‘Zij verdienen de

Als pas afgestudeerde elektrotechnicus belandde Ligthart in 1971 voor het eerst in de toenmalige Sovjet-Unie. Op een conferentie van de Verenigde Naties liepen westerse big shots op radargebied rond, maar ook de Russen die Ligthart uit de literatuur kende. ,,Ik dacht dat het mensen van tegen de zestig zouden zijn, zoveel werk hadden ze verricht. Maar ze bleken pas in de dertig te zijn.”

Ligthart raakte onder de indruk van de Russische expertise op het gebied van radar, met name de modelvorming. Al die kennis was in het westen nauwelijks bekend, niet alleen vanwege kapitalistische arrogantie, maar ook omdat de communisten niet te koop liepen met hun militair relevante kennis.

,,Het was lastig om contacten te leggen”, herinnert Ligthart zich. ,,Op een conferentie in Boedapest of Warschau kwam ik nog wel eens iemand tegen, maar daar bleef het bij. Terwijl wij in het begin van de jaren tachtig met polarisatieradar aan de slag gingen, en ik wist dat de Russen daar al veel langer mee bezig waren. Dus toen de perestrojka kwam, was ik heel snel daar.”

Ligthart, directeur van het Delftse radarinstituut IRCTR, tilde in de daaropvolgende jaren samenwerkingsverbanden van de grond met de universiteiten van Moskou, Kiev en het Siberische Tomsk. En daar waren ze blij mee. Ligthart: ,,Er kwamen daar allerlei westerse delegaties langs, maar als het puntje bij paaltje kwam, leidde het vaak tot niets. Dan moesten ze een projectvoorstel schrijven voor de Europese Unie, maar ze hadden geen idee wat daarbij van hen verwacht werd.”
Kosovo

Kortom, Ligthart bracht continuïteit in de internationale contacten van onder meer de Moscow Technical State University of Civil Aviation, een onderdeel van de gigantische TU van Moskou (meer dan 100.000 studenten). En dat leverde hem, als vierde in de geschiedenis van de universiteit, een eredoctoraat op. ,,Maar ik heb niet het gevoel dat ik daar erg veel voor heb hoeven doen.”

Eigenlijk heeft hij alleen het Russische kennisreservoir aangeboord. ,,Er is zeer veel literatuur in Rusland en ik vond dat zij daar ook de credits ervoor verdienen”, zegt hij met klem. ,,Anders claimt iemand in het westen op den duur hun vondsten. Ze vinden het daar ook plezierig dat ik zoveel aandacht gaf aan hun werk.”

,,De Russen zijn vooral sterk in fysische en mathematische modellen”, vervolgt Ligthart. ,,Omdat ze mindere computers hadden, hebben ze hun modellen verder uitgewerkt. Zo konden ze de modellen met beperktere middelen aan de praat krijgen. Daardoor krijgen ze een slimmere signaalbewerking.”

,,Ze hebben daar spectaculaire systemen ontwikkeld, bijvoorbeeld om met dezelfde radar zaken boven, op, of onder de grond te meten. Je kon bij wijze van spreken met een knopje bepalen of je de de vegetatie boven de grond wilde meten of de bodemgesteldheid. Ze zijn ook beter in identificatie en classificatie van voorwerpen. Zo kun je het verschil zien tussen een tractor en een tank, om maar eens actueel te blijven. Dat dat niet zo’n eenvoudige taak is, zie je in Kosovo.”
Wodka

Een hele Delftse delegatie, waaronder ITS-decaan Van Katwijk, toog naar Moskou om Ligtharts ereceremonie kracht bij te zetten. ,,Het grote verschil met hier is dat alles gebeurt tijdens een zitting van de wetenschappelijke raad”, vertelt Lightart. ,,Iedereen is in pak, maar van de eredoctor wordt verwacht dat hij in toga verschijnt. De rector opende het agendapunt, legde de procedure uit en heette de Nederlandse delegatie welkom.”

,,Toen kwam degene aan het woord die het verzoek had ingediend om mij het eredoctoraat te verlenen, en daarna iemand van de Academie van Wetenschappen. Die gaat in Rusland over alle doctoraten. Vervolgens mocht Van Katwijk iets zeggen en daarna ik. Ten slotte kwam het voorstel in stemming. Gelukkig was de raad unaniem voor.”

Naast de eer hield Ligthart aan de ceremonie een medaille over en een boek met vijf dikke pagina’s plechtige woorden in het Russisch. Een Engelse vertaling meldt dat hij nu alle rechten heeft die bij het Russische doctoraat horen. De hoogleraar vermoedt dat hij zo bij de Russische Academie van Wetenschappen kan aanschuiven. Hij is het niet van plan.

Terwijl de raad doorging met het volgende agendapunt, werden de Delftenaren naar de champagne geloodst en daarna naar de onderwijsfaciliteit van de universiteit. ,,Een stuk of zeven vliegtuigen, wat helicopters”, begint Ligthart de opsomming van het moois waar de studenten in Moskou over beschikken. ,,En ’s avonds was er natuurlijk een diner met veel wodka, daar ontkom je niet aan.”

Maar inmiddels zit de eredoctor weer gewoon thuis, op de bovenste verdieping van Elektrotechniek. De nuchterheid zelve: ,,We gaan over tot de orde van de dag. Het was toch wel een erg makkelijke manier om een doctoraat te bemachtigen.”

Als pas afgestudeerde elektrotechnicus belandde Ligthart in 1971 voor het eerst in de toenmalige Sovjet-Unie. Op een conferentie van de Verenigde Naties liepen westerse big shots op radargebied rond, maar ook de Russen die Ligthart uit de literatuur kende. ,,Ik dacht dat het mensen van tegen de zestig zouden zijn, zoveel werk hadden ze verricht. Maar ze bleken pas in de dertig te zijn.”

Ligthart raakte onder de indruk van de Russische expertise op het gebied van radar, met name de modelvorming. Al die kennis was in het westen nauwelijks bekend, niet alleen vanwege kapitalistische arrogantie, maar ook omdat de communisten niet te koop liepen met hun militair relevante kennis.

,,Het was lastig om contacten te leggen”, herinnert Ligthart zich. ,,Op een conferentie in Boedapest of Warschau kwam ik nog wel eens iemand tegen, maar daar bleef het bij. Terwijl wij in het begin van de jaren tachtig met polarisatieradar aan de slag gingen, en ik wist dat de Russen daar al veel langer mee bezig waren. Dus toen de perestrojka kwam, was ik heel snel daar.”

Ligthart, directeur van het Delftse radarinstituut IRCTR, tilde in de daaropvolgende jaren samenwerkingsverbanden van de grond met de universiteiten van Moskou, Kiev en het Siberische Tomsk. En daar waren ze blij mee. Ligthart: ,,Er kwamen daar allerlei westerse delegaties langs, maar als het puntje bij paaltje kwam, leidde het vaak tot niets. Dan moesten ze een projectvoorstel schrijven voor de Europese Unie, maar ze hadden geen idee wat daarbij van hen verwacht werd.”
Kosovo

Kortom, Ligthart bracht continuïteit in de internationale contacten van onder meer de Moscow Technical State University of Civil Aviation, een onderdeel van de gigantische TU van Moskou (meer dan 100.000 studenten). En dat leverde hem, als vierde in de geschiedenis van de universiteit, een eredoctoraat op. ,,Maar ik heb niet het gevoel dat ik daar erg veel voor heb hoeven doen.”

Eigenlijk heeft hij alleen het Russische kennisreservoir aangeboord. ,,Er is zeer veel literatuur in Rusland en ik vond dat zij daar ook de credits ervoor verdienen”, zegt hij met klem. ,,Anders claimt iemand in het westen op den duur hun vondsten. Ze vinden het daar ook plezierig dat ik zoveel aandacht gaf aan hun werk.”

,,De Russen zijn vooral sterk in fysische en mathematische modellen”, vervolgt Ligthart. ,,Omdat ze mindere computers hadden, hebben ze hun modellen verder uitgewerkt. Zo konden ze de modellen met beperktere middelen aan de praat krijgen. Daardoor krijgen ze een slimmere signaalbewerking.”

,,Ze hebben daar spectaculaire systemen ontwikkeld, bijvoorbeeld om met dezelfde radar zaken boven, op, of onder de grond te meten. Je kon bij wijze van spreken met een knopje bepalen of je de de vegetatie boven de grond wilde meten of de bodemgesteldheid. Ze zijn ook beter in identificatie en classificatie van voorwerpen. Zo kun je het verschil zien tussen een tractor en een tank, om maar eens actueel te blijven. Dat dat niet zo’n eenvoudige taak is, zie je in Kosovo.”
Wodka

Een hele Delftse delegatie, waaronder ITS-decaan Van Katwijk, toog naar Moskou om Ligtharts ereceremonie kracht bij te zetten. ,,Het grote verschil met hier is dat alles gebeurt tijdens een zitting van de wetenschappelijke raad”, vertelt Lightart. ,,Iedereen is in pak, maar van de eredoctor wordt verwacht dat hij in toga verschijnt. De rector opende het agendapunt, legde de procedure uit en heette de Nederlandse delegatie welkom.”

,,Toen kwam degene aan het woord die het verzoek had ingediend om mij het eredoctoraat te verlenen, en daarna iemand van de Academie van Wetenschappen. Die gaat in Rusland over alle doctoraten. Vervolgens mocht Van Katwijk iets zeggen en daarna ik. Ten slotte kwam het voorstel in stemming. Gelukkig was de raad unaniem voor.”

Naast de eer hield Ligthart aan de ceremonie een medaille over en een boek met vijf dikke pagina’s plechtige woorden in het Russisch. Een Engelse vertaling meldt dat hij nu alle rechten heeft die bij het Russische doctoraat horen. De hoogleraar vermoedt dat hij zo bij de Russische Academie van Wetenschappen kan aanschuiven. Hij is het niet van plan.

Terwijl de raad doorging met het volgende agendapunt, werden de Delftenaren naar de champagne geloodst en daarna naar de onderwijsfaciliteit van de universiteit. ,,Een stuk of zeven vliegtuigen, wat helicopters”, begint Ligthart de opsomming van het moois waar de studenten in Moskou over beschikken. ,,En ’s avonds was er natuurlijk een diner met veel wodka, daar ontkom je niet aan.”

Maar inmiddels zit de eredoctor weer gewoon thuis, op de bovenste verdieping van Elektrotechniek. De nuchterheid zelve: ,,We gaan over tot de orde van de dag. Het was toch wel een erg makkelijke manier om een doctoraat te bemachtigen.”