Ortners Universum

Zoals elke ochtend was Ortner de dag gestart met het lezen van zijn elektronische post. Meestal zaten daar notulen tussen van vergaderingen waarbij je rustig wakker kon worden en berichten van de medewerkers, die meestal onbeantwoord konden blijven. Als toetje las Ortner het bericht van webmaster Han Bout met verwijzingen naar opvallende internetsites.

,,Vandaag doe ik een beroep op jullie creativiteit”, schreef Han. ,,Beste mensen, wie van jullie maakt de mooiste zwaan? Wie maakt tulpen die niet verwelken? Doe mee met de grootste rage sinds theezakjeskunst: post-it memo origami. Kijk op http://users.aol.com/valerivann/puzzleps.html. Ik wens jullie een hele scherpe vouw toe! Han Bout”

Precisiewerk, dat was Ortner wel toevertrouwd. Terwijl hij de internetpagina bekeek, kriebelden zijn vingers. Hij schoof het toetsenbord opzij en legde een blokje memoblaadjes voor zich. ,,Vouw hoek A naar punt C”, las hij. ,,Draai het papiertje om en plak de gevouwen hoek E op punt G, die ligt op een derde van de zijde C-D (zijnde de plakstrip).”

Ortners eerste doosje scheurde voordat het af raakte en bij de papegaai zat de plakstrip aan de verkeerde kant, waardoor het een soort zwaan-kleef-aan werd. Maar de tulp, die ging goed. Het scheppen van een fraaie bloem uit een simpel geel velletje, ook al was die bloem dan van papier en reukloos, het gaf toch een zekere voldoening. Ortner vouwde een tweede. Hij vouwde een hele bos tulpen. Nu lukte de papegaai ineens ook, de vlieger was een makkie en vandaar was de stap naar de klavervier niet groot meer. De monitor stond helemaal vol, het postbakje raakte overwoekerd door klavers en nog vouwde Ortner door, ingewikkelde vouwsels van twintig blaadjes aan elkaar, een tros bananen, de twaalf sterrenbeelden.

Om half drie kwam Ortner bij zinnen. Zijn nagels deden pijn van het aandrukken van de vouwen. Er was geen plekje meer over op zijn bureau en bovendien: de memoblaadjes waren op. Hij strekte zijn rug. Wat nu? De boogschutter miste een achterlijf, de schorpioen ontbrak nog. Ortner gaf zichzelf toe: hij zag er tegenop bij Minon nieuwe blaadjes te halen. Ze gedroeg zich de laatste tijd vreemd, daar kon je maar beter niet bij betrokken raken. Ze zou er goed aan doen eens een weekje thuis te blijven. Maar als Ortner keek naar de halve boogschutter voor zich, wist hij dat hij niet kon opgeven, niet nu. Hij draaide haar telefoonnummer.

,,O Hein alsjeblieft, kom ons helpen”, was Minons smekende antwoord. ,,We hebben je nodig.”

Die toon kende Ortner niet van haar. Er moest iets dringends aan de hand zijn. Hij snelde de deur uit, haar deur in en schrok waarachtig.

,,Voorzichtig!”, riep Minon. ,,Je maakt wind als je zo met dedeur zwaait.”

Han Bout hield met beide handen een gevaarte in evenwicht, een gele papieren pilaar van minstens een halve meter hoog. ,,Mooi hè? Het vrijheidsbeeld, zie je wel? Er zitten meer dan tweeduizend memoblaadjes in. We moeten haar alleen nog punten op haar voorhoofd geven en een fakkel in haar hand.”

Ortner keek nog eens goed. Warempel, met een beetje goede wil herkende hij inderdaad het geplooide gewaad van the statue of liberty. Hier werd een origamiprestatie van formaat geleverd!

,,Pak aan”, zei Minon. ,,Met deze stapel memoblaadjes moet je de stralenkrans voor het hoofd kunnen maken. Wij gaan verder met de fakkel.”

Om half vijf dacht Ortner dat hij flauwviel van de honger. Han zat in de bureaustoel en prikte met een punaise een blaar op zijn vinger door. Minon belde de vakgroep rond: kom kijken! Met grote trots werd het vrijheidsbeeld tentoongesteld. Zelfs de norse professor Stoffer kwam kijken. Hij knikte goedkeurend. ,,Dit kunstwerkje verdient een plaats in onze vitrine over constructietechnieken. Maar in het vervolg kunnen jullie misschien iets afleveren op meer academisch niveau.”

Hij nam plaats achter Minons computer en typte een internetadres in. ,,Zie je wat ik bedoel? Origami met visitekaartjes, dat is toch veel chiquer.”
Blikskater

Zoals elke ochtend was Ortner de dag gestart met het lezen van zijn elektronische post. Meestal zaten daar notulen tussen van vergaderingen waarbij je rustig wakker kon worden en berichten van de medewerkers, die meestal onbeantwoord konden blijven. Als toetje las Ortner het bericht van webmaster Han Bout met verwijzingen naar opvallende internetsites.

,,Vandaag doe ik een beroep op jullie creativiteit”, schreef Han. ,,Beste mensen, wie van jullie maakt de mooiste zwaan? Wie maakt tulpen die niet verwelken? Doe mee met de grootste rage sinds theezakjeskunst: post-it memo origami. Kijk op http://users.aol.com/valerivann/puzzleps.html. Ik wens jullie een hele scherpe vouw toe! Han Bout”

Precisiewerk, dat was Ortner wel toevertrouwd. Terwijl hij de internetpagina bekeek, kriebelden zijn vingers. Hij schoof het toetsenbord opzij en legde een blokje memoblaadjes voor zich. ,,Vouw hoek A naar punt C”, las hij. ,,Draai het papiertje om en plak de gevouwen hoek E op punt G, die ligt op een derde van de zijde C-D (zijnde de plakstrip).”

Ortners eerste doosje scheurde voordat het af raakte en bij de papegaai zat de plakstrip aan de verkeerde kant, waardoor het een soort zwaan-kleef-aan werd. Maar de tulp, die ging goed. Het scheppen van een fraaie bloem uit een simpel geel velletje, ook al was die bloem dan van papier en reukloos, het gaf toch een zekere voldoening. Ortner vouwde een tweede. Hij vouwde een hele bos tulpen. Nu lukte de papegaai ineens ook, de vlieger was een makkie en vandaar was de stap naar de klavervier niet groot meer. De monitor stond helemaal vol, het postbakje raakte overwoekerd door klavers en nog vouwde Ortner door, ingewikkelde vouwsels van twintig blaadjes aan elkaar, een tros bananen, de twaalf sterrenbeelden.

Om half drie kwam Ortner bij zinnen. Zijn nagels deden pijn van het aandrukken van de vouwen. Er was geen plekje meer over op zijn bureau en bovendien: de memoblaadjes waren op. Hij strekte zijn rug. Wat nu? De boogschutter miste een achterlijf, de schorpioen ontbrak nog. Ortner gaf zichzelf toe: hij zag er tegenop bij Minon nieuwe blaadjes te halen. Ze gedroeg zich de laatste tijd vreemd, daar kon je maar beter niet bij betrokken raken. Ze zou er goed aan doen eens een weekje thuis te blijven. Maar als Ortner keek naar de halve boogschutter voor zich, wist hij dat hij niet kon opgeven, niet nu. Hij draaide haar telefoonnummer.

,,O Hein alsjeblieft, kom ons helpen”, was Minons smekende antwoord. ,,We hebben je nodig.”

Die toon kende Ortner niet van haar. Er moest iets dringends aan de hand zijn. Hij snelde de deur uit, haar deur in en schrok waarachtig.

,,Voorzichtig!”, riep Minon. ,,Je maakt wind als je zo met dedeur zwaait.”

Han Bout hield met beide handen een gevaarte in evenwicht, een gele papieren pilaar van minstens een halve meter hoog. ,,Mooi hè? Het vrijheidsbeeld, zie je wel? Er zitten meer dan tweeduizend memoblaadjes in. We moeten haar alleen nog punten op haar voorhoofd geven en een fakkel in haar hand.”

Ortner keek nog eens goed. Warempel, met een beetje goede wil herkende hij inderdaad het geplooide gewaad van the statue of liberty. Hier werd een origamiprestatie van formaat geleverd!

,,Pak aan”, zei Minon. ,,Met deze stapel memoblaadjes moet je de stralenkrans voor het hoofd kunnen maken. Wij gaan verder met de fakkel.”

Om half vijf dacht Ortner dat hij flauwviel van de honger. Han zat in de bureaustoel en prikte met een punaise een blaar op zijn vinger door. Minon belde de vakgroep rond: kom kijken! Met grote trots werd het vrijheidsbeeld tentoongesteld. Zelfs de norse professor Stoffer kwam kijken. Hij knikte goedkeurend. ,,Dit kunstwerkje verdient een plaats in onze vitrine over constructietechnieken. Maar in het vervolg kunnen jullie misschien iets afleveren op meer academisch niveau.”

Hij nam plaats achter Minons computer en typte een internetadres in. ,,Zie je wat ik bedoel? Origami met visitekaartjes, dat is toch veel chiquer.”
Blikskater