Plaatjes

Nooit zul je horen: ,,Okee, jammer van die zes, maar hij heeft het wel in twee jaar gedaan, en dat is ook heel knap”. Ouders die hem troostend over zijn bol strijken en zeggen dat ze toch heel trots op hem zijn. Ondenkbaar. Bij wonderen gaat alles wonderbaarlijk goed.

Zoveel perfectie schept wantrouwen en afstand. Want het is ook heus geen nerd hoor. Hij is leuk, én slim, echt waar. Het zal wel, maar interesseert me al niet meer. Ik kan geen bewondering hebben voor iets wat ik me niet kan voorstellen. Het moet tot op mijn niveau worden uitgelegd, wil het me iets doen. Nu blijft het een plaatje, een bericht, vluchtige gespreksstof.

Vandaag precies een maand geleden stierven duizenden mensen in een verschrikkelijke aanslag, die ieder en ook mijn begrip te boven ging. Keer op keer vloog het tweede vliegtuig de toren in, en probeerde me uit te leggen dat dit mensenwerk was. Pas na een paar dagen en een heleboel achtergrondinformatie begon iets te groeien dat me vertelde hoe ik dit moest zien en hoe het ooit zover had kunnen komen.

Met eerste inzichten kwam ook de betrokkenheid en de drang om me erin te verdiepen. Met iedereen had ik het er over, en iedereen met iedereen. Geen afstudeerborrel of we bespraken hoe we moesten reageren, geen koffiepauze of meningen werden aangescherpt. En we hadden sterke meningen. Het was heel even ook ons probleem geworden.

Sinds ruim een week mag dat niet meer. Informatie wordt geheimgehouden, de deuren gesloten. Wij doen mee, maar het is nieuws over vreemden, en ik kijk weer plaatjes. Alles gaat wonderbaarlijk goed. En Bush is leuk, én slim, echt waar.

Ons nieuwste intellectuele wonder promoveert op 22-jarige leeftijd in Groningen. Op zijn zeventiende al afgestudeerd. cum laude natuurlijk, dat hoort daarbij. Nooit zul je horen: ,,Okee, jammer van die zes, maar hij heeft het wel in twee jaar gedaan, en dat is ook heel knap”. Ouders die hem troostend over zijn bol strijken en zeggen dat ze toch heel trots op hem zijn. Ondenkbaar. Bij wonderen gaat alles wonderbaarlijk goed.

Zoveel perfectie schept wantrouwen en afstand. Want het is ook heus geen nerd hoor. Hij is leuk, én slim, echt waar. Het zal wel, maar interesseert me al niet meer. Ik kan geen bewondering hebben voor iets wat ik me niet kan voorstellen. Het moet tot op mijn niveau worden uitgelegd, wil het me iets doen. Nu blijft het een plaatje, een bericht, vluchtige gespreksstof.

Vandaag precies een maand geleden stierven duizenden mensen in een verschrikkelijke aanslag, die ieder en ook mijn begrip te boven ging. Keer op keer vloog het tweede vliegtuig de toren in, en probeerde me uit te leggen dat dit mensenwerk was. Pas na een paar dagen en een heleboel achtergrondinformatie begon iets te groeien dat me vertelde hoe ik dit moest zien en hoe het ooit zover had kunnen komen.

Met eerste inzichten kwam ook de betrokkenheid en de drang om me erin te verdiepen. Met iedereen had ik het er over, en iedereen met iedereen. Geen afstudeerborrel of we bespraken hoe we moesten reageren, geen koffiepauze of meningen werden aangescherpt. En we hadden sterke meningen. Het was heel even ook ons probleem geworden.

Sinds ruim een week mag dat niet meer. Informatie wordt geheimgehouden, de deuren gesloten. Wij doen mee, maar het is nieuws over vreemden, en ik kijk weer plaatjes. Alles gaat wonderbaarlijk goed. En Bush is leuk, én slim, echt waar.