Dagelijks rollen aan de TU felkleurige simulatieafbeeldingen uit de printers. Voormalig TU-student Jorrit Folmer ziet er psychedelische schilderijen in en maakt er een expositie van.
Delen
Wie niet beter weet, ziet een kleurig schilderij. Felgroen mengt zich met een explosief rood en geel. De bibberende lijnen zorgen voor een dynamisch en levendig kunstwerk. Wie wel beter weet, ziet dat dit ‘kunstwerk’ het maandenlange werk is van een wiskundeprofessor. Hij heeft zich niet uitgeleefd met een kwast en verf, maar een simulatie op een computer gemaakt van hoe vloeistof zich gedraagt als het in aanraking komt met een obstakel. De felle kleuren en bibberende lijnen geven die stroming perfect weer.
Vaak verdwijnen dit soort prints in een map of in de prullenbak. Niet als het aan oud-elektrotechniekstudent Jorrit Folmer ligt. “Dat zou eeuwig zonde zijn. Vaak zijn die printjes prachtige, psychedelische kunstwerken. Het is jammer dat niemand die afbeeldingen te zien krijgt, buiten hetzelfde kliekje mensen.”
Folmer kreeg het ingenieuze idee om de afbeeldingen van simulaties en computerberekeningen te verzamelen en als kunst te exposeren. Acht jaar geleden zette Folmer met drie andere TU-studenten het computerbedrijf Linvision op. Linvision bouwt supercomputers met geavanceerde processors, die acht keer sneller zijn dan normale computers, en zware rekenkundige opgaven kunnen oplossen. Het bedrijf levert computers aan de TU, Philips en Akzo.
Folmer pakt een afbeelding van een Senseo koffieapparaat als voorbeeld, waarvan de voet blauw, groen, geel en rood gekleurd is. “De kleurschakeringen op dit plaatje laten zien hoeveel druk op de voet komt te staan, als je er van bovenaf op leunt. Dat is goed om te weten voor de onderzoekers van Philips, maar het levert ook een mooi, veelkleurig plaatje op. Het is een wereld achter de Senseo die mensen normaal nooit te zien krijgen.”
Folmer wil dit soort toevallig ontstane computerkunstwerken in januari exposeren. Honderden programmeurs zitten thuis achter hun computer zonder dat ze weten dat ze er kunst mee kunnen maken. Voor hen bedacht hij een masterclass om hen aan te sporen voortaan met hun eigen formules ook computerkunst te maken. Die masterclass vindt waarschijnlijk in oktober op internet plaats. “Veel studenten en medewerkers van de TU werken met computers,” zegt Folmer. “Ik hoop dat zij daarom ook meedoen.”
Om de masterclass-studenten alvast wat inspiratie te geven, maakt Folmer samen met hoogleraar adaptief informatiemanagement, prof.dr. Pieter Adriaans van de Universiteit van Amsterdam, een kunstwerk van de skyline van New York. Net als kunstenaar Piet Mondriaan in zijn beroemde schilderij ‘Victory Boogie Woogie’, wil Folmer het ritme van New York vangen. Alleen Folmer gebruikt geen verf en schildersdoek, maar een muziekprogramma op de pc.
Folmer stopt een foto van Manhattan in de computer en zet de skyline vervolgens om in een notenbalk, die hij met een muziekprogramma laat afspelen. Het resultaat is opmerkelijk: een zwierend elektromuziekje, met een vals ritme. “Zo klinkt de skyline van New York dus”, zegt hij met een glimlach. “Dit laat zien op hoeveel verschillende manieren je kunst kan halen uit je computer.”
Ook in TU-projecten zit muziek, benadrukt Folmer. “Hoe klinkt bijvoorbeeld de berekening van water dat tegen een damwand aanklotst?”
Het scherm van Folmer lijkt als twee druppels water op de sciencefictionfilm ‘The Matrix’. Letters en cijfers dansen over het beeld. Met een druk op de knop tovert hij een nieuwe veelkleurige simulatie tevoorschijn. Een versnellingspook van een auto wordt lichtblauw, dan weer donkerblauw en beweegt heen en weer. Folmer: “Normaal leest iemand aan deze animatie af waar de meeste druk wordt gezet, maar als je dat niet weet is het toch net een kunstwerk?”
Dit ‘kunstwerk’ is het maandenlange werk van een wiskundeprofessor. (Illustratie: prof.dr. A.E.P. Veldman)
Wie niet beter weet, ziet een kleurig schilderij. Felgroen mengt zich met een explosief rood en geel. De bibberende lijnen zorgen voor een dynamisch en levendig kunstwerk. Wie wel beter weet, ziet dat dit ‘kunstwerk’ het maandenlange werk is van een wiskundeprofessor. Hij heeft zich niet uitgeleefd met een kwast en verf, maar een simulatie op een computer gemaakt van hoe vloeistof zich gedraagt als het in aanraking komt met een obstakel. De felle kleuren en bibberende lijnen geven die stroming perfect weer.
Vaak verdwijnen dit soort prints in een map of in de prullenbak. Niet als het aan oud-elektrotechniekstudent Jorrit Folmer ligt. “Dat zou eeuwig zonde zijn. Vaak zijn die printjes prachtige, psychedelische kunstwerken. Het is jammer dat niemand die afbeeldingen te zien krijgt, buiten hetzelfde kliekje mensen.”
Folmer kreeg het ingenieuze idee om de afbeeldingen van simulaties en computerberekeningen te verzamelen en als kunst te exposeren. Acht jaar geleden zette Folmer met drie andere TU-studenten het computerbedrijf Linvision op. Linvision bouwt supercomputers met geavanceerde processors, die acht keer sneller zijn dan normale computers, en zware rekenkundige opgaven kunnen oplossen. Het bedrijf levert computers aan de TU, Philips en Akzo.
Folmer pakt een afbeelding van een Senseo koffieapparaat als voorbeeld, waarvan de voet blauw, groen, geel en rood gekleurd is. “De kleurschakeringen op dit plaatje laten zien hoeveel druk op de voet komt te staan, als je er van bovenaf op leunt. Dat is goed om te weten voor de onderzoekers van Philips, maar het levert ook een mooi, veelkleurig plaatje op. Het is een wereld achter de Senseo die mensen normaal nooit te zien krijgen.”
Folmer wil dit soort toevallig ontstane computerkunstwerken in januari exposeren. Honderden programmeurs zitten thuis achter hun computer zonder dat ze weten dat ze er kunst mee kunnen maken. Voor hen bedacht hij een masterclass om hen aan te sporen voortaan met hun eigen formules ook computerkunst te maken. Die masterclass vindt waarschijnlijk in oktober op internet plaats. “Veel studenten en medewerkers van de TU werken met computers,” zegt Folmer. “Ik hoop dat zij daarom ook meedoen.”
Om de masterclass-studenten alvast wat inspiratie te geven, maakt Folmer samen met hoogleraar adaptief informatiemanagement, prof.dr. Pieter Adriaans van de Universiteit van Amsterdam, een kunstwerk van de skyline van New York. Net als kunstenaar Piet Mondriaan in zijn beroemde schilderij ‘Victory Boogie Woogie’, wil Folmer het ritme van New York vangen. Alleen Folmer gebruikt geen verf en schildersdoek, maar een muziekprogramma op de pc.
Folmer stopt een foto van Manhattan in de computer en zet de skyline vervolgens om in een notenbalk, die hij met een muziekprogramma laat afspelen. Het resultaat is opmerkelijk: een zwierend elektromuziekje, met een vals ritme. “Zo klinkt de skyline van New York dus”, zegt hij met een glimlach. “Dit laat zien op hoeveel verschillende manieren je kunst kan halen uit je computer.”
Ook in TU-projecten zit muziek, benadrukt Folmer. “Hoe klinkt bijvoorbeeld de berekening van water dat tegen een damwand aanklotst?”
Het scherm van Folmer lijkt als twee druppels water op de sciencefictionfilm ‘The Matrix’. Letters en cijfers dansen over het beeld. Met een druk op de knop tovert hij een nieuwe veelkleurige simulatie tevoorschijn. Een versnellingspook van een auto wordt lichtblauw, dan weer donkerblauw en beweegt heen en weer. Folmer: “Normaal leest iemand aan deze animatie af waar de meeste druk wordt gezet, maar als je dat niet weet is het toch net een kunstwerk?”
Dit ‘kunstwerk’ is het maandenlange werk van een wiskundeprofessor. (Illustratie: prof.dr. A.E.P. Veldman)
Comments are closed.