Het is een geliefd thema in de uit-het-leven-gegrepen Amerikaanse tv-film: een stalker maakt het leven van een vrouw tot een ware hel. Toneelgroep Amsterdam gaf er een eigen draai aan.
Delen
Huisgenoten Nicole Smits en Nadja Cramer zagen Stalker in de Rotterdamse Schouwburg.
Cramer: ,,Het verhaal is simpel. Een homofiel wordt verliefd op de mannelijke helft van een ingekakt stelletje en begint hem te stalken. Het leven van de twee wordt hierdoor verstoord, maar ook spannender gemaakt. Het verhaal heeft een open einde: je komt er niet achter of de man kiest voor zijn vriendin of voor de stalker.”
Smits: ,,Volgens mij zit er een diepere laag in. Bestond de stalker nu echt? Of zat hij alleen maar in het hoofd van de man?”
Cramer: ,,De uitwerking is in ieder geval bijzonder. Na elke scène verdwijnen de acteurs van het toneel en wordt de scène door dansers nagespeeld. Alleen de stalker is constant aanwezig. Daar is hij ook stalker voor, natuurlijk…”
,,De stalker is een erg sterke rol. Met scharen om zijn vingers en verschillende gezichtsuitdrukkingen beeldt de acteur de obsessie goed uit. Zijn hele lichaam spreekt mee als hij emotionele teksten heeft.”
Smits: ,,De bedoelingen achter moderne dansvoorstellingen blijven voor mij vaak wat duister, hoor. Zo begint dit stuk met een naakte man met vleugels die zwijgend op het podium staat. Leuk om naar te kijken natuurlijk, maar de functie is me niet duidelijk geworden. Maar dankzij de teksten kun je het verhaal voor het grootste gedeelte goed volgen. Ze zijn erg sterk en poëtisch. Een voorbeeld? Om aan te geven hoe suf de belaagde man leeft, noemt zijn moeder hem een ‘manager van zuchten’ en een ‘makelaar in lucht’.”
Cramer: ,,Van sommige theaterstukken zeg je na afloop: die voorstelling zou ik nog wel eens willen zien. Bij Stalker heb ik dat niet echt. Maar dat kan natuurlijk ook komen omdat elke scène twee keer gespeeld wordt.”
Het is een geliefd thema in de uit-het-leven-gegrepen Amerikaanse tv-film: een stalker maakt het leven van een vrouw tot een ware hel. Toneelgroep Amsterdam gaf er een eigen draai aan. Huisgenoten Nicole Smits en Nadja Cramer zagen Stalker in de Rotterdamse Schouwburg.
Cramer: ,,Het verhaal is simpel. Een homofiel wordt verliefd op de mannelijke helft van een ingekakt stelletje en begint hem te stalken. Het leven van de twee wordt hierdoor verstoord, maar ook spannender gemaakt. Het verhaal heeft een open einde: je komt er niet achter of de man kiest voor zijn vriendin of voor de stalker.”
Smits: ,,Volgens mij zit er een diepere laag in. Bestond de stalker nu echt? Of zat hij alleen maar in het hoofd van de man?”
Cramer: ,,De uitwerking is in ieder geval bijzonder. Na elke scène verdwijnen de acteurs van het toneel en wordt de scène door dansers nagespeeld. Alleen de stalker is constant aanwezig. Daar is hij ook stalker voor, natuurlijk…”
,,De stalker is een erg sterke rol. Met scharen om zijn vingers en verschillende gezichtsuitdrukkingen beeldt de acteur de obsessie goed uit. Zijn hele lichaam spreekt mee als hij emotionele teksten heeft.”
Smits: ,,De bedoelingen achter moderne dansvoorstellingen blijven voor mij vaak wat duister, hoor. Zo begint dit stuk met een naakte man met vleugels die zwijgend op het podium staat. Leuk om naar te kijken natuurlijk, maar de functie is me niet duidelijk geworden. Maar dankzij de teksten kun je het verhaal voor het grootste gedeelte goed volgen. Ze zijn erg sterk en poëtisch. Een voorbeeld? Om aan te geven hoe suf de belaagde man leeft, noemt zijn moeder hem een ‘manager van zuchten’ en een ‘makelaar in lucht’.”
Cramer: ,,Van sommige theaterstukken zeg je na afloop: die voorstelling zou ik nog wel eens willen zien. Bij Stalker heb ik dat niet echt. Maar dat kan natuurlijk ook komen omdat elke scène twee keer gespeeld wordt.”
Comments are closed.