Paaltjesvoetbal met een hoepel

Thijs de Vries (28) en Inge van Bruinessen (27) willen hun idee voor het interactieve ziekenhuisspel ‘Join the Game’ op de markt krijgen. Voor henzelf, maar vooral voor chronisch zieke kinderen die langdurig in ziekenhuizen verblijven. “Zij bewegen vaak weinig, maar veel van hen hoeven niet in bed te liggen en hebben ook geen of weinig bewegingsbeperking”, vertelt Maaike Gorter. 

Om die groep over de drempel te helpen, klopte het Radboud Ziekenhuis in Nijmegen aan bij Industrieel Ontwerpen voor een spel. Gorter, destijds studente medisign bij integrated product design, leverde als afstudeeropdracht een prototype af en een uitwerking op papier. “Je hebt een projectie van het spel op de grond. De kinderen staan er omheen en elk kind heeft een hoepel om met bewegingssensoren waarmee ze het spel besturen”, schetst Gorter.
Dat spel kan paaltjesvoetbal zijn. “De projectie laat dan een veld, een bal, paaltjes en voetjes in de kleur van de hoepel zien. Met de hoepel kan een voetje tegen de bal schoppen”, vertelt Thijs de Vries, die afstudeerde bij design for interaction en nu een bedrijf heeft in serious gaming. Zo kun je ook kinderen door een geprojecteerd doolhof sturen. “Of Ren je rot door de regio, met een parcours dat voert langs landmarks in de regio waar je bent”, oppert Gorter.

“Het zijn allemaal spellen waarbij kinderen samen kunnen spelen en bewegen. Je kunt altijd mee blijven doen, tussentijds instappen of het spel verlaten”, legt Gorter uit. De keuze voor hoepels sluit daarbij aan. “Voor de besturing hoeven de kinderen alleen hun bovenlijf maar te bewegen. Veel kinderen kunnen dus meedoen”, aldus Gorter. “En”, voegt De Vries toe, “de hoepel geeft een symbolische geborgenheid.”

Laagdrempelig is het spel zeker, bleek uit Gorters testen. Kinderen vinden het leuk, doen graag mee en begrijpen het snel. “Het bleek ook voor veel leeftijden geschikt. We deden testen met acht tot tienjarigen, maar er deden ook kinderen van zes en twaalf mee en de dag erna kwamen ze vragen of ze weer mochten.”

Gorter kreeg ook positieve reacties van docenten, andere ziekenhuizen en revalidatiecentra. Je zou zeggen: appeltje eitje. Dat viel tegen. Een subsidie ging niet door en er was geen eigen geld. Toch besloten de IO’ers door te gaan. Inge van Bruinessen die net als Gorter afstudeerde in de richting medisign, stapte in.
“We kwamen uit bij Izovator, een netwerkorganisatie met kennis van financiering en subsidies”, schetst Gorter. “Zij tipten ons om mee te doen aan de Izovator Award, een jaarlijkse prijs voor het meest innovatieve idee in de zorg.”

Ze werden derde en zagen drieduizend euro aan hun neus voorbij gaan. Het ontmoedigde het IO-trio allerminst. “We hebben veel leuke reacties gehad, vooral marktpartijen die serieus willen praten”, vertelt De Vries. “Als straks blijkt dat er veel belangstelling is, dan kunnen we op financiers afstappen om het spel verder te ontwikkelen.”

Ze popelen. “Het levert een product op dat ons een goed gevoel geeft; het is van grote maatschappelijke waarde”, stelt Gorter. En ze kunnen hun creatieve ei kwijt. “Er is nog zo veel te verzinnen. Het ontwerp van de spellen, andere spellen, de ophanging van de beamer, het ontwerp van de hoepels”, sommen ze op. “Een hele klus, maar echt niet saai.”