This could very well be caused by sagged ballast stones underneath the railway. I’m developing an automatic algorithm that shows where and how the railway is dislocated and when it needs maintenance.
In order to learn how to detect the dislocations, our department does field research. We put sensors on a train’s axle box, close to the wheels. The sensors measure accelerations to the right, left, upwards and downwards. In this way they tell us where the dislocations are. Sometimes I ride on a train equipped with our sensors. It’s fascinating to sit next to the machinist and see the enormous amount of data coming in on a laptop.
Afterwards I create an algorithm to convert the data to useful information. It should tell how many millimetres the dislocations are, and in future it will provide ProRail, the Dutch company that takes care of maintenance for the Dutch railway network, with important information regarding (future) maintenance work. It could very well be that it is better to monitor a dislocation of a couple of millimetres than to repair it straight away.
In this way the precise model I’m working on should reduce the maintenance costs of the railways, because it’s more precise and cheaper than the current method. At this moment an expensive special train measures dislocations, covering every part of railway in six months. The sensors for the method I’m developing could be placed on any train. If one train on a trajectory has our system, this will provide enough detailed and accurate information.
The method should also be used on railway switches. The maintenance of one switch is about as expensive as 500 meters of straight railway. However, it’s difficult to detect dislocations on railway switches, because of dynamic effects caused by the complicated shape of the switch. This complex geometry also requires an advanced model of wheel/rail interaction for the simulations. Nevertheless, we want to know if the movements of the train are caused by the normal shape of the switch or ballast displacements.
Over the next two years I’ll create a method that should provide this information. I’ll make use of existing wheel/rail contact algorithms and implement them in our vehicle dynamic program. Hopefully, this will result in a method that reduces maintenance costs, limits the dislocations felt by passengers and end the swinging and bouncing of trains.”
Stampvol was het in de feesttent die Studium Generale midden op de campus had neergezet voor de viering van het 65-jarig bestaan. Mijn trouwe fans konden met moeite nog een plekje bemachtigen. In de e-mail waarin ik werd gevraagd om een column voor te dragen, noemde men mij de ‘stercolumnist van Delta’. Aldus gevleid stemde ik toe, maar onder voorwaarde dat ik een prominente plek in het programma zou krijgen. Dus niet na Jan Pronk of een ander fossiel, en niet voor een malloot die quantummechanica misbruikt om het bewustzijn te verklaren. Na bestudering van het programma koos ik de beste plek: voorafgaand aan het optreden van Nico Dijkshoorn.
Afgeladen was het, want Nico Dijkshoorn is immens populair. Ik twitter niet, maar fervente twitteraars vertelden me dat Nico Dijkshoorn op Twitter meer dan honderdduizend volgelingen heeft. Dat is meer dan Jezus bij leven had. Nico elke week te zien in De Wereld Draait Door, en het is algemeen bekend dat een optreden in DWDD de beste garantie is op een stormachtige carrière. Wie met zijn snuit in DWDD verschijnt, verkoopt plotsklaps tienmaal meer platen, boeken of andere snuisterijen. Nico Dijkshoorn is sinds 2008 de huisdichter van DWDD, en sindsdien gaat het hem goed. Volkomen terecht, want Nico is een uitzonderlijk humoristische droogkloot met scherpe observaties en een vaardige pen.
De tent barstte uit zijn voegen omdat de fans van Nico Dijkshoorn ruim op tijd een plaatsje hadden bemachtigd. Nico zou om half zes drie kwartier voorlezen uit eigen werk. Mijn gesproken column stond om tien over vijf op het programma. Een aantal van mijn trouwe fans had verheugd gezegd naar mijn optreden te zullen komen. Ik realiseerde me dat er voor hen mogelijk geen doorkomen aan zou zijn. Daarom moest ik er hoogstpersoonlijk op toezien dat ze nog in de tent werden toegelaten. De een had voor die avond wanhopig een babysitter geregeld, een ander had een belangrijke afspraak afgezegd. Nico had natuurlijk de meeste mensen op de been gekregen, maar mijn schare fans had zich ook niet onberoerd gelaten.
Om vrij uur liep ik de vrijwel lege tent in. Ik ontwaarde een handvol trouwe fans en wat medewerkers van Studium Generale. We besloten ‘nog even te wachten’ in de stille hoop op meer publiek. Om kwart over vijf kwam Nico Dijkshoorn binnen. Hij leek niet ontdaan door de geringe opkomst. “Ik zou vandaag ook niet naar mij gaan luisteren”, zei hij gevat. Behalve gevat was het ook ontegenzeggelijk waar: het was een prachtige dag, en wie gaat er dan in een tent luisteren naar twee vijftigers die lollig proberen te wezen?
De volgorde werd omgedraaid: Nico ging eerst, opnieuw in de hoop dat meer mensen zouden toestromen. Uiteindelijk raakte de zaal toch nog halfvol. Na het voorlezen van zijn laatste verhaal was Nico zo sportief om de aanwezigen te manen vooral te blijven zitten omdat er nog een optreden kwam. Het valt voor de duvel niet mee om grappig te wezen na drie kwartier Nico Dijkshoorn. Gelukkig verdwijnt dat probleem op Collegerama: http://tinyurl.com/3pjymjd
Dap Hartmann is astronoom. Hij werkt als onderzoeker bij de faculteit Techniek, Bestuur en Management.
Comments are closed.