Campus

Zes dikke pillen

Zes dikke pillen per twee maanden. In dat tempo verslindt een oude vrouw de bibliotheekboeken die haar door Anna Jaffe worden gebracht. ,,Meestal zijn het nog net geen streekromannetjes”, aldus Anna.

De ‘boekendienst aan huis’ is bedoeld voor Delftenaren die het huis niet meer zelfstandig uit kunnen komen en toch graag wat te lezen willen hebben. De service van de openbare bibliotheek draait op vrijwilligers.

Anna is begonnen met rondbrengen omdat ze zelf leesverslaafd is. ,,Ik kom toch vaak in de bibliotheek.” Voor haar is het geen kwestie van idealisme. ,,Zolang het me geen geld kost en er geen politiek achter zit, vind ik alles best.” Het geeft haar voldoening dat ze direct resultaat ziet van haar werk. ,,Als je ergens geld aan geeft weet je nooit waar het terechtkomt.”

Bij de boekendienst blijkt Anna, studente industrieel ontwerpen sinds 1994, de enige jongere te zijn. Het is meer iets van oude vrouwen voor oude vrouwen. Bij de bibliotheek was men dan ook zeer verbaasd dat ze zich zomaar aanmeldde. ‘Weet je wel wat je doet’, kreeg ze te horen.

Op dat moment wist Anna nog niet dat alle vrijwilligers een kleine vergoeding krijgen. Deze vergoeding bleek erg goed aan haar besteed. Anna is nu gratis lid van de bibliotheek, mag zoveel boeken lenen als ze maar wil en krijgt geen boetes wanneer ze boeken te laat terugbrengt.

Daarnaast viel het haar mee dat ze maar één persoon van boeken hoeft te voorzien. Ongeveer een keer in de twee maanden belt de oude vrouw haar op met de mededeling dat ze toe is aan een nieuwe stapel. Vervolgens zoekt Anna, in overleg met de coördinator bij de bibliotheek, een zestal nieuwe boeken uit. Ze vindt het jammer dat ze zelf niet goed weet welke ze moet meenemen.

Het werk kost Anna weinig tijd. ,,Ik vind het helemaal niet erg om te doen, maar het is evenmin iets waar je je op verheugt: ik vind het erg om te zien dat het slecht gaat met haar gezondheid.” Bij het langsbrengen van de boeken functioneert Anna altijd wel even als praatpaal. ,,Ik voel me dan schuldig als ik weinig tijd heb en snel weer weg moet”. Al een aantal keer kreeg ze van de vrouw een doos bonbons. Laatst zelfs een fles wijn.

Zes dikke pillen per twee maanden. In dat tempo verslindt een oude vrouw de bibliotheekboeken die haar door Anna Jaffe worden gebracht. ,,Meestal zijn het nog net geen streekromannetjes”, aldus Anna. De ‘boekendienst aan huis’ is bedoeld voor Delftenaren die het huis niet meer zelfstandig uit kunnen komen en toch graag wat te lezen willen hebben. De service van de openbare bibliotheek draait op vrijwilligers.

Anna is begonnen met rondbrengen omdat ze zelf leesverslaafd is. ,,Ik kom toch vaak in de bibliotheek.” Voor haar is het geen kwestie van idealisme. ,,Zolang het me geen geld kost en er geen politiek achter zit, vind ik alles best.” Het geeft haar voldoening dat ze direct resultaat ziet van haar werk. ,,Als je ergens geld aan geeft weet je nooit waar het terechtkomt.”

Bij de boekendienst blijkt Anna, studente industrieel ontwerpen sinds 1994, de enige jongere te zijn. Het is meer iets van oude vrouwen voor oude vrouwen. Bij de bibliotheek was men dan ook zeer verbaasd dat ze zich zomaar aanmeldde. ‘Weet je wel wat je doet’, kreeg ze te horen.

Op dat moment wist Anna nog niet dat alle vrijwilligers een kleine vergoeding krijgen. Deze vergoeding bleek erg goed aan haar besteed. Anna is nu gratis lid van de bibliotheek, mag zoveel boeken lenen als ze maar wil en krijgt geen boetes wanneer ze boeken te laat terugbrengt.

Daarnaast viel het haar mee dat ze maar één persoon van boeken hoeft te voorzien. Ongeveer een keer in de twee maanden belt de oude vrouw haar op met de mededeling dat ze toe is aan een nieuwe stapel. Vervolgens zoekt Anna, in overleg met de coördinator bij de bibliotheek, een zestal nieuwe boeken uit. Ze vindt het jammer dat ze zelf niet goed weet welke ze moet meenemen.

Het werk kost Anna weinig tijd. ,,Ik vind het helemaal niet erg om te doen, maar het is evenmin iets waar je je op verheugt: ik vind het erg om te zien dat het slecht gaat met haar gezondheid.” Bij het langsbrengen van de boeken functioneert Anna altijd wel even als praatpaal. ,,Ik voel me dan schuldig als ik weinig tijd heb en snel weer weg moet”. Al een aantal keer kreeg ze van de vrouw een doos bonbons. Laatst zelfs een fles wijn.

Redacteur Redactie

Heb je een vraag of opmerking over dit artikel?

delta@tudelft.nl

Comments are closed.