Stapelen

Ja hoor, sabbatsverlof mag best verplicht worden.

Delft is fun. Het is toch verrukkelijk als de wetenschappelijke buren in je eigen faculteit zich voor je inzetten. Wie naar het middel van de open brief grijpt [trambrief Delta 18 pagina 6, red.] grijpt, moet wel tot in het diepst van zijn ziel zijn geroerd en innig bewogen over ons welbevinden op de campus to-be. Maar ik moet wél nodig bij hen langs. Over een echte campus rijden toch geen bussen of trams?

Nee hoor, laten we liever gaan voor wat tegenwoordig zo mooi flankerend beleid heet. En dat heel letterlijk opvatten. Van mij mag openbaar vervoer best aan de flanken van onze TU blijven. Graag zelfs. Je steekt toch het hele terrein binnen vijf minuten over? Wie heeft het over loopafstanden? Francine is nog niet zo gek.

Ik besef dat ik me er zo toch niet van af kan maken. We leven in de polder en dat schept verplichtingen. We gaan dus om de tafel. Ik laat nu al weten met een compromis te zullen komen, een ideetje dat de hard liners onder ons die persé met de tram voor de deur willen komen een hart onder de riem steekt. We brengen dat openbaar vervoer toch gewoon onder de grond! Een echte opportunity. We maken ondergronds bouwen een nog belangrijker speerpunt dan het al behoort te zijn en maken er in het voorbijgaan tegelijk een Dioc voor. In het voorbijgaan vervullen we nog deze week de veel te lang bestaande hoogleraarsvacature.

Ja, dat gaan we doen. Het past perfect in het nieuwe elan voor meervoudig ruimtegebruik. Prachtig eigentijds. Echte systeeminnovatie. Onder, op en over elkaar heen. Door stapelen kom je ook veel makkelijker aan de top. Dat is mooi meegenomen. Met de tram brengen we tegelijk alle parkeerterreinen onder de grond. En als we toch bezig zijn nemen we in één handeling het college van bestuur met hofhouding mee onder het maaiveld. Kunnen we een mooi plaatsje geven precies in het strategische hart van de universiteit. Met eigen halte, midden voor civiel. Nog een duurzame oplossing ook.

Er breken gouden tijden aan voor de bouwfaculteiten. Als de plannen uitlekken, krijgt mijn faculteit misschien wel zijn eerste numerus fixus.

Het is een idee waaraan we nog weinig inhoud geven. Elk jaar een of twee maanden weg uit de eigen universiteit. Zien waarover men zich elders druk maakt en dus vooral relativeren wat ons zelf bezet. Ja hoor, sabbatsverlof mag best verplicht worden.

Delft is fun. Het is toch verrukkelijk als de wetenschappelijke buren in je eigen faculteit zich voor je inzetten. Wie naar het middel van de open brief grijpt [trambrief Delta 18 pagina 6, red.] grijpt, moet wel tot in het diepst van zijn ziel zijn geroerd en innig bewogen over ons welbevinden op de campus to-be. Maar ik moet wél nodig bij hen langs. Over een echte campus rijden toch geen bussen of trams?

Nee hoor, laten we liever gaan voor wat tegenwoordig zo mooi flankerend beleid heet. En dat heel letterlijk opvatten. Van mij mag openbaar vervoer best aan de flanken van onze TU blijven. Graag zelfs. Je steekt toch het hele terrein binnen vijf minuten over? Wie heeft het over loopafstanden? Francine is nog niet zo gek.

Ik besef dat ik me er zo toch niet van af kan maken. We leven in de polder en dat schept verplichtingen. We gaan dus om de tafel. Ik laat nu al weten met een compromis te zullen komen, een ideetje dat de hard liners onder ons die persé met de tram voor de deur willen komen een hart onder de riem steekt. We brengen dat openbaar vervoer toch gewoon onder de grond! Een echte opportunity. We maken ondergronds bouwen een nog belangrijker speerpunt dan het al behoort te zijn en maken er in het voorbijgaan tegelijk een Dioc voor. In het voorbijgaan vervullen we nog deze week de veel te lang bestaande hoogleraarsvacature.

Ja, dat gaan we doen. Het past perfect in het nieuwe elan voor meervoudig ruimtegebruik. Prachtig eigentijds. Echte systeeminnovatie. Onder, op en over elkaar heen. Door stapelen kom je ook veel makkelijker aan de top. Dat is mooi meegenomen. Met de tram brengen we tegelijk alle parkeerterreinen onder de grond. En als we toch bezig zijn nemen we in één handeling het college van bestuur met hofhouding mee onder het maaiveld. Kunnen we een mooi plaatsje geven precies in het strategische hart van de universiteit. Met eigen halte, midden voor civiel. Nog een duurzame oplossing ook.

Er breken gouden tijden aan voor de bouwfaculteiten. Als de plannen uitlekken, krijgt mijn faculteit misschien wel zijn eerste numerus fixus.