Strepsils

Toch heeft Virgiel er voor gekozen om haar jaarlijkse musical dit maal te baseren op de zwartbebrilde broers. Dus werden de toeschouwers vorige week twee avonden in een kerk aan de Schoemakerstraat getrakteerd op een flink portie retroblues.

Zoals gezegd een levensgevaarlijke expeditie. Want in vergelijking met de film gaat een amateur-acteur al snel onderuit. En de originele muziek is van zo’n hoog niveau dat elke would-be-Aretha-Franklin zich aan de Strepsils schreeuwt. Een objectieve toeschouwer zit daarom al snel met samengeknepen billen op de harde kerkbank te bidden dat het niet te erg zal worden.

Allemaal zorgen voor niets. Integendeel: de Virgilianen slaagden er in om de muziek perfect neer te zetten en de zang was regelrecht imponerend. Zelfs de acteurs slaagden in hun ondankbare taak om iets als een roadmovie op een te klein podium uit te beelden. Geholpen door grappige multimedia-effecten, die de saaiere momenten nét voldoende leven meegaven. Zo werd het rondrijden van de broers Jake en Elwood uitgebeeld door een op het scherm lullig rondrijdend lego-autootje. Daarnaast natuurlijk de vereiste achtervolgingen, een moraal – ‘We are on a mission from God’ – en voldoende humor. Een kleine verwijzing naar de Phoenixstraat viel bij dit publiek natuurlijk ook niet verkeerd.

Natuurlijk was niet alles even briljant. De regisseur had misschien wat statische autorijscenes kunnen schrappen. En de andere muzikanten uit de band van de Blues Brothers hadden wel erg weinig te doen. Maar dit soort minpuntjes stonden in geen verhouding tot het onmiskenbare talent waarmee de nummers gezongen werden.

En het samengeknepen zitvlak? Dat bleef en verkrampte. Een kerk als theater past misschien bij het verhaal. Maar iedere Virgiliaan zou toch moeten weten dat kerkbanken niet zijn gebouwd om eens lekker twee uur naar een voorstelling te kijken. De staande ovatie kwam als geroepen.

Toch heeft Virgiel er voor gekozen om haar jaarlijkse musical dit maal te baseren op de zwartbebrilde broers. Dus werden de toeschouwers vorige week twee avonden in een kerk aan de Schoemakerstraat getrakteerd op een flink portie retroblues.

Zoals gezegd een levensgevaarlijke expeditie. Want in vergelijking met de film gaat een amateur-acteur al snel onderuit. En de originele muziek is van zo’n hoog niveau dat elke would-be-Aretha-Franklin zich aan de Strepsils schreeuwt. Een objectieve toeschouwer zit daarom al snel met samengeknepen billen op de harde kerkbank te bidden dat het niet te erg zal worden.

Allemaal zorgen voor niets. Integendeel: de Virgilianen slaagden er in om de muziek perfect neer te zetten en de zang was regelrecht imponerend. Zelfs de acteurs slaagden in hun ondankbare taak om iets als een roadmovie op een te klein podium uit te beelden. Geholpen door grappige multimedia-effecten, die de saaiere momenten nét voldoende leven meegaven. Zo werd het rondrijden van de broers Jake en Elwood uitgebeeld door een op het scherm lullig rondrijdend lego-autootje. Daarnaast natuurlijk de vereiste achtervolgingen, een moraal – ‘We are on a mission from God’ – en voldoende humor. Een kleine verwijzing naar de Phoenixstraat viel bij dit publiek natuurlijk ook niet verkeerd.

Natuurlijk was niet alles even briljant. De regisseur had misschien wat statische autorijscenes kunnen schrappen. En de andere muzikanten uit de band van de Blues Brothers hadden wel erg weinig te doen. Maar dit soort minpuntjes stonden in geen verhouding tot het onmiskenbare talent waarmee de nummers gezongen werden.

En het samengeknepen zitvlak? Dat bleef en verkrampte. Een kerk als theater past misschien bij het verhaal. Maar iedere Virgiliaan zou toch moeten weten dat kerkbanken niet zijn gebouwd om eens lekker twee uur naar een voorstelling te kijken. De staande ovatie kwam als geroepen.