De Delftse zonneracer Nuna II brak vorige week alle records bij de World Solar Challenge in Australië. Teamleider Diederik Kinds: ,,Het is dat we in Zuid-Australië niet harder mochten rijden dan de maximumsnelheid van 110 kilometer per uur.
Delen
Anders waren we nog sneller geweest.”
Lekke banden. Dat was het grootste zorgenkindje van teamleider Diederik Kinds in de aanloop tot de World Solar Challenge, de prestigieuze race voor zonnewagens over ruim drieduizend kilometer van Noord- naar Zuid-Australië. De 25-jarige luchtvaart- en ruimtevaarttechniekstudent zag bij de eerste tests in Australië de ene na de andere band knappen. Kinds: ,,Een snelle wagen presteert natuurlijk een stuk minder als we om de veertig kilometer de banden moeten verwisselen.”
Om zo’n klein mogelijk rolweerstand te hebben, zijn de banden van de Nuna-II bijzonder dun en gemaakt van een speciaal soort rubber. Kinds: ,,Uiteindelijk heeft bandenleverancier Michelin met spoed een nieuwe serie banden geleverd. Deze deden het een stuk beter. We hebben maar twee lekke banden gereden. En daar was weinig aan te doen: door de harde wind op de voorlaatste dag moest de coureur veel tegensturen. We wisten dat de band hierdoor eerder zou knappen en stonden al klaar met reservemateriaal. Binnen tien minuten reden we weer verder.”
Het is slechts één voorbeeld van de spanning achter de schermen bij de – op het eerste oog makkelijke – overwinning van het Nuon Solar Team. Het Delfts/Rotterdamse studententeam lag namelijk al na drie uur racen op kop en gaf die positie niet meer uit handen. De voorsprong op het Australische team Aurora en het Amerikaanse team van MIT bedroeg bij de finish ongeveer een uur. De Nuna-II legde de 3010 kilometer van Darwin naar Adelaide af in dertig uur en 54 minuten. Bijna twee uur sneller dan voorganger Nuna, die twee jaar geleden als eerste Nederlandse team de World Solar Challenge won.
Windtunnelproef
Dat de Nuna-II sneller kon rijden dan zijn voorganger stond al vast voor de start. De wagen is veertig procent lichter en de zonnecellen van het Europees Ruimte Agentschap ESA geven twintig procent meer rendement. Bovendien toonden windtunnelproeven al aan dat de aërodynamica een stuk beter is dan bij het vorige model: de luchtweerstand van de Nuna-II bedraagt slechts een kwart van die van een normale auto.
,,Toch was de overwinning zwaar bevochten”, zegt Kinds. Het beslissende moment was op het einde van de eerste racedag. De deelnemende teams moesten elke dag om stipt vijf uur lokale tijd de auto’s stoppen. ,,We waren ontzettend bang dat we die avond in een bos zouden eindigen. Dan hadden we de energie van de avondzon niet mee kunnen pakken om onze batterijen weer op te laden.”
Met behulp van onder andere energiemanagementsoftware eindigden de Nederlanders echter net voorbij de bebossing. Zo konden ook in de laatste avonduurtjes zonnestralen gesprokkeld worden. Kinds: ,,Bij ons kamp zagen we de zon achter de horizon zakken. Onze directe concurrenten stonden in de schaduw van het bos.”
De voorsprong op de achtervolgers werd vervolgens almaar groter. Maar een lonely race was het allerminst. De zonneracer werd vergezeld van maar liefst tien volgauto’s, waaronder een persauto, een mission control vehicle en wagens met proviand en kampeerspullen. Op kop reed een zogenaamde pre-scout, verantwoordelijk voor het verkennen van de weg. Kinds: ,,We zijn door behoorlijk verlaten gebieden gereden. Soms lag er rotzooi op de weg, of een dood beest.”
Dit leidde af en toe tot komische situaties. ,,Een Australische filmploeg legde een kadaver van een kangoeroe op de weg, zodat ze konden filmen hoe onze pre-scouts het beest opruimden en het wegdek schoonpoetsten.”
Ontlading
Het is al vijf dagen na de finish, maar nog steeds kraakt de telefoonverbinding van gejuich en gelach op de achtergrond. Iemand roept: ,,Diederik, we moeten nog met het Japanse team op de foto!”
,,De ontlading bij de finish was ontzettend groot”, zegt Kinds. ,,We hebben hier een jaar lang keihard voor gewerkt.” Na de champagnedouche en de fonteinduik bij de finish in Adelaide, wordt er nu vooral veel gefeest en geborreld. Kinds: ,,We worden hier overal herkend. Dan zeggen ze: Hey, here come the Dutchies. Sommige teamleden hebben hun oranje T-shirts geruild met buitenlandse deelnemers.”
Ook in Nederland zijn de Nederlandse zonneracers geen onbekenden meer. Voor en tijdens de race was het Nuon Solar Team dagelijks op televisie te volgen op SBS6 en bij Radio 538-dj Edwin Evers in het programma ‘Evers staat op’. Na de recordfinish belden praktisch alle kranten en journaals met de satelliettelefoons van het team. Kinds: ,,We krijgen er hier weinig van mee. Ik denk dat mijn ouders wel een knipselkrant voor me bijhouden, dan lees ik het allemaal wel bij terugkomst.”
Een gedeelte van het Nuon Solar Team blijft tot half november in Australië om het vervoer van de Nuna-II te coördineren. De eerste leden van het Nuon Solar Team landen vier november op Schiphol.
De Delftse zonneracer Nuna II brak vorige week alle records bij de World Solar Challenge in Australië. Teamleider Diederik Kinds: ,,Het is dat we in Zuid-Australië niet harder mochten rijden dan de maximumsnelheid van 110 kilometer per uur. Anders waren we nog sneller geweest.”
Lekke banden. Dat was het grootste zorgenkindje van teamleider Diederik Kinds in de aanloop tot de World Solar Challenge, de prestigieuze race voor zonnewagens over ruim drieduizend kilometer van Noord- naar Zuid-Australië. De 25-jarige luchtvaart- en ruimtevaarttechniekstudent zag bij de eerste tests in Australië de ene na de andere band knappen. Kinds: ,,Een snelle wagen presteert natuurlijk een stuk minder als we om de veertig kilometer de banden moeten verwisselen.”
Om zo’n klein mogelijk rolweerstand te hebben, zijn de banden van de Nuna-II bijzonder dun en gemaakt van een speciaal soort rubber. Kinds: ,,Uiteindelijk heeft bandenleverancier Michelin met spoed een nieuwe serie banden geleverd. Deze deden het een stuk beter. We hebben maar twee lekke banden gereden. En daar was weinig aan te doen: door de harde wind op de voorlaatste dag moest de coureur veel tegensturen. We wisten dat de band hierdoor eerder zou knappen en stonden al klaar met reservemateriaal. Binnen tien minuten reden we weer verder.”
Het is slechts één voorbeeld van de spanning achter de schermen bij de – op het eerste oog makkelijke – overwinning van het Nuon Solar Team. Het Delfts/Rotterdamse studententeam lag namelijk al na drie uur racen op kop en gaf die positie niet meer uit handen. De voorsprong op het Australische team Aurora en het Amerikaanse team van MIT bedroeg bij de finish ongeveer een uur. De Nuna-II legde de 3010 kilometer van Darwin naar Adelaide af in dertig uur en 54 minuten. Bijna twee uur sneller dan voorganger Nuna, die twee jaar geleden als eerste Nederlandse team de World Solar Challenge won.
Windtunnelproef
Dat de Nuna-II sneller kon rijden dan zijn voorganger stond al vast voor de start. De wagen is veertig procent lichter en de zonnecellen van het Europees Ruimte Agentschap ESA geven twintig procent meer rendement. Bovendien toonden windtunnelproeven al aan dat de aërodynamica een stuk beter is dan bij het vorige model: de luchtweerstand van de Nuna-II bedraagt slechts een kwart van die van een normale auto.
,,Toch was de overwinning zwaar bevochten”, zegt Kinds. Het beslissende moment was op het einde van de eerste racedag. De deelnemende teams moesten elke dag om stipt vijf uur lokale tijd de auto’s stoppen. ,,We waren ontzettend bang dat we die avond in een bos zouden eindigen. Dan hadden we de energie van de avondzon niet mee kunnen pakken om onze batterijen weer op te laden.”
Met behulp van onder andere energiemanagementsoftware eindigden de Nederlanders echter net voorbij de bebossing. Zo konden ook in de laatste avonduurtjes zonnestralen gesprokkeld worden. Kinds: ,,Bij ons kamp zagen we de zon achter de horizon zakken. Onze directe concurrenten stonden in de schaduw van het bos.”
De voorsprong op de achtervolgers werd vervolgens almaar groter. Maar een lonely race was het allerminst. De zonneracer werd vergezeld van maar liefst tien volgauto’s, waaronder een persauto, een mission control vehicle en wagens met proviand en kampeerspullen. Op kop reed een zogenaamde pre-scout, verantwoordelijk voor het verkennen van de weg. Kinds: ,,We zijn door behoorlijk verlaten gebieden gereden. Soms lag er rotzooi op de weg, of een dood beest.”
Dit leidde af en toe tot komische situaties. ,,Een Australische filmploeg legde een kadaver van een kangoeroe op de weg, zodat ze konden filmen hoe onze pre-scouts het beest opruimden en het wegdek schoonpoetsten.”
Ontlading
Het is al vijf dagen na de finish, maar nog steeds kraakt de telefoonverbinding van gejuich en gelach op de achtergrond. Iemand roept: ,,Diederik, we moeten nog met het Japanse team op de foto!”
,,De ontlading bij de finish was ontzettend groot”, zegt Kinds. ,,We hebben hier een jaar lang keihard voor gewerkt.” Na de champagnedouche en de fonteinduik bij de finish in Adelaide, wordt er nu vooral veel gefeest en geborreld. Kinds: ,,We worden hier overal herkend. Dan zeggen ze: Hey, here come the Dutchies. Sommige teamleden hebben hun oranje T-shirts geruild met buitenlandse deelnemers.”
Ook in Nederland zijn de Nederlandse zonneracers geen onbekenden meer. Voor en tijdens de race was het Nuon Solar Team dagelijks op televisie te volgen op SBS6 en bij Radio 538-dj Edwin Evers in het programma ‘Evers staat op’. Na de recordfinish belden praktisch alle kranten en journaals met de satelliettelefoons van het team. Kinds: ,,We krijgen er hier weinig van mee. Ik denk dat mijn ouders wel een knipselkrant voor me bijhouden, dan lees ik het allemaal wel bij terugkomst.”
Een gedeelte van het Nuon Solar Team blijft tot half november in Australië om het vervoer van de Nuna-II te coördineren. De eerste leden van het Nuon Solar Team landen vier november op Schiphol.
Comments are closed.