Seks

br />
Keer op keer trappen mensen er weer in, in een vlag die de lading niet dekt. Onder valse voorwendselen een schemerige ruimte ingelokt. Zo zaten er vorige week een kleine dertig studenten in een collegezaal bij Technische Natuurkunde te luisteren naar een lezing die vrij vertaald ‘de natuurkunde van seks’ zou heten. Onder de toeschouwers overigens vrijwel alleen maar jongens, maar in Delft hoeven daar geen opvallende conclusies aan verbonden te worden.

Seks en natuurkunde vormen niet de meest voor de hand liggende combinatie. Dr. Christoph Schiller, Duitser, legt uit: ,,Er zijn mensen die beweren dat natuurkunde veel leuker is dan vrijen. Ik wil aantonen dat die discussie onzin is. Want seks is eigenlijk puur natuurkunde.”

De Philips-medewerker laat aan de hand van een grote lijst stellingen zien wat die link tussen het bedrijven van natuurkunde en de liefde is. ,,Seks is interactie tussen bewegende lichamen. Dus heb je te maken met massa en impuls. Seks maakt gebruik van aantrekkingskracht. Een aantrekkingskracht die puur natuurkundig gezien niet groter is dan de kracht van een mier die op je huid loopt. Maar we weten allemaal dat je veel meer voelt tijdens het vrijen.”

De zaal staart terug. Twee studenten zijn al ingedut. Ondanks het bombardement van schuine metaforen en net niet geslaagde grapjes, slaagt Schiller er niet in om de toeschouwers te boeien.

Jammer, want het idee is leuk om natuurkunde aan de hand van een boeiende kapstok toegankelijker te maken. Maar wie is gekomen om te zien wat voor krachten er in bed of op de keukentafel vrijkomen, of hoeveel warmte-energie twee menselijke lichamen produceren, komt bedrogen uit.

Aan de hand van gortdroge handgeschreven sheets komt de bekende natuurkunde voorbij. Tot en met de quantumfysica en de relativiteitstheorie aan toe. Maar het blijft diezelfde stof. En Schiller slaagt er niet in zijn verhaal op te tillen tot een nieuwe dimensie, om de luisteraar echt mee te slepen.

Waarom? Simpel: een lezing over seks zonder plaatjes kan natuurlijk niet meer. Want net als in de liefde geldt: inhoud is belangrijk, maar het oog wil ook wat.

Wat is de overeenkomst tussen de bezoekers van de lezing ‘the physics of sex‘ en de lezers van dit artikel? Allebei zijn ze aangetrokken door het altijd aantrekkelijke woordje seks.

Keer op keer trappen mensen er weer in, in een vlag die de lading niet dekt. Onder valse voorwendselen een schemerige ruimte ingelokt. Zo zaten er vorige week een kleine dertig studenten in een collegezaal bij Technische Natuurkunde te luisteren naar een lezing die vrij vertaald ‘de natuurkunde van seks’ zou heten. Onder de toeschouwers overigens vrijwel alleen maar jongens, maar in Delft hoeven daar geen opvallende conclusies aan verbonden te worden.

Seks en natuurkunde vormen niet de meest voor de hand liggende combinatie. Dr. Christoph Schiller, Duitser, legt uit: ,,Er zijn mensen die beweren dat natuurkunde veel leuker is dan vrijen. Ik wil aantonen dat die discussie onzin is. Want seks is eigenlijk puur natuurkunde.”

De Philips-medewerker laat aan de hand van een grote lijst stellingen zien wat die link tussen het bedrijven van natuurkunde en de liefde is. ,,Seks is interactie tussen bewegende lichamen. Dus heb je te maken met massa en impuls. Seks maakt gebruik van aantrekkingskracht. Een aantrekkingskracht die puur natuurkundig gezien niet groter is dan de kracht van een mier die op je huid loopt. Maar we weten allemaal dat je veel meer voelt tijdens het vrijen.”

De zaal staart terug. Twee studenten zijn al ingedut. Ondanks het bombardement van schuine metaforen en net niet geslaagde grapjes, slaagt Schiller er niet in om de toeschouwers te boeien.

Jammer, want het idee is leuk om natuurkunde aan de hand van een boeiende kapstok toegankelijker te maken. Maar wie is gekomen om te zien wat voor krachten er in bed of op de keukentafel vrijkomen, of hoeveel warmte-energie twee menselijke lichamen produceren, komt bedrogen uit.

Aan de hand van gortdroge handgeschreven sheets komt de bekende natuurkunde voorbij. Tot en met de quantumfysica en de relativiteitstheorie aan toe. Maar het blijft diezelfde stof. En Schiller slaagt er niet in zijn verhaal op te tillen tot een nieuwe dimensie, om de luisteraar echt mee te slepen.

Waarom? Simpel: een lezing over seks zonder plaatjes kan natuurlijk niet meer. Want net als in de liefde geldt: inhoud is belangrijk, maar het oog wil ook wat.