veel – soms veel te veel – wind. En dan moesten de knappe koppen van de TU een oplossing vinden om beide bronnen mooi en duurzaam te combineren.
Het thuisfront legde uit: je hebt op bedrijfsgebouwen van die propellers in een windtunnelachtige constructie die meedraaien met de windrichting, waardoor de rotorbladen zo hard mogelijk draaien. Van die dingen dus, maar dan klein. Ze moeten op het dak kunnen. En liefst in diverse kleuren. En zonder dat ze lawaai maken, vanwege de buren en je nachtrust enzo. Het thuisfront wil ook graag dat de techneuten dit alles integreren met zonnepanelen waarmee ons hele platte dak vol gelegd zou kunnen worden.
Ze gaf er gratis een ontwerpideetje bij: de schattige windmolentjes moeten op de gehele dakrand komen en mogen eventueel ook op de hoekpunten van de zonnepanelen. Ze dacht zelf aan molentjes van zo’n 75 centimeter hoog. Oh ja, de zaak moet ook betaalbaar zijn voor die gewone burger in die gewone wijk in dat gewone dorp.
Ze ziet er wel een afstudeerproject in en of ik dat via deze column even wilde doorgeven. Nou, eigenlijk niet. Ik had een ander plan. Vanwege die geopereerde hand en de fysieke beperkingen die dat met zich meebracht, had ik me op het lezen van boeken gestort. En door het bepaald fraaie weer dacht ik: vakantie-uittocht. De periode van ver weg – al is het maar in gedachten – van de TU en de techniek. Vakantieboeken dus.
Een paar tips. Kun je een beetje Engels, haal dan je hart dan op aan Ben Okri. Engelsman van Nigeriaanse oorsprong. ‘Astonishing the Gods’ (fictie) en ‘A way of being free’ (non-fictie) zijn qua omvang zeer behapbaar. ‘The Famished Road’ is beroemd. Wie ondanks de Brexit van GB blijft houden: bemachtig ‘The Priestley Companion’ van J.B. Priestley. Blijvend mooi: Ischa Meijers ‘De Dikke Man’. Indrukwekkend is Richard Flanagans ‘Het boek van Gould’. Het is een ‘roman in 12 vissen’ uit Australië. Dan ben je er echt uit. Mooie vakantie.
Erik Huisman
Lees ook: ‘Fietsermakers, waar blijft de sensorfiets?’
Comments are closed.