Minimal music vult zaal A van Bouwkunde. Het is vrijdagmiddag kwart voor een en docent Sierksma begint zijn afscheidsrede. Achter hem staat een fragment uit Kafka’s Het Proces geprojecteerd: Sierksma vertelt aan een volle zaal het verhaal van de universitaire docent K.
Delen
(ook Kafka’s hoofdfiguur), die uit protest tegen het niveau van een afstudeerscriptie en de beoordeling daarvan weigert het examen te ondertekenen. Vooral de beschrijving van K’s daaropvolgende gang naar Het Hoofdgebouw (‘een fascistische bunker’) zorgt voor flinke hilariteit in de zaal. Tot zover verloopt alles volgens verwachting: Sierksma laat blijken zich niet meer thuis te voelen op de universiteit anno 2000.
Maar langzamerhand neemt het betoog een onverwachte wending: de roemruchte docent neemt wel afscheid van zijn Alma Mater, de universiteit van de Verlichting, maar niet van de TU Delft. ,,De eeuwige misverstaanders onder mijn gehoor % van wie sommigen, zoals ik goed besef, met vreugde mijn afscheid tegemoet zagen in de veronderstelling eindelijk van deze Socratische horzel verlost te zijn % moet ik helaas zeggen dat ik vandaag slechts afscheid nam van mijn veel te jong gestorven moeder. Mijn lijfelijke aanwezigheid zullen de facultaire collegae echter nog jaren moeten dulden.”
Direct daarna klinkt een staande ovatie. Een studente loopt op hem af. ,,Ik had dit willen geven bij uw afscheid. Nu geef ik het toch maar.” Het is W.F. Hermans’ ‘Ik heb altijd gelijk’. Een collega spreekt hem aan: ,,Mooi verhaal Sierksma, maar wie was die K. nu eigenlijk?”
Buiten kaarten drie studenten na. ,,Dit was op en top Sierksma”, zegt studente Elsbeth Blomjous. ,,Een prachtige stunt, hij weet hoe hij theater kan maken. Maar hij heeft ook een punt.”
Sierksma afscheidsrede is te lezen op www.delta.tudelft.nl.
Minimal music vult zaal A van Bouwkunde. Het is vrijdagmiddag kwart voor een en docent Sierksma begint zijn afscheidsrede. Achter hem staat een fragment uit Kafka’s Het Proces geprojecteerd: Sierksma vertelt aan een volle zaal het verhaal van de universitaire docent K. (ook Kafka’s hoofdfiguur), die uit protest tegen het niveau van een afstudeerscriptie en de beoordeling daarvan weigert het examen te ondertekenen. Vooral de beschrijving van K’s daaropvolgende gang naar Het Hoofdgebouw (‘een fascistische bunker’) zorgt voor flinke hilariteit in de zaal. Tot zover verloopt alles volgens verwachting: Sierksma laat blijken zich niet meer thuis te voelen op de universiteit anno 2000.
Maar langzamerhand neemt het betoog een onverwachte wending: de roemruchte docent neemt wel afscheid van zijn Alma Mater, de universiteit van de Verlichting, maar niet van de TU Delft. ,,De eeuwige misverstaanders onder mijn gehoor % van wie sommigen, zoals ik goed besef, met vreugde mijn afscheid tegemoet zagen in de veronderstelling eindelijk van deze Socratische horzel verlost te zijn % moet ik helaas zeggen dat ik vandaag slechts afscheid nam van mijn veel te jong gestorven moeder. Mijn lijfelijke aanwezigheid zullen de facultaire collegae echter nog jaren moeten dulden.”
Direct daarna klinkt een staande ovatie. Een studente loopt op hem af. ,,Ik had dit willen geven bij uw afscheid. Nu geef ik het toch maar.” Het is W.F. Hermans’ ‘Ik heb altijd gelijk’. Een collega spreekt hem aan: ,,Mooi verhaal Sierksma, maar wie was die K. nu eigenlijk?”
Buiten kaarten drie studenten na. ,,Dit was op en top Sierksma”, zegt studente Elsbeth Blomjous. ,,Een prachtige stunt, hij weet hoe hij theater kan maken. Maar hij heeft ook een punt.”
Sierksma afscheidsrede is te lezen op www.delta.tudelft.nl.
Comments are closed.