Vorige maand was ik in Londen en ik voel me niet zo goed de laatste tijd. Met meer dan gewone belangstelling bekijk ik daarom de kaartjes waarop staat aangegeven waar ex-KGB-agent Litvinenko rondhing voor zijn haar uitviel en zijn organen het een voor een begaven.
Mijn hotel . ik deed een keer duur – lag op een steenworpafstand van Itsu, het sushirestaurant, waar de vergiftiging misschien plaatsvond. Maar er zijn nu al zoveel plaatsen (het Arsenal-stadion!) en mensen besmet gebleken dat de plattegrond van Londen inmiddels bezaaid moet zijn met rode stippen (of die tekentjes die radioactieve straling aangeven). Gelukkig melden de experts dat er toch niets aan te doen is als je radioactief materiaal binnen hebt gekregen, en loop ik dus geen extra risico met mijn gebruikelijke struisvogelpolitiek. Misschien kan ik wel beter even uit de buurt blijven van geliefden, maar dat is weer niet zo gemakkelijk in deze tijd van het jaar.
Ach, ik maak me natuurlijk zorgen om niets. We gaan gewoon vrolijk door het de eigen overheid lastig te maken. Niet uit principe hoor! Ik ben geen anarchist. Ik schrijf gewoon graag mooie verhalen en soms gaat daar om onverklaarbare reden iemand voor liggen. Zo ook weer deze week. Onze geheime diensten gaan misschien nog net niet zover als die van Rusland, maar helemaal zeker ben ik daar ook niet van. Het is nog steeds niet duidelijk wie Louis Sévèke, de luis in de pels van de AIVD, vermoord heeft. Wie macht heeft, leeft . merk ik steeds weer . met de constante angst dat iemand aan de stoelpoten zaagt. Een leven zonder angst is toch het uitgangspunt voor de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens? Ik gun een dergelijk leven ook machthebbers waar ook ter wereld.
Dat ik me niet zo goed voel de laatste tijd, kan natuurlijk ook liggen aan de exorbitante hoeveelheden alcohol die ik de laatste tijd naar binnen werk. Vroeger was dat geen probleem, maar ik word ook een dagje ouder geloof ik. Leuk hoor al die door Bacardi, Bols en Jameson gesponsorde feesten, maar het is een onmogelijke opgave glorieus de eindstreep van een broodnodige balansdag te halen, als je bij binnenkomst op een wederom min of meer verplichte aangelegenheid, een kleintje champagne én een cocktail in je handen gedrukt krijgt. Alcohol is . zeker in bepaalde hoeveelheden – ook een soort vergif natuurlijk. En die schalen sushi laat je als arme freelancer ook niet aan je neus voorbij gaan, ook al is er een kleine kans dat er een fatale dosis Polonium-210 in de plakkerige rijstpakketjes verwerkt zit.
‘We nemen er nog eentje’, hoor ik een collega zeggen op weg naar de bar. We zijn gedreven journalisten, luizen in de pels soms en worden ook wel eens afgeluisterd, maar vergiftigen kunnen we onszelf nog altijd prima zonder hulp van buitenaf. ‘Natuurlijk doe ik mee. Proost!’ Mocht ik er later – om welke reden dan ook – niet meer toe in staat zijn, wens ik u nu maar vast een heel fijne kerst en Gelukkig Nieuwjaar!
Marie-José Kleef is ingenieur en freelance journalist.
Vorige maand was ik in Londen en ik voel me niet zo goed de laatste tijd. Met meer dan gewone belangstelling bekijk ik daarom de kaartjes waarop staat aangegeven waar ex-KGB-agent Litvinenko rondhing voor zijn haar uitviel en zijn organen het een voor een begaven. Mijn hotel . ik deed een keer duur – lag op een steenworpafstand van Itsu, het sushirestaurant, waar de vergiftiging misschien plaatsvond. Maar er zijn nu al zoveel plaatsen (het Arsenal-stadion!) en mensen besmet gebleken dat de plattegrond van Londen inmiddels bezaaid moet zijn met rode stippen (of die tekentjes die radioactieve straling aangeven). Gelukkig melden de experts dat er toch niets aan te doen is als je radioactief materiaal binnen hebt gekregen, en loop ik dus geen extra risico met mijn gebruikelijke struisvogelpolitiek. Misschien kan ik wel beter even uit de buurt blijven van geliefden, maar dat is weer niet zo gemakkelijk in deze tijd van het jaar.
Ach, ik maak me natuurlijk zorgen om niets. We gaan gewoon vrolijk door het de eigen overheid lastig te maken. Niet uit principe hoor! Ik ben geen anarchist. Ik schrijf gewoon graag mooie verhalen en soms gaat daar om onverklaarbare reden iemand voor liggen. Zo ook weer deze week. Onze geheime diensten gaan misschien nog net niet zover als die van Rusland, maar helemaal zeker ben ik daar ook niet van. Het is nog steeds niet duidelijk wie Louis Sévèke, de luis in de pels van de AIVD, vermoord heeft. Wie macht heeft, leeft . merk ik steeds weer . met de constante angst dat iemand aan de stoelpoten zaagt. Een leven zonder angst is toch het uitgangspunt voor de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens? Ik gun een dergelijk leven ook machthebbers waar ook ter wereld.
Dat ik me niet zo goed voel de laatste tijd, kan natuurlijk ook liggen aan de exorbitante hoeveelheden alcohol die ik de laatste tijd naar binnen werk. Vroeger was dat geen probleem, maar ik word ook een dagje ouder geloof ik. Leuk hoor al die door Bacardi, Bols en Jameson gesponsorde feesten, maar het is een onmogelijke opgave glorieus de eindstreep van een broodnodige balansdag te halen, als je bij binnenkomst op een wederom min of meer verplichte aangelegenheid, een kleintje champagne én een cocktail in je handen gedrukt krijgt. Alcohol is . zeker in bepaalde hoeveelheden – ook een soort vergif natuurlijk. En die schalen sushi laat je als arme freelancer ook niet aan je neus voorbij gaan, ook al is er een kleine kans dat er een fatale dosis Polonium-210 in de plakkerige rijstpakketjes verwerkt zit.
‘We nemen er nog eentje’, hoor ik een collega zeggen op weg naar de bar. We zijn gedreven journalisten, luizen in de pels soms en worden ook wel eens afgeluisterd, maar vergiftigen kunnen we onszelf nog altijd prima zonder hulp van buitenaf. ‘Natuurlijk doe ik mee. Proost!’ Mocht ik er later – om welke reden dan ook – niet meer toe in staat zijn, wens ik u nu maar vast een heel fijne kerst en Gelukkig Nieuwjaar!
Marie-José Kleef is ingenieur en freelance journalist.
Comments are closed.