Rommel

br />
Geïnspireerd door het frisse gevoel van een nieuw collegejaar besluit ik tot een Grote Schoonmaak. Ik houd helemaal niet van rommel, maar mijn opruimtechniek (het zorgvuldig opstapelen van dingen die in de weg liggen) laat te wensen over. In mijn kamer is nog precies een pad vrij van de deur naar mijn tafel en van mijn tafel naar mijn computer. Waardoor ik ook steeds – achteruit – van mijn computer naar mijn eettafel, naar mijn deur moet om, bijvoorbeeld, naar de wc te gaan. Bovendien ontstaat er instortingsgevaar.

Optimistisch begin ik bij het eerste stapeltje.

Terwijl ik mij verbaas over de hoeveelheid troep die ik in een jaar heb geproduceerd, denk ik aan de rommel die in de wereld wordt gemaakt. Je hebt mensen die op kleine schaal heel veel rommel maken. Zoals mijn vriendin die al een jaar bij haar vriend logeert omdat zich in haar kamer zoveel zooi heeft opgehoopt, dat ze de deur niet meer open krijgt. Je hebt ook mensen die op grote schaal veel rommel maken, zoals presidenten van Amerika. Of ontwerpers die nutteloze producten bedenken, waar we vervolgens nog jaren mee zitten opgescheept. En dan heb je alle zooi die we collectief produceren: afvalstoffen, uitstoot, poep, plas, verpakkingsmateriaal.

Als ik om me heen kijk, word ik nog moedelozer. Wat eerst nog redelijk overzichtelijke stapeltjes waren, van grote archeologische waarde voor iemand die mij zou willen leren kennen, heeft zich nu ontpopt in een onoverkomelijke chaos. De weg naar orde lijkt langer dan ooit. Misschien is dat de reden dat zoveel mensen niet beginnen aan opruimen, maar de ellende liever zorgvuldig opstapelen, in ministeries bijvoorbeeld. Dan lijkt het tenminste netjes. ‘Il faut cultiver son jardin‘ concludeerde Candide, nadat hij de wereld was rondgereisd op zoek naar de waarheid en alleen maar ellende tegenkwam. Ik ben een optimist. En een opgeruimd milieu begint bij jezelf. De eigen kamer, wel te verstaan. Uren, bloed zweet en tranen later kijk ik tevreden om me heen. Laat het nieuwe jaar maar komen!

Anna Noyons

Ik speelde vroeger vaak bij mijn oma. Van haar mocht alles. Er was eigenlijk maar één regel: voor je aan iets nieuws begint, eerst opruimen waar je mee bezig was.

Geïnspireerd door het frisse gevoel van een nieuw collegejaar besluit ik tot een Grote Schoonmaak. Ik houd helemaal niet van rommel, maar mijn opruimtechniek (het zorgvuldig opstapelen van dingen die in de weg liggen) laat te wensen over. In mijn kamer is nog precies een pad vrij van de deur naar mijn tafel en van mijn tafel naar mijn computer. Waardoor ik ook steeds – achteruit – van mijn computer naar mijn eettafel, naar mijn deur moet om, bijvoorbeeld, naar de wc te gaan. Bovendien ontstaat er instortingsgevaar.

Optimistisch begin ik bij het eerste stapeltje.

Terwijl ik mij verbaas over de hoeveelheid troep die ik in een jaar heb geproduceerd, denk ik aan de rommel die in de wereld wordt gemaakt. Je hebt mensen die op kleine schaal heel veel rommel maken. Zoals mijn vriendin die al een jaar bij haar vriend logeert omdat zich in haar kamer zoveel zooi heeft opgehoopt, dat ze de deur niet meer open krijgt. Je hebt ook mensen die op grote schaal veel rommel maken, zoals presidenten van Amerika. Of ontwerpers die nutteloze producten bedenken, waar we vervolgens nog jaren mee zitten opgescheept. En dan heb je alle zooi die we collectief produceren: afvalstoffen, uitstoot, poep, plas, verpakkingsmateriaal.

Als ik om me heen kijk, word ik nog moedelozer. Wat eerst nog redelijk overzichtelijke stapeltjes waren, van grote archeologische waarde voor iemand die mij zou willen leren kennen, heeft zich nu ontpopt in een onoverkomelijke chaos. De weg naar orde lijkt langer dan ooit. Misschien is dat de reden dat zoveel mensen niet beginnen aan opruimen, maar de ellende liever zorgvuldig opstapelen, in ministeries bijvoorbeeld. Dan lijkt het tenminste netjes. ‘Il faut cultiver son jardin‘ concludeerde Candide, nadat hij de wereld was rondgereisd op zoek naar de waarheid en alleen maar ellende tegenkwam. Ik ben een optimist. En een opgeruimd milieu begint bij jezelf. De eigen kamer, wel te verstaan. Uren, bloed zweet en tranen later kijk ik tevreden om me heen. Laat het nieuwe jaar maar komen!

Anna Noyons