Mels Habold ziet bij zijn medestudenten een sterk geloof in technologie als oplossing voor de klimaatcrisis. Hij vindt dat een te beperkte blik, schrijft hij.
Begin november legden activisten van Extinction Rebellion en Greenpeace Nederland urenlang privévliegverkeer op Schiphol stil. (Foto: Marten van Dijl/Greenpeace Nederland)
Delen
Vorige week werd ik verrast door een column van Bob van Vliet, waarin hij zich afvroeg waarom zo weinig Delftse studenten zich activistisch opstellen. Aangezien ik mijzelf vaak genoeg aan objecten heb vastgelijmd om te demonstreren voor sterkere politieke actie rond de klimaatcrisis, heb ik dezelfde vraag vaak genoeg aan leeftijdsgenoten gesteld. Zij geven twee soorten antwoorden. Uit het eerste soort blijkt dat mensen zich overweldigd voelen door de complexiteit van de klimaatcrisis. Ze hebben moeite te geloven dat individuele acties verschil kunnen maken. Het tweede soort antwoord komt voort uit een sterk geloof dat we ons technisch uit de crisis kunnen innoveren. Dit laatste is een misvatting.
Ik denk dat dit geloof rust op het idee dat met innovatie de CO2-uitstoot geoptimaliseerd kan worden tot de nodige niveaus. Dit geloof is erg comfortabel, omdat het ons niet vraagt ons gedrag te veranderen. Nee, meer investeringen in technologie zullen ons niet redden. Ik zal zeker niet het belang van technologie ontkennen, maar ik denk wel dat we hiermee op een te beperkte manier over de klimaatcrisis praten.
Voorkomt technologie de klimaatcrisis op dit moment?
Laten we eerst even kijken naar de stand van zaken. De afgelopen jaren hebben we een sterke stijging in het gebruik van hernieuwbare energie en elektrische auto’s gezien en zijn groene alternatieve zoals hernieuwbare energie en plantaardig voedsel betaalbaarder geworden. Het ziet er dus naar uit dat technologie een sterke positieve bijdrage levert aan het minimaliseren van ecologische schade. Maar ondanks al die technologie gaat het nog steeds de verkeerde kant op. Sterker nog, als we zo doorgaan als nu wordt er een stijging in CO2 emissies in 2030 verwacht. Aangezien CO2-opslag nog lang geen rendabele optie is, zullen we de oplossingen buiten de techniek moeten vinden.
Dus, is er nog iets meer aan de hand hier?
Dit is geen nieuws voor activisten. Zij proberen het gesprek al jaren te focussen op het veranderen van het economische systeem die de uitbuiting van de aarde beloont en ongelijkheid vergroot. Daarom hebben we een sterk politiek beleid nodig. Voor mensen die werken aan innovatie en voor studenten zoals ik, zal dit betekenen dat we af moeten stappen van ons comfortabele geloof in technologie, dat we ons bewuster moeten zijn van de limieten van wat we met technologie kunnen veranderen en dat we moeten kijken naar andere manieren om met de klimaatcrisis om te gaan.
Laten we ook de politiek beïnvloeden
Op dit moment kijken we voornamelijk naar de CO2 uitstoot (de carbon tunnelvisie). Hierbij negeren we vaak andere problemen zoals overconsumptie, verlies van biodiversiteit, (mentale) gezondheidsimpact en ongelijkheid. Dit zijn maar een paar van de vele kanten van de klimaatcrisis die niet opgelost kunnen worden met innovatie. Ze vereisen politieke actie of zelfs de verandering in de fundamenten van onze economie en onze relatie met de natuur.
Wat zijn de volgende stappen?
Ik geloof dat maatschappelijke verandering op drie manieren tot stand komt: met innovatie, op persoonlijk vlak en via de politiek. Duidelijk is dat technische studenten al aan het eerste werken. Waarom zouden we daar stoppen? Betekenisvolle verandering gebeurt ook door minder dierlijke producten te gebruiken, de trein te pakken in plaats van het vliegtuig en onze vrienden te inspireren hetzelfde te doen.
Maar betekenisvolle verandering gaat ook verder dan het individu, zeker in het geval van de klimaatcrisis, dus laten we ook de politiek beïnvloeden. Dat kan door actief worden bij politieke partijen, ngo’s of door mee te doen met activisme. Er is genoeg te doen. Momenteel zijn groene keuzes voor consumenten bijvoorbeeld vaak moeilijk te maken, helemaal als ze het financieel minder hebben. We zullen de maatschappij zo moeten indelen dat iedereen ethisch verantwoorde keuzes kan maken. Veel bedrijven zijn daarbij nog steeds in staat hun vernietigende praktijken zonder verantwoording uit te voeren. Daarnaast worden arme landen onevenredig hard getroffen door de klimaatcrisis. Zij zullen alle hulp nodig hebben met overleven. Dat klimaatreparaties zijn besproken is goed nieuws, maar verder was deze COP27 (de klimaattop, red.) een teleurstelling zonder sterke plannen. Laten we druk blijven uitvoeren op onze overheden voor sterkere klimaatactie!
Mels Habold is masterstudent applied physics.
Opinion / Our platform is open to well written and well argued opinion articles written by students and employees of TU Delft. The maximum word count is 700. Email us at delta@tudelft.nl.
Comments are closed.