Ongecategoriseerd

Met de eindrapporten op de post gaan we ontspannen het weekend in. De surf-skills worden nog een keer aangescherpt in Big Bay waar een andere groep Nederlandse studenten verblijft.

I’d known my grandfather Vladimir Konstantinovich Terletsky to be a soft-spoken and kind man. He’s the reason why I’d developed impeccable borsch-cooking skills in early adolescence: he had to have borsch every single day for lunch, and it just wasn’t good enough unless it was prepared by my mother or myself or my sister.

De wekker gaat om 6:40u. Om 7:00u groeten we Arno en bestellen we onze vijf yoghurt met fruit, 3 ‘americano’ koffie en 2 cappuccino. Om 7:30u stappen we in onze blauwe Toyota Corolla om vervolgens om 7:45 onze laptops open te klappen.

In de loop van het project verandert het tijdsbesef langzaam van ‘we zijn hier nu al…’ in ‘we zijn hier nog maar…’. Zeker nu het eerste concept van het eindrapport worden opgesteld en via WhatsApp de klaagzang over de tentamenweek in Nederland aanzwelt, groeit hier het besef dat we nog maar twee weken in Zuid-Afrika zijn.

Als vrijdag 19 december het figuurlijke fluitsignaal klinkt hebben we de eerste helft van onze ‘wedstrijd’ gespeeld. Er is hard gewerkt, tijd voor wat welverdiende rust.