Nederland wacht binnen twee eeuwen een enorme wateroverlast als er niet snel iets gebeurt. Met veel verbale overtuiging predikt professor Cees van den Akker zijn controversiële oplossing aan zijn studenten.
Delen
/strong>
,,Jullie moeten je goed realiseren welk gevaar er schuilt voor komende generaties door wateroverlast. Het water is meedogenloos. We moeten het land anders gaan inrichten”, zegt hydrologieprofessor Chris van den Akker tegen zijn derdejaars studenten civiele techniek. Van den Akker is een oerdegelijke Fries met veel verbale overtuiging en uithoudingsvermogen. ,,Het lijkt allemaal prima te gaan met het Nederlandse water”, vervolgt hij. ,,We hebben mooie dammen en dijken en natte voeten hebben we ook al lang niet gehad. Dus waar zouden we ons druk om maken?”
Volgens Van den Akker moeten de jonge civielers zich geen zorgen maken over de zee, maar juist over de rivieren. ,,De afvoer van de grote rivieren zal de komende decennia aanzienlijk stijgen. Dat betekent onherroepelijk toestanden die we in 1993 en 1997 ook gezien hebben”, stelt hij bijna stampvoetend.
Dat de problemen zich pas over zo’n honderd tot tweehonderd jaar manifesteren, maakt het voor Van den Akker niet minder belangrijk. ,,We hebben een verplichting tegenover de toekomst”, vindt hij. Van den Akker herkent een menselijk fenomeen: ,,Mensen willen er pas aan, als er hier in Nederland weer wat ernstigs gebeurd is. En dat is al weer drie jaar geleden. De zorgen zijn weggeëbd.”
Al eeuwen heerst in Nederland – en vooral in Delft – de traditie om woongebieden te beschermen tegen rivierwater door dijken te verhogen en te verzwaren. De laatste jaren is het verbreden van wassende rivieren populair. Volgens Van den Akker zal dat op een gegeven moment niet meer genoeg zijn. ,,Een overstroming hoeft niet alleen ondergelopen kelders te betekenen, er kunnen ook echt slachtoffers vallen”, waarschuwt hij. ,,Daarom probeer ik nu mijn studenten te overtuigen hoe we de problemen oplossen. Zij zijn de nieuwe bestuurders en staatssecretarissen en zij zijn degenen die een echte verandering kunnen doorvoeren.”
Oplossing
,,Het mooist zou zijn als er bovenstrooms wat zou gebeuren. Als het water bijvoorbeeld in Duitsland wat langer kan worden vastgehouden, komen we een heel eind”, zegt Van den Akker. ,,Maar dat is, ondanks internationale verdragen en overkoepelende rivierorganisaties, niet reëel. Ik vind dat onbegrijpelijk. We zullen het probleem dus zelf moeten oplossen, maar daar is dus een enorme omslag voor nodig.”
Van den Akker vraagt zich af waarom bouwen in de buurt van grote rivieren en meren nog steeds mag. ,,En de overheid maar betalen. Honderden miljoenen aan schadeloosstelling. Dat is toch eigenlijk waanzin.”
Hij wil zogeheten groene rivieren creëren. Dit houdt in dat gebieden rond de rivier bij een hoge afvoer laat onderlopen. Op deze manier wordt dat gebied % een weiland of andere landbouwgrond % deel van de rivier. Op deze manier wordt het water vastgehouden. ,,We moeten de rivieren de mogelijkheid bieden hun natuurlijke weg te gaan”, vindt hij.
De keerzijde van de medaille is dat boeren moeten wijken voor deze ambitieuze plannen. Rivieren kunnen over hun land lopen en hun grondgebruik moet veranderen. ,,Maar als je ziet hoe makkelijk boeren aan de kant worden gezet worden voor andere controversiële projecten als de Betuwelijn en snelwegen, is dit toch een nobel streven.”
Wanneer Van den Akker zijn visie aan de man probeert te brengen in de politiek, en dat doet hij regelmatig, wordt hij naar eigen zeggen met de nek aangekeken. ,,Het is inderdaad vloeken in de kerk”, constateert hij. ,,Ik probeer mijn studenten en mijn collegae aan het denken te zetten. Ik geloof er heilig in dat de huidige studenten over een aantal jaren deze visie in de praktijk kunnen en moeten brengen. De druk op de politiek is dan zo groot dat het probleem niet meer te ontkennen valt.”
Nederland wacht binnen twee eeuwen een enorme wateroverlast als er niet snel iets gebeurt. Met veel verbale overtuiging predikt professor Cees van den Akker zijn controversiële oplossing aan zijn studenten.
,,Jullie moeten je goed realiseren welk gevaar er schuilt voor komende generaties door wateroverlast. Het water is meedogenloos. We moeten het land anders gaan inrichten”, zegt hydrologieprofessor Chris van den Akker tegen zijn derdejaars studenten civiele techniek. Van den Akker is een oerdegelijke Fries met veel verbale overtuiging en uithoudingsvermogen. ,,Het lijkt allemaal prima te gaan met het Nederlandse water”, vervolgt hij. ,,We hebben mooie dammen en dijken en natte voeten hebben we ook al lang niet gehad. Dus waar zouden we ons druk om maken?”
Volgens Van den Akker moeten de jonge civielers zich geen zorgen maken over de zee, maar juist over de rivieren. ,,De afvoer van de grote rivieren zal de komende decennia aanzienlijk stijgen. Dat betekent onherroepelijk toestanden die we in 1993 en 1997 ook gezien hebben”, stelt hij bijna stampvoetend.
Dat de problemen zich pas over zo’n honderd tot tweehonderd jaar manifesteren, maakt het voor Van den Akker niet minder belangrijk. ,,We hebben een verplichting tegenover de toekomst”, vindt hij. Van den Akker herkent een menselijk fenomeen: ,,Mensen willen er pas aan, als er hier in Nederland weer wat ernstigs gebeurd is. En dat is al weer drie jaar geleden. De zorgen zijn weggeëbd.”
Al eeuwen heerst in Nederland – en vooral in Delft – de traditie om woongebieden te beschermen tegen rivierwater door dijken te verhogen en te verzwaren. De laatste jaren is het verbreden van wassende rivieren populair. Volgens Van den Akker zal dat op een gegeven moment niet meer genoeg zijn. ,,Een overstroming hoeft niet alleen ondergelopen kelders te betekenen, er kunnen ook echt slachtoffers vallen”, waarschuwt hij. ,,Daarom probeer ik nu mijn studenten te overtuigen hoe we de problemen oplossen. Zij zijn de nieuwe bestuurders en staatssecretarissen en zij zijn degenen die een echte verandering kunnen doorvoeren.”
Oplossing
,,Het mooist zou zijn als er bovenstrooms wat zou gebeuren. Als het water bijvoorbeeld in Duitsland wat langer kan worden vastgehouden, komen we een heel eind”, zegt Van den Akker. ,,Maar dat is, ondanks internationale verdragen en overkoepelende rivierorganisaties, niet reëel. Ik vind dat onbegrijpelijk. We zullen het probleem dus zelf moeten oplossen, maar daar is dus een enorme omslag voor nodig.”
Van den Akker vraagt zich af waarom bouwen in de buurt van grote rivieren en meren nog steeds mag. ,,En de overheid maar betalen. Honderden miljoenen aan schadeloosstelling. Dat is toch eigenlijk waanzin.”
Hij wil zogeheten groene rivieren creëren. Dit houdt in dat gebieden rond de rivier bij een hoge afvoer laat onderlopen. Op deze manier wordt dat gebied % een weiland of andere landbouwgrond % deel van de rivier. Op deze manier wordt het water vastgehouden. ,,We moeten de rivieren de mogelijkheid bieden hun natuurlijke weg te gaan”, vindt hij.
De keerzijde van de medaille is dat boeren moeten wijken voor deze ambitieuze plannen. Rivieren kunnen over hun land lopen en hun grondgebruik moet veranderen. ,,Maar als je ziet hoe makkelijk boeren aan de kant worden gezet worden voor andere controversiële projecten als de Betuwelijn en snelwegen, is dit toch een nobel streven.”
Wanneer Van den Akker zijn visie aan de man probeert te brengen in de politiek, en dat doet hij regelmatig, wordt hij naar eigen zeggen met de nek aangekeken. ,,Het is inderdaad vloeken in de kerk”, constateert hij. ,,Ik probeer mijn studenten en mijn collegae aan het denken te zetten. Ik geloof er heilig in dat de huidige studenten over een aantal jaren deze visie in de praktijk kunnen en moeten brengen. De druk op de politiek is dan zo groot dat het probleem niet meer te ontkennen valt.”
Comments are closed.