Borderless love

Three weeks later Frank became my boyfriend. It was, as they say, love at first sight, and we’re much alike – both like drowning our stress in bags of chips, both regretting it later. And like most couples we’ve come up with our own rituals, like of weekend breakfasts of BLTs, Wednesday night movie nights…. Yet being in a cross-cultural relationship makes us face some challenges we never would’ve had to in a mono-cultural one.

First, language. We used to communicate completely in English, which was fine until we started mingling with each other’s friends and family. With Frank present, I’m forced to limit my time talking to Chinese friends in our most comfortable language. Meanwhile, at Frank’s family gatherings, I’m ‘like an infant who had to point and cry to get her point across’, as the writer Bill Bryson once hilariously explained, which is frustrating and inconvenient. But lately we’re both learning each other’s language, since it’s actually ridiculous that our communication relies on a language that s native to neither one of us. And realising how much fun it’ll bring to our life, we ultimately aiming to replace English with

‘Dutchinese’, a mix of our native languages sprinkled with wonderful made-up expressions. ‘Dutchinese’ will be our own private language and the language of our love story.

Besides language, family members are an even bigger sticking point. Somehow my conservative parents couldn’t shake off the stereotype they hold of Western guys not being ‘family-oriented’. Only recently have they started loosening up and agreed to our short visit to them next month. As the day approaches both sides are getting nervous. My parents say they’re not sure what to talk about – the events over there, their favourite TV shows…things my Dutch boyfriend probably just can’t relate to, they worry. And that’s not to mention the huge language barrier, since my parents’ knowledge of English extends to just a couple of words. But despite all these bad conditions, Frank swears he’ll salvage whatever scraps of good impression he can. I admire his bravery.
The biggest issue for me – as is perhaps the same for most cross-cultural couples – is where geographically our future lies. Holland? China? I can’t help but feeling a bit melancholy now that I’m far from my family, which perhaps has to do with my parents growing old. But let’s face it, for as romantic, fascinating or whatever your relationship may be, you can only dream for so long before reality bites.

It’s certainly true that cross-cultural relationships are complicated and bridging cultural chasms takes lots of work. But at least there is one great perk about being in East-West cross-cultural relationship: the two batches of presents we get around the end of every year – some extras for me on Sinterklaas and some more for Frank next week during China’s spring festival. Long live cross-cultural love!”

Lei Li, from Shanghai, China, is recent MSc graduate in science communication. She can be contacted at: LeiLivanShanghai@ gmail.com
 

Om veel meer dan een geel bekje dat streepjes opvreet gaat het
eigenlijk niet. Toch is Pacman (1980) van de Atari 2600 een van de
meest succesvolle games ooit. Meer nog dan de beelden spreekt het
geluid tot de verbeelding. Op de gang van het Techniek Ontmoetings Punt
(TOP) is namelijk al het stressvolle geluid te horen van de game. Een
lage toon klinkt voor elk streepjes dat in het bekje verdwijnt, terwijl
hij op de hielen wordt gezeten door roze spookjes. Als Pacman een
bolletje pakt en daardoor de spookjes op kan vreten, klinken
psychedelische hoge tonen als een snelle beat. Zonder ook maar iets te
zien, weet iemand die het spel ooit heeft gespeeld wat er op het scherm
gebeurt.
Natuurlijk laten de graphics te wensen over. Alles ziet er
door de ogen van een gamer uit 2010 ontzettend simpel uit. De spookjes
‘bewegen’ doordat blokjes aan de onderkant van hun lijf van de ene naar
de andere kant gaan. Maar dat doet niets af aan het spel en het
opfokkende geluid. Want zelfs nu nog is Pacman verslavend. Dat kan de
bezoeker aan den lijve ondervinden bij de tentoonstelling. Daar staat
namelijk een Atari 2600 met Pacman aangesloten op een televisie.

Al
zo lang er computers zijn, is er computergeluid. Een interessante
documentaire die op de tentoonstelling wordt vertoond, vertellen een
bejaarde man en vrouw over de berekeningen die zij uitvoerden op
computers. Dat waren toen nog reusachtige apparaten. Uit de apparaten
kwam volgens hen ‘te boem, te boem, te boem, pssss’. Aan dat geluid kon
een aantal medewerkers zelfs horen of een berekening goed was
uitgevoerd. Computersounds namen pas echt een grote vlucht, vooral voor
het grote publiek, met de introductie van (spel)computers als Atari,
Commodore, Nintendo en Sega.
De Commodore was daarvan de enige
spelcomputer waarop je zelf deuntjes kon maken. Op de tentoonstelling
is te zien dat hoe de Nederlander Jeroen Tel vanaf 1984 op zijn
Commodore melodietjes componeerde. Met zijn demomuziek vertrok hij naar
Londen, waar alle gameproducenten bij elkaar zaten. Daar verkocht hij
zijn muziek en componeerde onder meer voor de legendarische spellen
Lemmings, Robocop 3 en Golden Axe.

Het is fascinerend hoe Tel
driestemmige muziek met een harde beat uit de Commodore wist te halen.
Maar uiteindelijk is het toch het leukste om de spellen zelf te spelen
op de tentoonstelling. Helaas zijn er geen spellen te spelen met muziek
van Tel. Er is wel een Commodore 64 aanwezig, maar daarop kan alleen
het saaie ‘Lazarian’ gespeeld worden met behulp van een joystick. Het
karakteristieke toetsenbord met de snel opverende toetsen zit achter
glas. Het is een gemiste kans dat er niet geprogrammeerd mag worden op
de Commodore.

De bezoeker kan wel bij een oude MB Vectrex uit
1983 terecht. Dat was een computer met een ingebouwd klein beeldscherm.
Op de tentoonstelling is het schietspel ‘Minestorm’ te spelen. Met een
ruimteschip moet je stervormige, oplichtende creaties kapot schieten.

Even
verderop staat misschien wel het simpelste spel ooit gemaakt: Pong
(1975) van Atari. Bij dat spel hoef je niets anders te doen dan met een
balkje een balletje kaatsen. Het balkje wordt aangestuurd door een
draaiknop. Maar de gameplay is virtuoos in alle simpelheid. En ook het
geluid is geweldig. De zenuwslopende ‘pong’ als de bal het balkje
raakt, waarvan je nekharen overeind gaan staan en de vernietigende
bliep als er gemist wordt.  

BliepBliep! is tot en met 2 mei te zien in TOP Delft, Hippolytusbuurt 14.