Visitatiestress

En rara: wat door invoering van de instellingsaccreditatie en de gestroomlijnde kwaliteitszorg een eenvoudige invuloefening zou moeten zijn, blijkt toch weer een verwarrende, tijdrovende klus.

Ik heb grote bewondering voor L. en A, de schrijvers, die dag in dag uit maar door blijven kluiven aan de zelfstudierapporten. Zelf ben ik alleen doorlezer en regelneef. Maar na twee dagen tot diep in de nacht rapporten met een vlooienkam te hebben doorgespit, zitten mijn schouders vastgeknoopt als een macramé wandkleed en heb ik een schele hoofdpijn die de dag er na nog doordrenst. Kun je nagaan als je er al weken, maanden mee bezig bent.

Om mij heen zie ik verbeten trekken, verwarde haren, doorgelopen mascara, verwilderde blikken. De meest aimabele medewerkers zien er uit alsof ze elk moment kunnen veranderen in kuitenbijters. Van een zelf gekookte maaltijd kunnen ze voorlopig alleen nog maar dromen. Tot ‘s avonds tien uur brandt soms het licht bij ons op de afdeling. Kinderen sloffen in hun pyjama naar school met een boterham nog tussen hun kaken (hebben ze wat aan? Check! Iets gegeten? Check! Dan kan mama weer verder werken aan het rapport!). De poes is bij de buurvrouw gaan wonen omdat die wel aaitjes en brokjes geeft, en door hun omgeving worden deze noeste werkers massaal ‘ontvriend’ op Facebook omdat ze nooit meer een ‘like’ of een porretje geven.

De rapporten zelf lijken trouwens wel een eigen leven te leiden. Versies struikelen over elkaar heen en hollen elkaar voorbij. Verplaatste stukken springen spontaan weer naar hun oude plaatsen terug. Tabellen crashen, voetnoten verstoppen zich, taartdiagrammen worden opgegeten door de alinea’s ernaast. Teksten groeien en krimpen, waren eerst te lang en blijken nu ineens te kort. En over een paar dagen is het 1 juli en er moet nog zoveel afgemaakt worden. En hoe hard is die deadline eigenlijk. Betonhard? Rubberhard? Van elastiek? Of zo zacht als boter?

Maar hoe rekbaar de deadline ook is: eens moet de allerlaatste versie van de zelfstudie worden opgeslagen, moet het stuk naar de drukker, moeten de gedrukte versies in de envelop naar de commissie. En dan? Dan doen de schrijvers van de rapporten hun ogen weer helemaal open, groeten voor het eerst in weken weer hun collega’s, halen de Post-it’s uit hun haar en vullen het vierkante blauwe archief met stapels tussenversies. En heel misschien nemen ze een dag of wat vrij om zich te buiten te gaan aan Leonidas, prosecco en Bodyshop ( de girly variant van seks and drugs and rock&roll). En dan? Dan gaan ze weer aan het werk. Want de visitatiebezoeken moet voorbereid. We moeten nog een potje toetsbeleid en we moeten ook nog het hele bachelor-curriculum veranderen in het kader van de studeerbaarheid. Want we dachten toch niet dat we klaar waren hier?

Ellen Touw is hoofd van de dienst onderwijs- en studentenzaken bij Civiele Techniek en Geowetenschappen en beleidsadviseur internationalisering.