Een vergeetachtige universiteit

Ik studeer nu vier jaar aan de TU Delft. Over twee jaar rond ik mijn masterdiploma af en dan ben ik hier al zes jaar. Tegen die tijd zal ongeveer 85 procent van de studenten die tegelijk met mij zijn begonnen, ook zijn afgestudeerd. Dit is normaal: studenten komen en studenten gaan; slechts een paar dappere mensen blijven hier om zich door een PhD heen te worstelen. Als je er zo naar kijkt, is het dan een wonder dat ons collectieve geheugen zo kort is?

Dit gegeven heeft effect op elk aspect van het universitaire leven. Zo voeren studentenvertegenwoordigers altijd een zware strijd tegen een lang zittend universiteitsbestuur. Hoe kunnen zij een consequente meerjarenvisie uitvoeren als hun zittingstermijn slechts één jaar duurt? En ook: hoe kan de strijd voor belangrijke kwesties als sociale veiligheid en democratisering worden voortgezet als velen die zich daarvoor inzetten, elk jaar vertrekken?

Wacht gewoon tot de onruststokers afstuderen

Zeker, nieuwe mensen kunnen nieuwe ideeën aandragen en nieuwe manieren om problemen op te lossen. Maar het maakt het ook heel gemakkelijk voor een bestuur dat niet geïnteresseerd is in het aanpakken van controversiële kwesties. Het enige wat ze hoeven te doen is een paar vage hervormingen beloven, die een paar jaar uitstellen en de tijd uitzitten. Wacht gewoon tot de onruststokers die verandering eisen afstuderen, en keer dan langzaam terug naar de normale gang van zaken. Even uit nieuwsgierigheid, herinnert iemand zich nog dat een ruime meerderheid van de ondervraagde studenten en medewerkers om transparantie en strenge voorwaarden vroeg als het gaat om samenwerking met fossiele-brandstofbedrijven? Dat was een jaar geleden!

We hebben nu een nieuwe kans om te laten zien dat we wel degelijk over een collectief geheugen beschikken. De universiteit heeft uiteindelijk besloten om nieuwe institutionele partnerschappen met Israëlische universiteiten op te schorten, tenzij ze aan een aantal nog niet bekendgemaakte criteria voldoen. En nu er een wankel staakt-het-vuren is, is het mogelijk dat sommigen zullen oproepen tot een terugkeer naar de normale gang van zaken. Dit zou een ernstige vergissing zijn. Als de universiteit zich gedraagt ​​alsof er niets is gebeurd, geven we toe aan het genocidale geweld van Israël, dat volgens een aantal onderzoekers heeft geleid tot de dood van 10 procent van de bevolking van Gaza. Het zou ronduit immoreel zijn om deze institutionele samenwerkingen voort te zetten, alleen maar omdat de ergste criminele handelingen niet meer plaatsvinden.

De moderne wereld bombardeert ons met zoveel problemen dat het voelt alsof het onmogelijk is om alles bij te houden. Hoe waar dit ook mag zijn, we kunnen de machthebbers niet ter verantwoording roepen als we geen zicht houden op het verleden. Zeker, ik vergeet soms wat ik vanochtend heb gegeten. Maar ik kan niet vergeten wat de moeite waard is om voor te vechten.