Virtueel vergaderen

/strong>

Zuchten, rollen met de ogen, knikken, oogcontact met de voorzitter zoeken, dreigend over de vergadertafel leunen; het zijn vaak de kleine non-verbale signalen waardoor mensen elkaar écht begrijpen, en niet de begeleidende woordenbrij. Wellicht dat daarom videoconferencing tot nu toe nog geen hoge vlucht heeft genomen. Want wat blijft er over van de gesprekspartners aan de andere kant van de glasvezelkabel? Een schokkerige serie platte plaatjes, altijd gefilmd uit één hoek.

Dat is verleden tijd, als het aan Bangjun Lei ligt. De Chinese promovendus verdedigt aanstaande dinsdag zijn proefschrift ‘A viewpoint adaptive system for 3-d telepresence’.

,,Kijk, linkercamera”, zegt Lei en tikt op de spatiebalk. Op zijn beeldscherm verschijnt een man, druk gebarend, zittend aan een bureau. Het is een filmpje van een paar seconden, dat telkens herhaald wordt. ,,En% rechtercamera.” Daar is de man weer, met dezelfde handelingen, maar nu vanuit een ander perspectief. Het shot is genomen met twee camera’s: eentje schuin links, en eentje schuin rechts tegenover de proefpersoon.

Tot zover niets bijzonders. In televisiestudio’s wordt ook vaak tegelijkertijd met meerdere camera’s gefilmd. Maar als Lei voor de derde keer op de spatiebalk drukt, verbleekt het Hilversumse camerawerk. De bewegende proefpersoon is opeens vanuit iedere gewenste hoek en afstand te bekijken, afhankelijk van de hoofdbewegingen van de kijker.

Lei legt de goocheltruc uit: ,,Een derde camera volgt de ogen van de deelnemers. Zo weet het systeem in welke richting iedereen kijkt.” Door bovendien delen van het uiterlijk van de kamer van de gebruiker te kopiëren in een virtuele ruimte, lijkt het net alsof de gesprekspartners in het eigen kantoor zitten. Zit manager één aan een blauwe ronde tafel, dan lijkt het voor hem alsof zijn videoconference-collega’s aan diezelfde blauwe ronde tafel zitten. En manager twee moet misschien even de plant op zijn bureau verplaatsen wil hij manager één goed kunnen zien.

Oren

Kun je de topman van het kantoor in Zuid-Afrika ook even achter de oren kijken? ,,Nee”, lacht Lei. ,,Het bereik is beperkt tot de beelden van de twee camera’s. Voor een onbegrensd zichtveld zouden we óf meer camera’s moeten gebruiken, óf een robotarm met een camera die exact de hoofdbewegingen van de kijker nabootst.”

Videoconferencen met op afstand gestuurde robotarmen heeft een groot nadeel: de beelden zijn vertraagd. Lei: ,,De robotarm kan pas uit de juiste hoek filmen als hij weet wat de nieuwe kijkrichting van de kijker is. Hij is dus altijd net te laat, met schokkerige en vertraagde beelden als gevolg.”

Lei’s 3d telepresence overkomt dit probleem door in één keer % na uitfiltering van de overlap van de beelden – alle beeldinformatie van de twee camera’s naar de kijker te sturen. Als deze vervolgens opstaat of voorover leunt, rekent de eigen computer razendsnel de bijbehorende beelden uit.

Commerciële toepassing van het systeem verwacht Lei over vijf tot tien jaar. Lei: ,,Het is nu absoluut nog geen plug and play. Er is een heel team van professionals nodig om bijvoorbeeld de camera’s te kalibreren. En we hebben alleen experimenten gedaan met drie deelnemers. Het duurt nog wel even voordat we met dit systeem tien mensen aan de vergadertafel kunnen laten aanschuiven.”

Toch bouwt de Chinese Lei in zijn vrije tijd aan een vereenvoudigd tweepersoons 3d telepresence voor thuisgebruik. Lei: ,,Dan kan ik overal ter wereld met mijn vrouw videoconferencen.”

De overzeese zakenpartner aanraken kan nog net niet. Maar even kijken of zijn bakkenbaarden netjes uitgelijnd zijn wel, dankzij het driedimensionale telepresence-systeem van Bangjun Lei.

Zuchten, rollen met de ogen, knikken, oogcontact met de voorzitter zoeken, dreigend over de vergadertafel leunen; het zijn vaak de kleine non-verbale signalen waardoor mensen elkaar écht begrijpen, en niet de begeleidende woordenbrij. Wellicht dat daarom videoconferencing tot nu toe nog geen hoge vlucht heeft genomen. Want wat blijft er over van de gesprekspartners aan de andere kant van de glasvezelkabel? Een schokkerige serie platte plaatjes, altijd gefilmd uit één hoek.

Dat is verleden tijd, als het aan Bangjun Lei ligt. De Chinese promovendus verdedigt aanstaande dinsdag zijn proefschrift ‘A viewpoint adaptive system for 3-d telepresence’.

,,Kijk, linkercamera”, zegt Lei en tikt op de spatiebalk. Op zijn beeldscherm verschijnt een man, druk gebarend, zittend aan een bureau. Het is een filmpje van een paar seconden, dat telkens herhaald wordt. ,,En% rechtercamera.” Daar is de man weer, met dezelfde handelingen, maar nu vanuit een ander perspectief. Het shot is genomen met twee camera’s: eentje schuin links, en eentje schuin rechts tegenover de proefpersoon.

Tot zover niets bijzonders. In televisiestudio’s wordt ook vaak tegelijkertijd met meerdere camera’s gefilmd. Maar als Lei voor de derde keer op de spatiebalk drukt, verbleekt het Hilversumse camerawerk. De bewegende proefpersoon is opeens vanuit iedere gewenste hoek en afstand te bekijken, afhankelijk van de hoofdbewegingen van de kijker.

Lei legt de goocheltruc uit: ,,Een derde camera volgt de ogen van de deelnemers. Zo weet het systeem in welke richting iedereen kijkt.” Door bovendien delen van het uiterlijk van de kamer van de gebruiker te kopiëren in een virtuele ruimte, lijkt het net alsof de gesprekspartners in het eigen kantoor zitten. Zit manager één aan een blauwe ronde tafel, dan lijkt het voor hem alsof zijn videoconference-collega’s aan diezelfde blauwe ronde tafel zitten. En manager twee moet misschien even de plant op zijn bureau verplaatsen wil hij manager één goed kunnen zien.

Oren

Kun je de topman van het kantoor in Zuid-Afrika ook even achter de oren kijken? ,,Nee”, lacht Lei. ,,Het bereik is beperkt tot de beelden van de twee camera’s. Voor een onbegrensd zichtveld zouden we óf meer camera’s moeten gebruiken, óf een robotarm met een camera die exact de hoofdbewegingen van de kijker nabootst.”

Videoconferencen met op afstand gestuurde robotarmen heeft een groot nadeel: de beelden zijn vertraagd. Lei: ,,De robotarm kan pas uit de juiste hoek filmen als hij weet wat de nieuwe kijkrichting van de kijker is. Hij is dus altijd net te laat, met schokkerige en vertraagde beelden als gevolg.”

Lei’s 3d telepresence overkomt dit probleem door in één keer % na uitfiltering van de overlap van de beelden – alle beeldinformatie van de twee camera’s naar de kijker te sturen. Als deze vervolgens opstaat of voorover leunt, rekent de eigen computer razendsnel de bijbehorende beelden uit.

Commerciële toepassing van het systeem verwacht Lei over vijf tot tien jaar. Lei: ,,Het is nu absoluut nog geen plug and play. Er is een heel team van professionals nodig om bijvoorbeeld de camera’s te kalibreren. En we hebben alleen experimenten gedaan met drie deelnemers. Het duurt nog wel even voordat we met dit systeem tien mensen aan de vergadertafel kunnen laten aanschuiven.”

Toch bouwt de Chinese Lei in zijn vrije tijd aan een vereenvoudigd tweepersoons 3d telepresence voor thuisgebruik. Lei: ,,Dan kan ik overal ter wereld met mijn vrouw videoconferencen.”