Sommige zaken zijn op den duur zo vanzelfsprekend dat een plotselinge verandering verontrusting wekt. Lichte paniek tintelt in de onderbuik wanneer de koffie niet in het vertrouwde supermarktschap staat.
Wantrouwen wanneer een administratieve handeling op de faculteit zonder aanleiding soepel verloopt. Niets minder dan totale ontreddering wanneer stamsnackbar Alev op last van de burgemeester wordt gesloten.
De omstandigheid ‘wegens verbouwing’ op het briefje aan de deur vind ik creatief gekozen van Ali en Levant. Dat dekt zowel de lading van de interieurwerkzaamheden als van de voorafgaande verbouwing van iemands oogkas. Minder enthousiast ben ik over twaalf weken stappen zonder afsluitende Alev-snack. Een gevoel van onbeëindigdheid. Van leegte. Van honger.
Sentimentele herinneringen aan de tijd waarin als goed bewijs van een geslaagde nacht de volgende ochtend een vergeten kaassoufflé in de binnenzak wordt aangetroffen.
Het overgebleven assortiment snackbars bood de afgelopen weken weinig troost. De meeste sluiten te vroeg, andere frituren een halfuur en laten kaassoufflés en kroketten ontploffen in het vet. De shoarmabranche vormt evenmin een alternatief. De kwaliteit van het vlees lijkt in deze branche bijzaak. Enthousiasme is er pas wanneer producten worden besteld voor de neus.
Bijna was ik uit wanhoop begonnen aan een bizznizzplan voor een keten met eigengemaakte snacks. Het eerste jaar een vitrine met zo veel mogelijk verschillende vleesvormen. Het tweede jaar alleen de snacks die minimaal vijf procent van de omzet binnenhalen. Het derde jaar een Michelin-ster.
Inmiddels een overbodig plan: Alev is heropend. De verbouwing bestaat eruit dat vitrine en frituur een kwartslag zijn gedraaid. De rest oogt vertrouwd: de patat is kenmerkend kort gebakken, de pindasaus zo dun dat hij onmiddellijk van de patat afdruipt. Voor het eerst in twaalf weken is mijn T-shirt weer eens verrijkt met een geknoeide klodder pindasaus. Straks nog even de binnenzak controleren op koude kaassoufflés.
Sommige zaken zijn op den duur zo vanzelfsprekend dat een plotselinge verandering verontrusting wekt. Lichte paniek tintelt in de onderbuik wanneer de koffie niet in het vertrouwde supermarktschap staat. Wantrouwen wanneer een administratieve handeling op de faculteit zonder aanleiding soepel verloopt. Niets minder dan totale ontreddering wanneer stamsnackbar Alev op last van de burgemeester wordt gesloten.
De omstandigheid ‘wegens verbouwing’ op het briefje aan de deur vind ik creatief gekozen van Ali en Levant. Dat dekt zowel de lading van de interieurwerkzaamheden als van de voorafgaande verbouwing van iemands oogkas. Minder enthousiast ben ik over twaalf weken stappen zonder afsluitende Alev-snack. Een gevoel van onbeëindigdheid. Van leegte. Van honger.
Sentimentele herinneringen aan de tijd waarin als goed bewijs van een geslaagde nacht de volgende ochtend een vergeten kaassoufflé in de binnenzak wordt aangetroffen.
Het overgebleven assortiment snackbars bood de afgelopen weken weinig troost. De meeste sluiten te vroeg, andere frituren een halfuur en laten kaassoufflés en kroketten ontploffen in het vet. De shoarmabranche vormt evenmin een alternatief. De kwaliteit van het vlees lijkt in deze branche bijzaak. Enthousiasme is er pas wanneer producten worden besteld voor de neus.
Bijna was ik uit wanhoop begonnen aan een bizznizzplan voor een keten met eigengemaakte snacks. Het eerste jaar een vitrine met zo veel mogelijk verschillende vleesvormen. Het tweede jaar alleen de snacks die minimaal vijf procent van de omzet binnenhalen. Het derde jaar een Michelin-ster.
Inmiddels een overbodig plan: Alev is heropend. De verbouwing bestaat eruit dat vitrine en frituur een kwartslag zijn gedraaid. De rest oogt vertrouwd: de patat is kenmerkend kort gebakken, de pindasaus zo dun dat hij onmiddellijk van de patat afdruipt. Voor het eerst in twaalf weken is mijn T-shirt weer eens verrijkt met een geknoeide klodder pindasaus. Straks nog even de binnenzak controleren op koude kaassoufflés.
Comments are closed.