Civiel-student Lucas Jan Ebels studeerde vorige week af op een arbeidsintensieve productiemethode van asfaltstenen in Zuid-Afrika.
,,Aan de universiteit van Stellenbosch wordt onderzoek gedaan naar het op een arbeidsintensieve manier vervaardigen van asfaltstraatstenen”, vertelt vijfdejaars Ebbels. ,,De hoogleraar daar is een Nederlander, die weer contact heeft met Molenaar van verkeersbouwkunde. Zo ben ik daar terecht gekomen.”
Projecten in ontwikkelingslanden liggen Ebels wel. Zijn derdejaarsproject was in Suriname en het beviel hem. Ebels wilde zijn afstudeerproject ook in het buitenland doen. Liefst weer in een ver land, een ontwikkelingsland. Het werd het opzetten van een productielijn en het aanleggen van een proefvak met asfaltstenen in het township Sun City in Zuid-Afrika. Tussen zevenhonderd hutjes zonder stromend water en elektriciteit mocht de student een proefvak aanleggen van honderd vierkante meter. Met hulp van de plaatselijke bevolking.
,,In de townships met een hoge werkloosheid is arbeid erg goedkoop”, aldus Ebels. ,,Daardoor is het goedkoper om op een arbeidsintensieve manier asfaltstenen te maken, dan betonstraatstenen door een machine.”
Betonstenen, zoals ze bijvoorbeeld op de Mekelweg liggen, worden gemaakt van zand, grind, cement en water. Bij asfalstraatstenen wordt als bindmiddel bitumen gebruikt in plaats van cement. Bitumen is een product dat, net als benzine, ontstaat bij de raffinage van aardolie. Vandaar ook dat Shell een deel van de onderzoekskosten op zich nam.
Ondanks het gebruik van bitumen zijn de Zuid-Afrikaanse stenen niet zwart. Ebels hierover: ,,Het zand en grind wordt in Zuid-Afrika vervangen door gravel, dat je daar gewoon uit de achtertuin haalt. Hierdoor zijn de stenen grijs van kleur, of rood, als het gravel veel ijzer bevat.”
Het produktieproces is zo eenvoudig mogelijk gehouden. Na gemengd te zijn worden de grondstoffen in een mal gebracht. Vervolgens wordt er met een ‘kangoo-hammer‘ getrild om de vereiste stijfheid te verkrijgen. Deze elektrische drilboor is de enige machine die wordt gebruikt. Vervolgens worden de stenen gedroogd in de buitenlucht en na twee weken zijn ze hard en stijf genoeg om in een straat gebruikt te worden. Bij het leggen van de stenen hielp de civieler zelf mee. ,,Normaal staat in Zuid-Afrika de blanke opzichter met z’n armen op z’n enorme buik de zwarte arbeiders aanwijzingen te geven. Dat ik zelf ook meewerkte, werd erg op prijs gesteld door de bevolking.”
Ook op andere gebieden is Zuid-Afrika een apart land. Ebels: ,,De samenleving in Zuid-Afrika is ontzettend hypocriet. Het is een duale maatschappij: aan de ene kant is er het rijke engeciviliseerde van de blanken en drie meter verderop is Zuid-Afrika een ontwikkelingsland. Het onderzoek op Zuid-Afrikaanse universiteiten stond tot de omwenteling begin jaren negentig ook altijd in het teken van ‘blanke’ westerse technologieën. Nu worden ook op een ‘witte’ universiteit arbeidsintensieve produktieprocessen ontworpen.”
Na de aanleg van de weg, wordt de laatste hand aan het proefvak gelegd
,
,,Aan de universiteit van Stellenbosch wordt onderzoek gedaan naar het op een arbeidsintensieve manier vervaardigen van asfaltstraatstenen”, vertelt vijfdejaars Ebbels. ,,De hoogleraar daar is een Nederlander, die weer contact heeft met Molenaar van verkeersbouwkunde. Zo ben ik daar terecht gekomen.”
Projecten in ontwikkelingslanden liggen Ebels wel. Zijn derdejaarsproject was in Suriname en het beviel hem. Ebels wilde zijn afstudeerproject ook in het buitenland doen. Liefst weer in een ver land, een ontwikkelingsland. Het werd het opzetten van een productielijn en het aanleggen van een proefvak met asfaltstenen in het township Sun City in Zuid-Afrika. Tussen zevenhonderd hutjes zonder stromend water en elektriciteit mocht de student een proefvak aanleggen van honderd vierkante meter. Met hulp van de plaatselijke bevolking.
,,In de townships met een hoge werkloosheid is arbeid erg goedkoop”, aldus Ebels. ,,Daardoor is het goedkoper om op een arbeidsintensieve manier asfaltstenen te maken, dan betonstraatstenen door een machine.”
Betonstenen, zoals ze bijvoorbeeld op de Mekelweg liggen, worden gemaakt van zand, grind, cement en water. Bij asfalstraatstenen wordt als bindmiddel bitumen gebruikt in plaats van cement. Bitumen is een product dat, net als benzine, ontstaat bij de raffinage van aardolie. Vandaar ook dat Shell een deel van de onderzoekskosten op zich nam.
Ondanks het gebruik van bitumen zijn de Zuid-Afrikaanse stenen niet zwart. Ebels hierover: ,,Het zand en grind wordt in Zuid-Afrika vervangen door gravel, dat je daar gewoon uit de achtertuin haalt. Hierdoor zijn de stenen grijs van kleur, of rood, als het gravel veel ijzer bevat.”
Het produktieproces is zo eenvoudig mogelijk gehouden. Na gemengd te zijn worden de grondstoffen in een mal gebracht. Vervolgens wordt er met een ‘kangoo-hammer‘ getrild om de vereiste stijfheid te verkrijgen. Deze elektrische drilboor is de enige machine die wordt gebruikt. Vervolgens worden de stenen gedroogd in de buitenlucht en na twee weken zijn ze hard en stijf genoeg om in een straat gebruikt te worden. Bij het leggen van de stenen hielp de civieler zelf mee. ,,Normaal staat in Zuid-Afrika de blanke opzichter met z’n armen op z’n enorme buik de zwarte arbeiders aanwijzingen te geven. Dat ik zelf ook meewerkte, werd erg op prijs gesteld door de bevolking.”
Ook op andere gebieden is Zuid-Afrika een apart land. Ebels: ,,De samenleving in Zuid-Afrika is ontzettend hypocriet. Het is een duale maatschappij: aan de ene kant is er het rijke engeciviliseerde van de blanken en drie meter verderop is Zuid-Afrika een ontwikkelingsland. Het onderzoek op Zuid-Afrikaanse universiteiten stond tot de omwenteling begin jaren negentig ook altijd in het teken van ‘blanke’ westerse technologieën. Nu worden ook op een ‘witte’ universiteit arbeidsintensieve produktieprocessen ontworpen.”
Na de aanleg van de weg, wordt de laatste hand aan het proefvak gelegd
,,Aan de universiteit van Stellenbosch wordt onderzoek gedaan naar het op een arbeidsintensieve manier vervaardigen van asfaltstraatstenen”, vertelt vijfdejaars Ebbels. ,,De hoogleraar daar is een Nederlander, die weer contact heeft met Molenaar van verkeersbouwkunde. Zo ben ik daar terecht gekomen.”
Projecten in ontwikkelingslanden liggen Ebels wel. Zijn derdejaarsproject was in Suriname en het beviel hem. Ebels wilde zijn afstudeerproject ook in het buitenland doen. Liefst weer in een ver land, een ontwikkelingsland. Het werd het opzetten van een productielijn en het aanleggen van een proefvak met asfaltstenen in het township Sun City in Zuid-Afrika. Tussen zevenhonderd hutjes zonder stromend water en elektriciteit mocht de student een proefvak aanleggen van honderd vierkante meter. Met hulp van de plaatselijke bevolking.
,,In de townships met een hoge werkloosheid is arbeid erg goedkoop”, aldus Ebels. ,,Daardoor is het goedkoper om op een arbeidsintensieve manier asfaltstenen te maken, dan betonstraatstenen door een machine.”
Betonstenen, zoals ze bijvoorbeeld op de Mekelweg liggen, worden gemaakt van zand, grind, cement en water. Bij asfalstraatstenen wordt als bindmiddel bitumen gebruikt in plaats van cement. Bitumen is een product dat, net als benzine, ontstaat bij de raffinage van aardolie. Vandaar ook dat Shell een deel van de onderzoekskosten op zich nam.
Ondanks het gebruik van bitumen zijn de Zuid-Afrikaanse stenen niet zwart. Ebels hierover: ,,Het zand en grind wordt in Zuid-Afrika vervangen door gravel, dat je daar gewoon uit de achtertuin haalt. Hierdoor zijn de stenen grijs van kleur, of rood, als het gravel veel ijzer bevat.”
Het produktieproces is zo eenvoudig mogelijk gehouden. Na gemengd te zijn worden de grondstoffen in een mal gebracht. Vervolgens wordt er met een ‘kangoo-hammer‘ getrild om de vereiste stijfheid te verkrijgen. Deze elektrische drilboor is de enige machine die wordt gebruikt. Vervolgens worden de stenen gedroogd in de buitenlucht en na twee weken zijn ze hard en stijf genoeg om in een straat gebruikt te worden. Bij het leggen van de stenen hielp de civieler zelf mee. ,,Normaal staat in Zuid-Afrika de blanke opzichter met z’n armen op z’n enorme buik de zwarte arbeiders aanwijzingen te geven. Dat ik zelf ook meewerkte, werd erg op prijs gesteld door de bevolking.”
Ook op andere gebieden is Zuid-Afrika een apart land. Ebels: ,,De samenleving in Zuid-Afrika is ontzettend hypocriet. Het is een duale maatschappij: aan de ene kant is er het rijke engeciviliseerde van de blanken en drie meter verderop is Zuid-Afrika een ontwikkelingsland. Het onderzoek op Zuid-Afrikaanse universiteiten stond tot de omwenteling begin jaren negentig ook altijd in het teken van ‘blanke’ westerse technologieën. Nu worden ook op een ‘witte’ universiteit arbeidsintensieve produktieprocessen ontworpen.”
Na de aanleg van de weg, wordt de laatste hand aan het proefvak gelegd
Heb je een vraag of opmerking over dit artikel?
delta@tudelft.nl
Comments are closed.