‘Ouderen zijn veel flexibeler’

Ad Adams heeft verstand van financiën. Dat had hij toen hij in 1973 bij de centrale boekhouding begon en dat had hij nog steeds toen hij als een van de laatsten de deur van de centrale financiële administratie achter zich dichttrok, vlak voor het nieuwe Baan-systeem de lucht in zou gaan. ,,Toen ik drie maanden geleden wegging, zaten er nog twee mensen. De rest bestond uit uitzendkrachten en leerlingen. Ik had ook niet zo’n behoefte om met het nieuwe systeem aan de slag te gaan. Ik weet niet of het werk er leuker van wordt.”

In die 26 jaar tussen beide baantjes bij financiën doorliep Adams (57) de halve TU. ,,Als je iets anders wilde, dan kon dat. Die flexibiliteit mis ik een beetje in mijn jongere collega’s. Zij zijn bang om iets anders te gaan doen, omdat ze niet zeker weten of ze het kunnen. Maar als je je nek niet durft uit te steken, kom je er nooit achter.”

,,Toen ik bij Civiele Techniek terecht kwam als hoofd interne zaken, wist ik ook niet waar ik aan begon. Ik moest ineens leiding geven aan 22 man. Daarvoor zat ik als hoofd financiële en materiële zaken bij Industrieel Ontwerpen met zes man onder me.” Waarmee Adams maar wil zeggen dat zijn generatie niet vies was van een uitdaging en niet zit vastgeroest, zoals vaak gesuggereerd werd tijdens de afgelopen reorganisaties.
Dynamisch

Toen het college van bestuur besloot dat de financiële administratie uit het hoofdgebouw verspreid moest worden over de faculteiten, zag Adams de bui al hangen. ,,Gegeven de inzet van het cvb op ‘jong en dynamisch’, wist ik dat ze de oude bokken eruit zouden swiepen, om het zo maar even te zeggen.”

Maar of ‘jong’ en ‘dynamisch’ nou hetzelfde zijn, betwijfelt hij dus: ,,Ouderen zijn veel flexibeler dan jongeren. Ze hebben misschien een iets mindere basisopleiding, maar ze hebben wel meer ervaring en zijn daardoor breder inzetbaar. Je ziet dan ook dat geen van de oude secretaris-beheerders van de TU ontslagen is. Sommigen zijn zelfs teruggehaald uit hun pensioen.”

Adams zelf gaf zijn carrière een draai door Civiel in te wisselen voor de Centrale Studentenadministratie (CSA). Over die periode wil hij alleen kwijt dat er héél véél gebeurde en dat hij soms de behoefte had om zeurende studenten over de balie te trekken. ,,Er spelen daar veel privacy-aspecten mee. Als ik erover zou vertellen, zou dat misschien wel strafbaar zijn. Het waren redelijk slopende jaren, maar ik heb het er wel naar mijn zin gehad.”

Na vijf jaar CSA verkaste Adams in 1991 naar het bureau dat de festiviteiten rond het 150-jarig bestaan van de TU moest organiseren. Daar vertelt hij wél met graagte over,bijvoorbeeld over de luchtshow in de Delftse Hout. ,,Ik zat in een kamertje aan het Mijnbouwplein met twee telefoons. De een was een open lijn naar Zestienhoven, de ander een naar de vluchtleiding in de Delftse Hout. Ik gaf door wat ze van elkaar konden verwachten.”
Jammer

Na het lustrumbureau volgde de telefooncentrale. ,,Drie maanden lang heb ik het hoofdgebouw doorgekamd om te inventariseren welk nummer waar zat”, vertelt Adams. ,,Niemand wist dat meer. Ik heb heel wat verloren gegane telefoonnummers teruggevonden. Die zaten gekoppeld aan ongebruikte aansluitingen.”

Adams’ TU-loopbaan eindigde waar hij begon: de financiële administratie. Hij verzeilde in de MOD-reorganisatie en de aanloop naar het nieuwe computersysteem – allebei dingen waarvan hij zich afvroeg of het wel een vooruitgang was. In de tussentijd zag hij ook nog kans zich in de universiteitsraad te roeren, als lid van TU2000.

Dat de raad ter ziele ging, vindt hij nog steeds jammer. ,,Met alle respect voor or en sr, maar echt weerwerk tegen het cvb kunnen ze niet meer bieden’, zegt hij. ,,Ik had nog in de or kunnen gaan, maar dat heb ik afgehouden met als argument dat ik bijna wegging. De echte reden was dat de or toch nauwelijks invloed had. In de oude situatie duurde het inderdaad langer om een besluit te nemen, maar als het er kwam, was er wel draagvlak. Nu kun je snel besluiten, maar als mensen het niet willen uitvoeren, gebeurt er niets.”

Dat hij de TU heeft moeten verlaten, vindt hij niet jammer. ,,Ik had al zoveel meegemaakt, ik had ook dit kunnen overleven. Ik heb tijdens de reorganisatie plaatsen aangeboden gekregen van collega’s die nog niet eens wisten dat hun positie bedreigd was. Maar ik ben al op mijn vijftiende begonnen met werken en ik vond het welletjes geweest. Bovendien bood de TU een goede regeling aan”, aldus Adams. Hij leunt even achterover. ,,De laatste jaren waren wat minder, maar alles bij elkaar heb ik een prachtige tijd gehad.”

Ad Adams heeft verstand van financiën. Dat had hij toen hij in 1973 bij de centrale boekhouding begon en dat had hij nog steeds toen hij als een van de laatsten de deur van de centrale financiële administratie achter zich dichttrok, vlak voor het nieuwe Baan-systeem de lucht in zou gaan. ,,Toen ik drie maanden geleden wegging, zaten er nog twee mensen. De rest bestond uit uitzendkrachten en leerlingen. Ik had ook niet zo’n behoefte om met het nieuwe systeem aan de slag te gaan. Ik weet niet of het werk er leuker van wordt.”

In die 26 jaar tussen beide baantjes bij financiën doorliep Adams (57) de halve TU. ,,Als je iets anders wilde, dan kon dat. Die flexibiliteit mis ik een beetje in mijn jongere collega’s. Zij zijn bang om iets anders te gaan doen, omdat ze niet zeker weten of ze het kunnen. Maar als je je nek niet durft uit te steken, kom je er nooit achter.”

,,Toen ik bij Civiele Techniek terecht kwam als hoofd interne zaken, wist ik ook niet waar ik aan begon. Ik moest ineens leiding geven aan 22 man. Daarvoor zat ik als hoofd financiële en materiële zaken bij Industrieel Ontwerpen met zes man onder me.” Waarmee Adams maar wil zeggen dat zijn generatie niet vies was van een uitdaging en niet zit vastgeroest, zoals vaak gesuggereerd werd tijdens de afgelopen reorganisaties.
Dynamisch

Toen het college van bestuur besloot dat de financiële administratie uit het hoofdgebouw verspreid moest worden over de faculteiten, zag Adams de bui al hangen. ,,Gegeven de inzet van het cvb op ‘jong en dynamisch’, wist ik dat ze de oude bokken eruit zouden swiepen, om het zo maar even te zeggen.”

Maar of ‘jong’ en ‘dynamisch’ nou hetzelfde zijn, betwijfelt hij dus: ,,Ouderen zijn veel flexibeler dan jongeren. Ze hebben misschien een iets mindere basisopleiding, maar ze hebben wel meer ervaring en zijn daardoor breder inzetbaar. Je ziet dan ook dat geen van de oude secretaris-beheerders van de TU ontslagen is. Sommigen zijn zelfs teruggehaald uit hun pensioen.”

Adams zelf gaf zijn carrière een draai door Civiel in te wisselen voor de Centrale Studentenadministratie (CSA). Over die periode wil hij alleen kwijt dat er héél véél gebeurde en dat hij soms de behoefte had om zeurende studenten over de balie te trekken. ,,Er spelen daar veel privacy-aspecten mee. Als ik erover zou vertellen, zou dat misschien wel strafbaar zijn. Het waren redelijk slopende jaren, maar ik heb het er wel naar mijn zin gehad.”

Na vijf jaar CSA verkaste Adams in 1991 naar het bureau dat de festiviteiten rond het 150-jarig bestaan van de TU moest organiseren. Daar vertelt hij wél met graagte over,bijvoorbeeld over de luchtshow in de Delftse Hout. ,,Ik zat in een kamertje aan het Mijnbouwplein met twee telefoons. De een was een open lijn naar Zestienhoven, de ander een naar de vluchtleiding in de Delftse Hout. Ik gaf door wat ze van elkaar konden verwachten.”
Jammer

Na het lustrumbureau volgde de telefooncentrale. ,,Drie maanden lang heb ik het hoofdgebouw doorgekamd om te inventariseren welk nummer waar zat”, vertelt Adams. ,,Niemand wist dat meer. Ik heb heel wat verloren gegane telefoonnummers teruggevonden. Die zaten gekoppeld aan ongebruikte aansluitingen.”

Adams’ TU-loopbaan eindigde waar hij begon: de financiële administratie. Hij verzeilde in de MOD-reorganisatie en de aanloop naar het nieuwe computersysteem – allebei dingen waarvan hij zich afvroeg of het wel een vooruitgang was. In de tussentijd zag hij ook nog kans zich in de universiteitsraad te roeren, als lid van TU2000.

Dat de raad ter ziele ging, vindt hij nog steeds jammer. ,,Met alle respect voor or en sr, maar echt weerwerk tegen het cvb kunnen ze niet meer bieden’, zegt hij. ,,Ik had nog in de or kunnen gaan, maar dat heb ik afgehouden met als argument dat ik bijna wegging. De echte reden was dat de or toch nauwelijks invloed had. In de oude situatie duurde het inderdaad langer om een besluit te nemen, maar als het er kwam, was er wel draagvlak. Nu kun je snel besluiten, maar als mensen het niet willen uitvoeren, gebeurt er niets.”

Dat hij de TU heeft moeten verlaten, vindt hij niet jammer. ,,Ik had al zoveel meegemaakt, ik had ook dit kunnen overleven. Ik heb tijdens de reorganisatie plaatsen aangeboden gekregen van collega’s die nog niet eens wisten dat hun positie bedreigd was. Maar ik ben al op mijn vijftiende begonnen met werken en ik vond het welletjes geweest. Bovendien bood de TU een goede regeling aan”, aldus Adams. Hij leunt even achterover. ,,De laatste jaren waren wat minder, maar alles bij elkaar heb ik een prachtige tijd gehad.”