Van Tsjakka-boer tot stemsysteem

br />
Een podium siert het einde van de sociëteitszaal, geflankeerd door een imponerende luidsprekerset. Als de spreker verschijnt blijkt dat het podium niet nodig is; Ratelband voelt zich het lekkerst op de vloer, tussen zijn publiek. Af en toe loopt hij ver de zaal in om de achterste rijen er ook bij te betrekken. In een hoek van de zaal kijken twee kaalgeschoren koppen met een norse blik het geheel aan: de bodyguards annex chauffeurs van Ratelband.

Met zijn bekende ‘welsprekendheid’ legt Ratelband de zaal uit hoe hij in de politiek is beland. De Virgilianen zijn sceptisch zijn over zijn lijsttrekkerschap – dat voelt ook de Tsjakka-goeroe zelf wel aan. ,,Ik weet ook wel dat ik bekend stond als een Tsjakka-boer, maar het gaat gewoon niet goed in dit land.” Hij blijkt vooral beïnvloed door het Fortuyneske adagium ‘niet meer geld, maar creatieve oplossingen’. Zo introduceert hij voorstellen om op bepaalde tijden alleen maar auto’s met even of oneven nummerborden te laten rijden ter bestrijding van het fileprobleem. Zoals een politicus betaamt heeft hij tevens een puntje speciaal voor dit publiek: studenten moeten nog twee tot drie jaar langer betaald mogen doorstuderen. Ze moeten immers ook andere vaardigheden op kunnen doen naast hun studie.

In de zaal kijken de toehoorders elkaar regelmatig verbaasd aan. Sommige voorstellen klinken ronduit naïef. Gemompel na weer een verrassend plan. Ratelband heeft niet direct een programma, maar op z’n zachtst gezegd een aantal leuke ideeën. Naar eigen zeggen heeft hij geen programma nodig. De Lijst Ratelband richt zijn inspanningen op ‘actiepunten’, aangedragen door het publiek via de website van de partij. ,,U stemt niet op mij, u stemt op een systeem dat stemt voor u.”

Het obligate vragenrondje wordt pas leuk als enkele vragenstellers wat vasthoudender worden. Pittige debatten ontstaan, waarbij Ratelband geïrriteerd raakt. De vragenstellers lijken geen hoge pet van hem op te hebben. Het is typerend voor Ratelband. Hij wil zo graag, maar niemand neemt hem serieus.

Op een folder die studentenpartij Oras uitdeelt staan de gevolgen van de partijprogramma’s voor studenten, maar niet die van Lijst Ratelband. De zaal wordt onrustig. Spreker en vragenstellers worden onverstaanbaar. Gelukkig is de bar de hele avond open gebleven.

Studentenvereniging Virgiel maakt er een gewoonte van in de aanloop naar de verkiezingen haar leden enig politiek bewustzijn bij te brengen. Dit jaar staat een eerder publicitair dan politiek zwaargewicht op de agenda: Emile Ratelband.

Een podium siert het einde van de sociëteitszaal, geflankeerd door een imponerende luidsprekerset. Als de spreker verschijnt blijkt dat het podium niet nodig is; Ratelband voelt zich het lekkerst op de vloer, tussen zijn publiek. Af en toe loopt hij ver de zaal in om de achterste rijen er ook bij te betrekken. In een hoek van de zaal kijken twee kaalgeschoren koppen met een norse blik het geheel aan: de bodyguards annex chauffeurs van Ratelband.

Met zijn bekende ‘welsprekendheid’ legt Ratelband de zaal uit hoe hij in de politiek is beland. De Virgilianen zijn sceptisch zijn over zijn lijsttrekkerschap – dat voelt ook de Tsjakka-goeroe zelf wel aan. ,,Ik weet ook wel dat ik bekend stond als een Tsjakka-boer, maar het gaat gewoon niet goed in dit land.” Hij blijkt vooral beïnvloed door het Fortuyneske adagium ‘niet meer geld, maar creatieve oplossingen’. Zo introduceert hij voorstellen om op bepaalde tijden alleen maar auto’s met even of oneven nummerborden te laten rijden ter bestrijding van het fileprobleem. Zoals een politicus betaamt heeft hij tevens een puntje speciaal voor dit publiek: studenten moeten nog twee tot drie jaar langer betaald mogen doorstuderen. Ze moeten immers ook andere vaardigheden op kunnen doen naast hun studie.

In de zaal kijken de toehoorders elkaar regelmatig verbaasd aan. Sommige voorstellen klinken ronduit naïef. Gemompel na weer een verrassend plan. Ratelband heeft niet direct een programma, maar op z’n zachtst gezegd een aantal leuke ideeën. Naar eigen zeggen heeft hij geen programma nodig. De Lijst Ratelband richt zijn inspanningen op ‘actiepunten’, aangedragen door het publiek via de website van de partij. ,,U stemt niet op mij, u stemt op een systeem dat stemt voor u.”

Het obligate vragenrondje wordt pas leuk als enkele vragenstellers wat vasthoudender worden. Pittige debatten ontstaan, waarbij Ratelband geïrriteerd raakt. De vragenstellers lijken geen hoge pet van hem op te hebben. Het is typerend voor Ratelband. Hij wil zo graag, maar niemand neemt hem serieus.

Op een folder die studentenpartij Oras uitdeelt staan de gevolgen van de partijprogramma’s voor studenten, maar niet die van Lijst Ratelband. De zaal wordt onrustig. Spreker en vragenstellers worden onverstaanbaar. Gelukkig is de bar de hele avond open gebleven.