Wiel

De grote gedachte: de relatie tussen individu en maatschappij. En de architectuur om die relatie te onderzoeken.

Gedurende veertig, vijftig jaar bezig zijn met één gedachte, één idee. En daar dan een lezing over geven. Op Bouwkunde. Dat deed de Amerikaan Lebbeus Woods afgelopen donderdag. De grote gedachte: de relatie tussen individu en maatschappij. En de architectuur om die relatie te onderzoeken.

Woods, beroemd architect en beeldend kunstenaar, hield de lezing afgelopen donderdag in het kader van de workshop ‘Ontwerp Contrast’ die eens in de twee jaar op Bouwkunde georganiseerd wordt. De workshop had dit jaar het thema ‘Point of Few’ meegekregen. Verschillende manieren om architectuur te ervaren, daar ging het dus om. De hele week gaven architecten van allerlei pluimage hun visie. Met Woods als neusje van de zalm.

Zaal A is tot de nok toe gevuld wanneer Woods vertelt over zijn ‘big idea’. En over zijn beslissing, halverwege de jaren zeventig, om experimenteel te gaan werken. Een riskante keuze, want het gevaar bestond dat hij zo nooit iets van zijn ontwerpen zou kunnen realiseren. Woods benadrukt dat het bij zijn werkwijze (die vanuit dat ene ‘big idea’) belangrijk is om je passie te blijven behouden. En dat, zo vertelt de Amerikaan alvorens hij zijn eigen werk middels dia’s toont, is de reden van zijn komst naar Bouwkunde. Om dat duidelijk te maken aan de Delftse Bouwkundestudent.

Woods laat een aantal verschillende projecten zien. Onder andere een plan voor de reconstructie van het door bombardementen geteisterde Sarajevo. In de theorie van Woods is het onmogelijk om de in deze stad aangerichte schade te ontkennen. Immers, door de oorlog zijn niet alleen de huizen, maar ook de mensen beschadigd. Gebouwen dienen dus zo herbouwd te worden, dat de littekens zichtbaar blijven. ,,A scar repairs the damages.”

Ook komt een van de gerealiseerde plannen van de Amerikaan in beeld. Voor een gebouw in Eindhoven ontwierp Woods een gevelsculptuur. En wat blijkt? De plannen van de grote meester zijn voor een Eindhovense student aanleiding geweest om nog verder te gaan. Matthias Costijns maakte een visualisatie waarin Woods’ sculptuur groeit en groeit om uiteindelijk tot leven te komen. De zaal trakteert het filmpje op een warm applaus.

Aan het eind van zijn betoog gaat Woods in op de architectonische ruimte, die in zijn optiek gerelateerd is aan de horizon. Hij stelt dat de ruimte in een huis altijd moet kunnen veranderen ten opzichte van diezelfde horizon. En ook in dit probleem toont Woods zich vooruitsrevend: hij toont een dia met daarop een maquette van een zogenaamd ‘weel house’. Een grote ronde schijf met daarin woningen. Het wiel is opnieuw uitgevonden.

Gedurende veertig, vijftig jaar bezig zijn met één gedachte, één idee. En daar dan een lezing over geven. Op Bouwkunde. Dat deed de Amerikaan Lebbeus Woods afgelopen donderdag. De grote gedachte: de relatie tussen individu en maatschappij. En de architectuur om die relatie te onderzoeken.

Woods, beroemd architect en beeldend kunstenaar, hield de lezing afgelopen donderdag in het kader van de workshop ‘Ontwerp Contrast’ die eens in de twee jaar op Bouwkunde georganiseerd wordt. De workshop had dit jaar het thema ‘Point of Few’ meegekregen. Verschillende manieren om architectuur te ervaren, daar ging het dus om. De hele week gaven architecten van allerlei pluimage hun visie. Met Woods als neusje van de zalm.

Zaal A is tot de nok toe gevuld wanneer Woods vertelt over zijn ‘big idea’. En over zijn beslissing, halverwege de jaren zeventig, om experimenteel te gaan werken. Een riskante keuze, want het gevaar bestond dat hij zo nooit iets van zijn ontwerpen zou kunnen realiseren. Woods benadrukt dat het bij zijn werkwijze (die vanuit dat ene ‘big idea’) belangrijk is om je passie te blijven behouden. En dat, zo vertelt de Amerikaan alvorens hij zijn eigen werk middels dia’s toont, is de reden van zijn komst naar Bouwkunde. Om dat duidelijk te maken aan de Delftse Bouwkundestudent.

Woods laat een aantal verschillende projecten zien. Onder andere een plan voor de reconstructie van het door bombardementen geteisterde Sarajevo. In de theorie van Woods is het onmogelijk om de in deze stad aangerichte schade te ontkennen. Immers, door de oorlog zijn niet alleen de huizen, maar ook de mensen beschadigd. Gebouwen dienen dus zo herbouwd te worden, dat de littekens zichtbaar blijven. ,,A scar repairs the damages.”

Ook komt een van de gerealiseerde plannen van de Amerikaan in beeld. Voor een gebouw in Eindhoven ontwierp Woods een gevelsculptuur. En wat blijkt? De plannen van de grote meester zijn voor een Eindhovense student aanleiding geweest om nog verder te gaan. Matthias Costijns maakte een visualisatie waarin Woods’ sculptuur groeit en groeit om uiteindelijk tot leven te komen. De zaal trakteert het filmpje op een warm applaus.

Aan het eind van zijn betoog gaat Woods in op de architectonische ruimte, die in zijn optiek gerelateerd is aan de horizon. Hij stelt dat de ruimte in een huis altijd moet kunnen veranderen ten opzichte van diezelfde horizon. En ook in dit probleem toont Woods zich vooruitsrevend: hij toont een dia met daarop een maquette van een zogenaamd ‘weel house’. Een grote ronde schijf met daarin woningen. Het wiel is opnieuw uitgevonden.