Sportschoenen zijn de meest omstreden sculpturen van deze tijd. Er zijn weinig producten die de omstanders in zo’n verbijstering kunnen achterlaten als de werken van het kunstenaarscollectief Adidas, Nike en Reebok.
Hun volkomen disfunctionele vormgeving balanceert telkens op het randje van de wansmaak, en laat je achter met gevoelens van intense walging of verrukking. Een tussenweg is er niet, negeren onmogelijk.
Dat je op die dingen kunt lopen is op zich al een mirakel. Afgaande op hun volume moeten ze per stuk wel een kilootje of tien wegen. Of er ook mee gerend kan worden is een goed bewaard geheim, maar het feit dat je dit niemand ziet doen geeft te denken. Daar komt bij dat je een flinke psychische drempel over moet om de laatste generatie sportschoenen zelfs maar te passen. Geen wonder dat die oude Adidasjes weer zo populair zijn.
Want bij elke introductie van een nieuw type sportschoen lijken de toppen der absurditeit wel bereikt. Als de fabrikanten meer lucht in de zolen pompen, zal er wereldwijd zuurstofgebrek dreigen. De visuele prikkels die de huidige modellen afgeven kunnen nog nauwelijks verwerkt worden door het centrale zenuwstelsel, en een toename ervan zal iedereen met blindheid slaan. Geen voorstellingsvermogen is groot genoeg om ook maar te denken aan de opvolgers.
Toch staan deze om de drie maanden weer bij Footlocker, bereikbaar voor eenieder die bereid is die luttele driehonderd piek te lappen. Net een tikkeltje opzichtiger dan de vorige versie, die naast de nieuwe wondersloffen verbleken tot geriatrische massagesandalen. Dat kan haast alleen maar het werk zijn van een psychopaat met een voorliefde voor SM aan de ogen. Het zou misschien geen gek idee zijn de verordeningen voor horizonvervuiling eens aan te passen.
Sportschoenen zijn de meest omstreden sculpturen van deze tijd. Er zijn weinig producten die de omstanders in zo’n verbijstering kunnen achterlaten als de werken van het kunstenaarscollectief Adidas, Nike en Reebok. Hun volkomen disfunctionele vormgeving balanceert telkens op het randje van de wansmaak, en laat je achter met gevoelens van intense walging of verrukking. Een tussenweg is er niet, negeren onmogelijk.
Dat je op die dingen kunt lopen is op zich al een mirakel. Afgaande op hun volume moeten ze per stuk wel een kilootje of tien wegen. Of er ook mee gerend kan worden is een goed bewaard geheim, maar het feit dat je dit niemand ziet doen geeft te denken. Daar komt bij dat je een flinke psychische drempel over moet om de laatste generatie sportschoenen zelfs maar te passen. Geen wonder dat die oude Adidasjes weer zo populair zijn.
Want bij elke introductie van een nieuw type sportschoen lijken de toppen der absurditeit wel bereikt. Als de fabrikanten meer lucht in de zolen pompen, zal er wereldwijd zuurstofgebrek dreigen. De visuele prikkels die de huidige modellen afgeven kunnen nog nauwelijks verwerkt worden door het centrale zenuwstelsel, en een toename ervan zal iedereen met blindheid slaan. Geen voorstellingsvermogen is groot genoeg om ook maar te denken aan de opvolgers.
Toch staan deze om de drie maanden weer bij Footlocker, bereikbaar voor eenieder die bereid is die luttele driehonderd piek te lappen. Net een tikkeltje opzichtiger dan de vorige versie, die naast de nieuwe wondersloffen verbleken tot geriatrische massagesandalen. Dat kan haast alleen maar het werk zijn van een psychopaat met een voorliefde voor SM aan de ogen. Het zou misschien geen gek idee zijn de verordeningen voor horizonvervuiling eens aan te passen.
Comments are closed.