In de verzengende hitte, al mijn ledematen verbrand door de Parkpop-zon, ploeter ik hier nu al een eeuwigheid of twee op mijn afstudeerwerk. Op weg ben ik naar een prachtig, een nerderig en dichtgetikt rapport over carpoolstroken and the lot.
Delen
Opeens geburt er iets. Na een enorme kabaal en een lichtflits licht staat er een oude bekende in mijn kamer: lange oranje jas en ondoorzichtig grijze zonnebril.
,, Doc! ”
,,Harry, you’ve got to come back with me.”
,, Where? ”
,,Back to the future!”
,, Why, do I become an asshole in the future?”
,,No, it’s your University. Something’s got to be done about your University.”
Daarna gaat alles razendsnel. Ik stap in de DeLorean, we accelereren, flashen op precisely 88 miles per hour en voor ik het weet vliegen we over de eens zo glorieuze campus aan de Schie, in het Delft van 2015. Alles wat daarvan nog rest is een zielig gebouwtje (formaat Geodesie) met daarnaast een enorme hal van wel vijf civielen lang en drie elektro’s hoog.
We stappen het geodesietje binnen, waarop een R2D2 achtig apparaat met zoetgevooisde stem tegen ons aan begint te PRren. ,,Welkom op de TU Delft. Loopt u maar even mee naar ons zenuwcentrum, waar u kunt zien dat de efficiëntie sinds het eind van de vorige eeuw enorm is toegenomen.”
De mooie, grote, gezellig ingerichte loge is getooid met het bordje opleidingsdictators TU Delft. Achter glas zitten een stuk of vijftien mannen aan telefoons de hele Universiteit te delegeren. Great Scott!
,,Waar is al het personeel, waar zijn de kantines, de secretariaten en de labs gebleven?”
,,Kostenbesparend weggepoetst. Ach, eerst hadden we de tien procent van Blaauwendraad die de TU er uit kon kicken, daarna kregen we de vijftien van D’Angremond, het kwart van De Zwart en na de Helluft van Delluft hielden we bijna geen personeel meer over. Studenten hadden we al niet meer. De prestatiebeurs heeft zijn werk goed gedaan. TU Delft, lonely at the top.”
,,Maar wat is dat enorme gebouw hiernaast dan?”, vraag ik aan onze host.
,,O, dat is de vijfde geldstroom. Daarbinnen bevindt zich onze internet-site, de quasi-geheime interne porno-fabriek DUP: Delft University of Pornography. Sex-met-afgehakte-hoofden, sodomie en bestialiteiten worden daar on-line geproduceerd en vier miljoen keer per dag gedownload.”
,,Wow, this is heavy, maar het heeft toch niks met wetenschap te maken?”
,,Nee, maar je verdient er wel een hoop geld mee. Loopt u even mee naar Het Personeelslid van de TU, de enige die niet weg konden krijgen”. We lopen een kamer binnen en achter een bureau zit ik zelf, twintig jaar ouder. Roodgrijs haar, ongeschoren, streepjesbroek en kisten. La TU, c’est moi.
Ik schrik me de pleuris bij het zien van dit brok ellende enwend me tot mijn vriend.
,,Help, doc, hoe heeft het allemaal zo ver kunnen komen?”
,,Ja, zie je, it all tracks down to the year 1995. Je studeerde af, bleef plakken op de TU en in Delft. Zoals zo vele aio’s en andere halve dorpsgekken werd jij vastgeroest TU-meubilair. Je viel studenten lastig, bleef op de eettafels komen, je Delta-verhaaltjes werden steeds zuurder en eerstejaars zeiden tegen elkaar: ‘Pas maar op, als je niet snel je P haalt word je net als Harry.’ Dus, my friend, je moet terug naar het verleden om je fout ongedaan te maken.”
,,Yeah, history’s gonna change.”
Even later staan de doc en ik op de top van Elektro, in 1995. Omwille van de TU, maar vooral omwille van mijzelf moet ik er een eind aan maken.
In de verzengende hitte, al mijn ledematen verbrand door de Parkpop-zon, ploeter ik hier nu al een eeuwigheid of twee op mijn afstudeerwerk. Op weg ben ik naar een prachtig, een nerderig en dichtgetikt rapport over carpoolstroken and the lot. Opeens geburt er iets. Na een enorme kabaal en een lichtflits licht staat er een oude bekende in mijn kamer: lange oranje jas en ondoorzichtig grijze zonnebril.
,, Doc! ”
,,Harry, you’ve got to come back with me.”
,, Where? ”
,,Back to the future!”
,, Why, do I become an asshole in the future?”
,,No, it’s your University. Something’s got to be done about your University.”
Daarna gaat alles razendsnel. Ik stap in de DeLorean, we accelereren, flashen op precisely 88 miles per hour en voor ik het weet vliegen we over de eens zo glorieuze campus aan de Schie, in het Delft van 2015. Alles wat daarvan nog rest is een zielig gebouwtje (formaat Geodesie) met daarnaast een enorme hal van wel vijf civielen lang en drie elektro’s hoog.
We stappen het geodesietje binnen, waarop een R2D2 achtig apparaat met zoetgevooisde stem tegen ons aan begint te PRren. ,,Welkom op de TU Delft. Loopt u maar even mee naar ons zenuwcentrum, waar u kunt zien dat de efficiëntie sinds het eind van de vorige eeuw enorm is toegenomen.”
De mooie, grote, gezellig ingerichte loge is getooid met het bordje opleidingsdictators TU Delft. Achter glas zitten een stuk of vijftien mannen aan telefoons de hele Universiteit te delegeren. Great Scott!
,,Waar is al het personeel, waar zijn de kantines, de secretariaten en de labs gebleven?”
,,Kostenbesparend weggepoetst. Ach, eerst hadden we de tien procent van Blaauwendraad die de TU er uit kon kicken, daarna kregen we de vijftien van D’Angremond, het kwart van De Zwart en na de Helluft van Delluft hielden we bijna geen personeel meer over. Studenten hadden we al niet meer. De prestatiebeurs heeft zijn werk goed gedaan. TU Delft, lonely at the top.”
,,Maar wat is dat enorme gebouw hiernaast dan?”, vraag ik aan onze host.
,,O, dat is de vijfde geldstroom. Daarbinnen bevindt zich onze internet-site, de quasi-geheime interne porno-fabriek DUP: Delft University of Pornography. Sex-met-afgehakte-hoofden, sodomie en bestialiteiten worden daar on-line geproduceerd en vier miljoen keer per dag gedownload.”
,,Wow, this is heavy, maar het heeft toch niks met wetenschap te maken?”
,,Nee, maar je verdient er wel een hoop geld mee. Loopt u even mee naar Het Personeelslid van de TU, de enige die niet weg konden krijgen”. We lopen een kamer binnen en achter een bureau zit ik zelf, twintig jaar ouder. Roodgrijs haar, ongeschoren, streepjesbroek en kisten. La TU, c’est moi.
Ik schrik me de pleuris bij het zien van dit brok ellende enwend me tot mijn vriend.
,,Help, doc, hoe heeft het allemaal zo ver kunnen komen?”
,,Ja, zie je, it all tracks down to the year 1995. Je studeerde af, bleef plakken op de TU en in Delft. Zoals zo vele aio’s en andere halve dorpsgekken werd jij vastgeroest TU-meubilair. Je viel studenten lastig, bleef op de eettafels komen, je Delta-verhaaltjes werden steeds zuurder en eerstejaars zeiden tegen elkaar: ‘Pas maar op, als je niet snel je P haalt word je net als Harry.’ Dus, my friend, je moet terug naar het verleden om je fout ongedaan te maken.”
,,Yeah, history’s gonna change.”
Even later staan de doc en ik op de top van Elektro, in 1995. Omwille van de TU, maar vooral omwille van mijzelf moet ik er een eind aan maken.
Comments are closed.