Rendez-vous

Op onze eigen campus.

Macht en romantische verwikkelingen gaan hand in hand. We gooien eens een balletje op bij de portier van het hoofdgebouw. ,,Of we wel eens stelletjes hebben gevonden? Daar praten we niet over.” Juist. Ook niet in die mooie stille toren? ,,Daar praten we niet over. En die zit op slot.” Jammer. ,,De kelder dan misschien?” informeren we bij twee dames die buiten zitten te lunchen. ,,De kelder? Dat lijkt me niks hoor. Da’s een en al stof, dat kun je niet bepaald romantisch noemen.”

Op de trap buiten de bibliotheek spreken we Berna en Merel. ,,Je kunt hier studiehokken reserveren, daar krijg je dan de sleutel van. Ik zeg verder niets, maar ik heb wel eens wat verhalen gehoord.” Vozende stelletjes hebben de portiers van de bibliotheek echter nog nooit gevonden. En dat de studiehokken gebruikt zouden worden voor broeierige ontmoetingen lijkt ze sterk. ,,Er zit een kijkgaatje in, waardoor je van buiten naar binnen kunt kijken. En bovendien kunnen die hokken van binnenuit niet op slot. Maar ja, als je van spannend houdt…”

Verdere navraag leert dat de Delftenaar niet loslippig is over zijn of haar romantische ervaringen op de TU. Maar gevraagd naar mogelijke plaatsen blijkt het hart van de Delftenaar duidelijk bij ‘hoogtepunten’ te liggen. Achter de kegel van de bieb. Of op het dak van Elektro.

,,Op het dak?” vraagt de portier van Elektro verbaasd. ,,Dat kunnen ze wel willen, maar je kunt alleen op het dak als er een van ons bij is.” Dat zal potentiële minnaars ook niet echt aanlokkelijk in de oren klinken.

Uiteindelijk komt het enige echt romantisch voorstel van Jeanine, de nieuwe fractievoorzitter van Oras: ,,Met z’n tweeën onder een treurwilg, daar voor werktuigbouw aan het water. Dat is wel heel romantisch.”

Zucht. Echte romantiek. Jeanine wint.

Een warme zomer als deze kan zelfs de meest koele wetenschapper niet koud laten. In navolging van de Nederlands kwaliteitsbladen gaan we op zoek naar de beste plekken voor een romantisch rendez-vous. Op onze eigen campus.

Macht en romantische verwikkelingen gaan hand in hand. We gooien eens een balletje op bij de portier van het hoofdgebouw. ,,Of we wel eens stelletjes hebben gevonden? Daar praten we niet over.” Juist. Ook niet in die mooie stille toren? ,,Daar praten we niet over. En die zit op slot.” Jammer. ,,De kelder dan misschien?” informeren we bij twee dames die buiten zitten te lunchen. ,,De kelder? Dat lijkt me niks hoor. Da’s een en al stof, dat kun je niet bepaald romantisch noemen.”

Op de trap buiten de bibliotheek spreken we Berna en Merel. ,,Je kunt hier studiehokken reserveren, daar krijg je dan de sleutel van. Ik zeg verder niets, maar ik heb wel eens wat verhalen gehoord.” Vozende stelletjes hebben de portiers van de bibliotheek echter nog nooit gevonden. En dat de studiehokken gebruikt zouden worden voor broeierige ontmoetingen lijkt ze sterk. ,,Er zit een kijkgaatje in, waardoor je van buiten naar binnen kunt kijken. En bovendien kunnen die hokken van binnenuit niet op slot. Maar ja, als je van spannend houdt…”

Verdere navraag leert dat de Delftenaar niet loslippig is over zijn of haar romantische ervaringen op de TU. Maar gevraagd naar mogelijke plaatsen blijkt het hart van de Delftenaar duidelijk bij ‘hoogtepunten’ te liggen. Achter de kegel van de bieb. Of op het dak van Elektro.

,,Op het dak?” vraagt de portier van Elektro verbaasd. ,,Dat kunnen ze wel willen, maar je kunt alleen op het dak als er een van ons bij is.” Dat zal potentiële minnaars ook niet echt aanlokkelijk in de oren klinken.

Uiteindelijk komt het enige echt romantisch voorstel van Jeanine, de nieuwe fractievoorzitter van Oras: ,,Met z’n tweeën onder een treurwilg, daar voor werktuigbouw aan het water. Dat is wel heel romantisch.”

Zucht. Echte romantiek. Jeanine wint.