Tango op sokken

‘

Jutten: ,,De voorstelling bestond uit drie verschillende dansstukken van Rotterdamse dansgroepen: Dance Works, het Scapino Ballet en Conny Jansen Danst.”

Loen: ,,Het was een heel diverse voorstelling, een aanrader voor mensen die voor het eerst naar ballet gaan. Je kunt kijken wat je leuk vindt.”

Loen: ,,De voorstelling van Scapino sprak me het meeste aan. Klassiek-technisch was dit het best; de bewegingen waren strak en cool. Het had iets industrieels.”

Jutten: ,,Ze hadden ook mooie pakken. De vrouwen droegen een broekpak met openvallende pijpen en de mannen een kostuum. Dat zie je niet vaak bij dansers. Het was jammer dat het stuk weinig opbouw had. Ik herinnerde me tijdens de voorstelling al niet goed meer hoe het begonnen was.”

Loen: ,,De derde voorstelling was heel acrobatisch. En het decor was echt prachtig. Met hangende fotolijsten en daar onder geplaatste stoelen was het podium verkleind. Het was een mooi beeld, bijna architectonisch, met warm licht.”

Jutten: ,,Tijdens de tweede voorstelling zeiden we nog tegen elkaar dat het podium zo groot was. Bij de derde was dit veel beter. De dansers zijn bij wijze van spreken op elke vierkante centimeter van het podium een keer geweest.”

Loen: ,,Ik denk ook dat deze voorstelling de meeste mensen aansprak. Er werd heel zwierig en humoristisch gedanst. Het was ook een beetje kleinkunstachtig.”

Jutten: ,,Het was eigenlijk meer toneel dan dans. Er was krakende tangomuziek van een grammofoonplaat en de dansers vroegen elkaar ten dans. Het had iets nostalgisch. Op een lied van Carlos Cardel, waarop in een scène uit de film A Scent of a Woman ook wordt gedanst, dansten nu twee mannen de tango.”

Loen: ,,Ze deden dat in allerlei standjes: op elkaars schoot, liggend op de vloer, heel grappig. Ze gaven er een eigen interpretatie aan. Grappig was ook dat ze op sokken dansten, waardoor ze af en toe uitglijders maakten.”

Jutten: ,,Het derde stuk was heel vernieuwend. Vaak herken je delen van een voorstelling, bijvoorbeeld doordat ik het gezien heb op de Vrije Akademie, waar ik zelf dans. Het is niet zo dat ik zelf kan wat ik herken, maar toch is het bekend. Hierbij dacht ik echt: wow, dat wil ik ook kunnen.”’

Bouwkundestudenten en amateur-dansers Suzanne Loen en Petra Jutten zagen een voorstelling van de Danscombinatie in het Schiedamse Theater aan de Schie: ,,Wow, dat wil ik ook kunnen.”

Jutten: ,,De voorstelling bestond uit drie verschillende dansstukken van Rotterdamse dansgroepen: Dance Works, het Scapino Ballet en Conny Jansen Danst.”

Loen: ,,Het was een heel diverse voorstelling, een aanrader voor mensen die voor het eerst naar ballet gaan. Je kunt kijken wat je leuk vindt.”

Loen: ,,De voorstelling van Scapino sprak me het meeste aan. Klassiek-technisch was dit het best; de bewegingen waren strak en cool. Het had iets industrieels.”

Jutten: ,,Ze hadden ook mooie pakken. De vrouwen droegen een broekpak met openvallende pijpen en de mannen een kostuum. Dat zie je niet vaak bij dansers. Het was jammer dat het stuk weinig opbouw had. Ik herinnerde me tijdens de voorstelling al niet goed meer hoe het begonnen was.”

Loen: ,,De derde voorstelling was heel acrobatisch. En het decor was echt prachtig. Met hangende fotolijsten en daar onder geplaatste stoelen was het podium verkleind. Het was een mooi beeld, bijna architectonisch, met warm licht.”

Jutten: ,,Tijdens de tweede voorstelling zeiden we nog tegen elkaar dat het podium zo groot was. Bij de derde was dit veel beter. De dansers zijn bij wijze van spreken op elke vierkante centimeter van het podium een keer geweest.”

Loen: ,,Ik denk ook dat deze voorstelling de meeste mensen aansprak. Er werd heel zwierig en humoristisch gedanst. Het was ook een beetje kleinkunstachtig.”

Jutten: ,,Het was eigenlijk meer toneel dan dans. Er was krakende tangomuziek van een grammofoonplaat en de dansers vroegen elkaar ten dans. Het had iets nostalgisch. Op een lied van Carlos Cardel, waarop in een scène uit de film A Scent of a Woman ook wordt gedanst, dansten nu twee mannen de tango.”

Loen: ,,Ze deden dat in allerlei standjes: op elkaars schoot, liggend op de vloer, heel grappig. Ze gaven er een eigen interpretatie aan. Grappig was ook dat ze op sokken dansten, waardoor ze af en toe uitglijders maakten.”

Jutten: ,,Het derde stuk was heel vernieuwend. Vaak herken je delen van een voorstelling, bijvoorbeeld doordat ik het gezien heb op de Vrije Akademie, waar ik zelf dans. Het is niet zo dat ik zelf kan wat ik herken, maar toch is het bekend. Hierbij dacht ik echt: wow, dat wil ik ook kunnen.”’