Customize Consent Preferences

We use cookies to help you navigate efficiently and perform certain functions. You will find detailed information about all cookies under each consent category below.

The cookies that are categorized as "Necessary" are stored on your browser as they are essential for enabling the basic functionalities of the site. ... 

Always Active

Necessary cookies are required to enable the basic features of this site, such as providing secure log-in or adjusting your consent preferences. These cookies do not store any personally identifiable data.

No cookies to display.

Functional cookies help perform certain functionalities like sharing the content of the website on social media platforms, collecting feedback, and other third-party features.

No cookies to display.

Analytical cookies are used to understand how visitors interact with the website. These cookies help provide information on metrics such as the number of visitors, bounce rate, traffic source, etc.

No cookies to display.

Performance cookies are used to understand and analyze the key performance indexes of the website which helps in delivering a better user experience for the visitors.

No cookies to display.

Advertisement cookies are used to provide visitors with customized advertisements based on the pages you visited previously and to analyze the effectiveness of the ad campaigns.

No cookies to display.

Opinie

Vergiftigd

Vorige maand was ik in Londen en ik voel me niet zo goed de laatste tijd. Met meer dan gewone belangstelling bekijk ik daarom de kaartjes waarop staat aangegeven waar ex-KGB-agent Litvinenko rondhing voor zijn haar uitviel en zijn organen het een voor een begaven.

Mijn hotel . ik deed een keer duur – lag op een steenworpafstand van Itsu, het sushirestaurant, waar de vergiftiging misschien plaatsvond. Maar er zijn nu al zoveel plaatsen (het Arsenal-stadion!) en mensen besmet gebleken dat de plattegrond van Londen inmiddels bezaaid moet zijn met rode stippen (of die tekentjes die radioactieve straling aangeven). Gelukkig melden de experts dat er toch niets aan te doen is als je radioactief materiaal binnen hebt gekregen, en loop ik dus geen extra risico met mijn gebruikelijke struisvogelpolitiek. Misschien kan ik wel beter even uit de buurt blijven van geliefden, maar dat is weer niet zo gemakkelijk in deze tijd van het jaar.

Ach, ik maak me natuurlijk zorgen om niets. We gaan gewoon vrolijk door het de eigen overheid lastig te maken. Niet uit principe hoor! Ik ben geen anarchist. Ik schrijf gewoon graag mooie verhalen en soms gaat daar om onverklaarbare reden iemand voor liggen. Zo ook weer deze week. Onze geheime diensten gaan misschien nog net niet zover als die van Rusland, maar helemaal zeker ben ik daar ook niet van. Het is nog steeds niet duidelijk wie Louis Sévèke, de luis in de pels van de AIVD, vermoord heeft. Wie macht heeft, leeft . merk ik steeds weer . met de constante angst dat iemand aan de stoelpoten zaagt. Een leven zonder angst is toch het uitgangspunt voor de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens? Ik gun een dergelijk leven ook machthebbers waar ook ter wereld.

Dat ik me niet zo goed voel de laatste tijd, kan natuurlijk ook liggen aan de exorbitante hoeveelheden alcohol die ik de laatste tijd naar binnen werk. Vroeger was dat geen probleem, maar ik word ook een dagje ouder geloof ik. Leuk hoor al die door Bacardi, Bols en Jameson gesponsorde feesten, maar het is een onmogelijke opgave glorieus de eindstreep van een broodnodige balansdag te halen, als je bij binnenkomst op een wederom min of meer verplichte aangelegenheid, een kleintje champagne én een cocktail in je handen gedrukt krijgt. Alcohol is . zeker in bepaalde hoeveelheden – ook een soort vergif natuurlijk. En die schalen sushi laat je als arme freelancer ook niet aan je neus voorbij gaan, ook al is er een kleine kans dat er een fatale dosis Polonium-210 in de plakkerige rijstpakketjes verwerkt zit.

‘We nemen er nog eentje’, hoor ik een collega zeggen op weg naar de bar. We zijn gedreven journalisten, luizen in de pels soms en worden ook wel eens afgeluisterd, maar vergiftigen kunnen we onszelf nog altijd prima zonder hulp van buitenaf. ‘Natuurlijk doe ik mee. Proost!’ Mocht ik er later – om welke reden dan ook – niet meer toe in staat zijn, wens ik u nu maar vast een heel fijne kerst en Gelukkig Nieuwjaar!

Marie-José Kleef is ingenieur en freelance journalist.

Vorige maand was ik in Londen en ik voel me niet zo goed de laatste tijd. Met meer dan gewone belangstelling bekijk ik daarom de kaartjes waarop staat aangegeven waar ex-KGB-agent Litvinenko rondhing voor zijn haar uitviel en zijn organen het een voor een begaven. Mijn hotel . ik deed een keer duur – lag op een steenworpafstand van Itsu, het sushirestaurant, waar de vergiftiging misschien plaatsvond. Maar er zijn nu al zoveel plaatsen (het Arsenal-stadion!) en mensen besmet gebleken dat de plattegrond van Londen inmiddels bezaaid moet zijn met rode stippen (of die tekentjes die radioactieve straling aangeven). Gelukkig melden de experts dat er toch niets aan te doen is als je radioactief materiaal binnen hebt gekregen, en loop ik dus geen extra risico met mijn gebruikelijke struisvogelpolitiek. Misschien kan ik wel beter even uit de buurt blijven van geliefden, maar dat is weer niet zo gemakkelijk in deze tijd van het jaar.

Ach, ik maak me natuurlijk zorgen om niets. We gaan gewoon vrolijk door het de eigen overheid lastig te maken. Niet uit principe hoor! Ik ben geen anarchist. Ik schrijf gewoon graag mooie verhalen en soms gaat daar om onverklaarbare reden iemand voor liggen. Zo ook weer deze week. Onze geheime diensten gaan misschien nog net niet zover als die van Rusland, maar helemaal zeker ben ik daar ook niet van. Het is nog steeds niet duidelijk wie Louis Sévèke, de luis in de pels van de AIVD, vermoord heeft. Wie macht heeft, leeft . merk ik steeds weer . met de constante angst dat iemand aan de stoelpoten zaagt. Een leven zonder angst is toch het uitgangspunt voor de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens? Ik gun een dergelijk leven ook machthebbers waar ook ter wereld.

Dat ik me niet zo goed voel de laatste tijd, kan natuurlijk ook liggen aan de exorbitante hoeveelheden alcohol die ik de laatste tijd naar binnen werk. Vroeger was dat geen probleem, maar ik word ook een dagje ouder geloof ik. Leuk hoor al die door Bacardi, Bols en Jameson gesponsorde feesten, maar het is een onmogelijke opgave glorieus de eindstreep van een broodnodige balansdag te halen, als je bij binnenkomst op een wederom min of meer verplichte aangelegenheid, een kleintje champagne én een cocktail in je handen gedrukt krijgt. Alcohol is . zeker in bepaalde hoeveelheden – ook een soort vergif natuurlijk. En die schalen sushi laat je als arme freelancer ook niet aan je neus voorbij gaan, ook al is er een kleine kans dat er een fatale dosis Polonium-210 in de plakkerige rijstpakketjes verwerkt zit.

‘We nemen er nog eentje’, hoor ik een collega zeggen op weg naar de bar. We zijn gedreven journalisten, luizen in de pels soms en worden ook wel eens afgeluisterd, maar vergiftigen kunnen we onszelf nog altijd prima zonder hulp van buitenaf. ‘Natuurlijk doe ik mee. Proost!’ Mocht ik er later – om welke reden dan ook – niet meer toe in staat zijn, wens ik u nu maar vast een heel fijne kerst en Gelukkig Nieuwjaar!

Marie-José Kleef is ingenieur en freelance journalist.

Redacteur Redactie

Heb je een vraag of opmerking over dit artikel?

delta@tudelft.nl

Comments are closed.