Toren van kennis

Ik wurm me tussen de wrakken naar mijn verborgen opbergplek. De deuren klemmen. Ze zijn in maanden niet open geweest. Maar het is mijn kast. Ik moet ervoor zorgen dat de nieuwe bewoner ook een verstopplaats heeft voor zijn onbruikbare spullen.

Ik bekijk de inhoud van de kast. Ik weet het zeker: verhuizen is niets anders dan de rommel die je hebt verzameld verplaatsen naar een plaats waar je nog meer rommel gaat verzamelen. En ja, verhuizen is ook het verplaatsen van rommel die je nooit gebruikt naar een plek waar je het ook nooit zal gebruiken. In de kast staan mijn bergschoenen % ze hebben al drie jaar niet gewandeld. En schoenendozen met foto’s: ik met mijn vwo-diploma, ik op tienertoer, ik op een fietsje met zijwieltjes. Inclusief negatieven. Wie wil, kan ze nabestellen.

In de kast ook vier blauwwitte stapels: dictaten. Ga ik ze ooit nog gebruiken? Nee, ik weet wat erin staat. Ze kunnen weg. Allemaal. Ik breng ze naar mijn kamer en stapel ze op. Bouw een toren naast de blauwe oud-papiercontainer. Dit is de kennis die ik in zes Delftse jaren heb verworven. Al deze dictaten heb ik doorgeworsteld, in de trein, thuis op de bank of zittend in de tweede ring in de kegel van de universiteitsbibliotheek. Ik moet vier keer lopen. Nog meer dictaten. En nog meer.

Als er geen dictaten meer zijn pak ik de studieboeken die ik tijdens mijn studie heb verzameld. Met drie of vier boeken tegelijk verhoog ik mijn toren. ‘De overheid in bedrijf’, ‘Economie en transport’, ‘Mechanica’. Uit verschillende laden tover ik meer. Nog een boek. En nog een boek. Ik moet er een stoel bijpakken om de laatste boeken bovenop de toren te leggen. De kennis is me boven het hoofd gegroeid.

Wanneer ik niets meer kan vinden meet ik met een rolmaat voorzichtig de hoogte: 223 centimeter. En ik schat. En ik reken. En ik slik. Met gemiddeld tweehonderd pagina’s per centimeter boekdikte heb ik bijna 45 duizend pagina’s tot mij genomen. Ik moet dus wel enorm intelligent zijn. Ik pak het bovenste boek en blader. De toren wankelt, maar blijft staan. Niets in het boek herken ik, alleen mijn eigen handschrift in de kantlijn. Ooit heb ik dit geweten, ooit heb ik hierop gezwoegd. Ik grijp het volgende boek, het volgende, het volgende % maar bij vrijwel alles hetzelfde verhaal: het komt me onbekend voor.

Dan wiebelt de toren. Na een sierlijke vlucht raken de boeken en dictaten de grond. De toren is ineen gezakt. Mijn papieren kennis ligt over de vloer verspreid. Ik ga er bovenop staan en staar naar de papiercontainer. Ik twijfel. Nee, dit kan ik niet doen. Ik sluit het deksel van de container en rijd het ding naar de gang. Mijn kennis kan ik niet zomaar weggooien. Mijn kennis moet meeverhuizen. Ook al gebruik ik haar nooit meer.

Rik Kuiper is freelance journalist. Hij studeerde technische bestuurskunde aan de TU Delft.

Een kast op de gang % ik had hem bijna over het hoofd gezien. Er ligt een schroothoop van fietslijkjes voor. De een op z’n kop, de ander zonder achterwiel, weer een ander mist een zadel. Ik wurm me tussen de wrakken naar mijn verborgen opbergplek. De deuren klemmen. Ze zijn in maanden niet open geweest. Maar het is mijn kast. Ik moet ervoor zorgen dat de nieuwe bewoner ook een verstopplaats heeft voor zijn onbruikbare spullen.

Ik bekijk de inhoud van de kast. Ik weet het zeker: verhuizen is niets anders dan de rommel die je hebt verzameld verplaatsen naar een plaats waar je nog meer rommel gaat verzamelen. En ja, verhuizen is ook het verplaatsen van rommel die je nooit gebruikt naar een plek waar je het ook nooit zal gebruiken. In de kast staan mijn bergschoenen % ze hebben al drie jaar niet gewandeld. En schoenendozen met foto’s: ik met mijn vwo-diploma, ik op tienertoer, ik op een fietsje met zijwieltjes. Inclusief negatieven. Wie wil, kan ze nabestellen.

In de kast ook vier blauwwitte stapels: dictaten. Ga ik ze ooit nog gebruiken? Nee, ik weet wat erin staat. Ze kunnen weg. Allemaal. Ik breng ze naar mijn kamer en stapel ze op. Bouw een toren naast de blauwe oud-papiercontainer. Dit is de kennis die ik in zes Delftse jaren heb verworven. Al deze dictaten heb ik doorgeworsteld, in de trein, thuis op de bank of zittend in de tweede ring in de kegel van de universiteitsbibliotheek. Ik moet vier keer lopen. Nog meer dictaten. En nog meer.

Als er geen dictaten meer zijn pak ik de studieboeken die ik tijdens mijn studie heb verzameld. Met drie of vier boeken tegelijk verhoog ik mijn toren. ‘De overheid in bedrijf’, ‘Economie en transport’, ‘Mechanica’. Uit verschillende laden tover ik meer. Nog een boek. En nog een boek. Ik moet er een stoel bijpakken om de laatste boeken bovenop de toren te leggen. De kennis is me boven het hoofd gegroeid.

Wanneer ik niets meer kan vinden meet ik met een rolmaat voorzichtig de hoogte: 223 centimeter. En ik schat. En ik reken. En ik slik. Met gemiddeld tweehonderd pagina’s per centimeter boekdikte heb ik bijna 45 duizend pagina’s tot mij genomen. Ik moet dus wel enorm intelligent zijn. Ik pak het bovenste boek en blader. De toren wankelt, maar blijft staan. Niets in het boek herken ik, alleen mijn eigen handschrift in de kantlijn. Ooit heb ik dit geweten, ooit heb ik hierop gezwoegd. Ik grijp het volgende boek, het volgende, het volgende % maar bij vrijwel alles hetzelfde verhaal: het komt me onbekend voor.

Dan wiebelt de toren. Na een sierlijke vlucht raken de boeken en dictaten de grond. De toren is ineen gezakt. Mijn papieren kennis ligt over de vloer verspreid. Ik ga er bovenop staan en staar naar de papiercontainer. Ik twijfel. Nee, dit kan ik niet doen. Ik sluit het deksel van de container en rijd het ding naar de gang. Mijn kennis kan ik niet zomaar weggooien. Mijn kennis moet meeverhuizen. Ook al gebruik ik haar nooit meer.

Rik Kuiper is freelance journalist. Hij studeerde technische bestuurskunde aan de TU Delft.