Biologische rijkdom

Het plan: een groene oase op het dakterras temidden van fietslijken, verweerd plastic en lege bierflesjes. Een tuinkabouter registreerde de vorderingen.

Een maand later zochten de eerste groene sprietjes spontaan het daglicht door een scheurtje in de potgrondverpakking. Onder het plastic broeide een stevige grondkoek vol beginnende flora. Uit oogpunt van toepasbaarheid koesterde ik korte tijd de hoop dat de sprietjes zouden uitgroeien tot hop, weed of basilicum. Maar de natuur bleek mij niet gunstig gezind.

Een jaar later nam Moeder Natuur zelfs een uitgesproken vijandige houding aan door een wespenkolonie te stichten in de bekleding van het buitenbankstel. Per minuut zweefden zestig tot zeventig woeste steekbeestjes uit, op zoek naar voedsel voor het kweken van nog meer agressie. Het dakterras leek slechts teleurstellingen voort te brengen. De enige meevaller kwam van de berg lege bierflesjes. Gekocht voor vijftien cent per stuk, in waarde gestegen tot tien eurocent. Een rendement van vijftig procent.

Sinds kort dicht ik de potgrondplak hernieuwde kansen toe. In Den Haag wordt deze week internationaal vergaderd over het Biodiversiteitsverdrag. Gesproken wordt over de angst dat bleekneuzen van farmaceutische bedrijven het oerwoud leegroven op zoek naar geneeskrachtige plantjes. Tachtig procent van de soortenrijkdom schijnt zich in tropische landen te verstoppen. Logisch, in welk klimaat zou jij je verstoppen als je een internationaal gezocht plantje was? In ieder geval niet hier.

Wie op ons dakterras wil groeien moet een zeldzaam dom plantje zijn. Maar zeldzaam is kassa, medicijnmakers zijn welkom voor een veldonderzoek. Ik hoop van harte dat een van onze duistere dakterrasmosjes medicinale krachten bezit. Goed nieuws voor de zieke medemens en bovendien voortaan bier drinken op kosten van Bayer met als extraatje een doos aspirine tegen de kater.

Een beukennootje werd in de dakgootsmurrie gestoken, een kamerplant kreeg de kans het eens buiten te proberen, drie zakken potgrond zegen neer op het dakleer. Het plan: een groene oase op het dakterras temidden van fietslijken, verweerd plastic en lege bierflesjes. Een tuinkabouter registreerde de vorderingen.

Een maand later zochten de eerste groene sprietjes spontaan het daglicht door een scheurtje in de potgrondverpakking. Onder het plastic broeide een stevige grondkoek vol beginnende flora. Uit oogpunt van toepasbaarheid koesterde ik korte tijd de hoop dat de sprietjes zouden uitgroeien tot hop, weed of basilicum. Maar de natuur bleek mij niet gunstig gezind.

Een jaar later nam Moeder Natuur zelfs een uitgesproken vijandige houding aan door een wespenkolonie te stichten in de bekleding van het buitenbankstel. Per minuut zweefden zestig tot zeventig woeste steekbeestjes uit, op zoek naar voedsel voor het kweken van nog meer agressie. Het dakterras leek slechts teleurstellingen voort te brengen. De enige meevaller kwam van de berg lege bierflesjes. Gekocht voor vijftien cent per stuk, in waarde gestegen tot tien eurocent. Een rendement van vijftig procent.

Sinds kort dicht ik de potgrondplak hernieuwde kansen toe. In Den Haag wordt deze week internationaal vergaderd over het Biodiversiteitsverdrag. Gesproken wordt over de angst dat bleekneuzen van farmaceutische bedrijven het oerwoud leegroven op zoek naar geneeskrachtige plantjes. Tachtig procent van de soortenrijkdom schijnt zich in tropische landen te verstoppen. Logisch, in welk klimaat zou jij je verstoppen als je een internationaal gezocht plantje was? In ieder geval niet hier.

Wie op ons dakterras wil groeien moet een zeldzaam dom plantje zijn. Maar zeldzaam is kassa, medicijnmakers zijn welkom voor een veldonderzoek. Ik hoop van harte dat een van onze duistere dakterrasmosjes medicinale krachten bezit. Goed nieuws voor de zieke medemens en bovendien voortaan bier drinken op kosten van Bayer met als extraatje een doos aspirine tegen de kater.