Ortners universum

Aan het einde van de gang tilde Ortner een dikke stapel post uit het postvakje. Dat viel niet mee. Bovenop lag een gaatjesenvelop met rode sticker: spoed. ,,Haastige spoed komt heus wel goed”, mompelde Ortner en trok een Delta uit de stapel. Er klonken bekende stappen in de gang; de pas van een lang iemand met platvoeten.

,,Hoe is het met je, Alwin? Heb je wel kunnen doorwerken tijdens mijn afwezigheid?”

,,Helemaal niet, eerlijk gezegd. Ik moest al jouw onderwijstaken overnemen. Ik ben echt blij dat je er weer bent. Hier zijn de formulieren van toets vier, pak aan. Ik heb ze nagekeken, geen dank, je moet ze alleen nog nabespreken en uitdelen in het college van vanmiddag. Veel onvoldoendes.”

Alwin liep door. Ook Ortner draaide zich om. Het pak papier hing zwaar in zijn armen, bij elke stap die hij zette voelde hij de spieren in zijn schouders trekken. Voor de deur van zijn kamer, met zijn elleboog op de klink, realiseerde hij zich: ik heb de sleutel vergeten.

Minon stond op van achter haar telefooncentrale. ,,Wel meteen terugbrengen hoor, dit is de enige reservesleutel. Je kunt meteen dit meenemen.”

Van het bureaublad plukte ze drie gele memoblaadjes. Maak een beetje voort, dacht Ortner, straks laat ik alles uit mijn handen vallen.

Minon las de memoblaadjes. ,,Roekel is dringend naar je op zoek. Heeft hij je al gesproken?”

,,Roekel, wie is dat?”

,,De onderwijscoördinator. Je weet wel, hij komt altijd langs met een rode map waar alle collegeroosters in staan. Zijn nummer staat op deze memo. En nog twee belletjes, lees zelf maar.” Ze plakte de briefjes boven op de stapel in Ortners handen en duwde ze stevig aan. ,,Ik loop wel even met je mee om de deur open te doen. Jij hebt je handen vol.”

Ortner knikte dankbaar. Achter Minon liep hij terug naar zijn kamer. Daar stond de man met de rode map; in een ongeduldig ritme klopte hij op de deur.

,,Binnen!”, riep Ortner door de gang.

Roekel keek verbaasd om. ,,Ha, daar ben je. Ik ben al steeds naar je op zoek.”

,,Ik was ziek.”

,,Heb je mijn brief gelezen? Ik moet de tekst van je nieuwe dictaat echt deze week binnen krijgen, anders is het niet op tijd voor de drukker. En er moeten misschien nog illustraties worden gemaakt. Dat duurt ook..”

,,Welk nieuw dictaat?”, onderbrak Ortner. Roekel opende zijn mond. Er kwamen geen woorden. Roekel slikte, tikte met zijn knokkels op de rode map.

,,Zo gaat het nu altijd!”, viel hij uit tegen Minon. ,,Weer iemand die van niks weet. Ik heb hem al zeker drie maanden terug een e-mail gestuurd! Lukt het niet om het dictaat op tijd af te krijgen? Laat het me weten! Nee hoor, Roekel merkt het wel als het te laat is. Roekel slikt dat wel. Roekel is niet goed bij zijn hoofd!”

Roekel knelde zijn rode map tegen zijn borst. Met de felle slagen van een schaatser op de vijfhonderd meter schoot hij door de gang. Ortner keek naar Minon, die haar lachen stond te verbijten.

,,Heb ik een e-mail aansluiting?”, vroeg Ortner zich hardop af.

Minon lachte voluit. ,,Dat had je hem in zijn gezicht moeten zeggen. Dan had hij zijn map op je hoofd doormidden geslagen. Hier, je deur is open. Han Bout gaat over het computernetwerk, vraag hem maar om je aan te sluiten. Doe een beetje rustig aan verder, het is pas je eerste dag.”

Eindelijk kon Ortner zijn last neerleggen. Hij zuchtte en keek de kamer rond. Fijn stof bedekte zijn bureaulamp. Over de vensterbank hingen de verdroogde bladeren van twee varens. Het is net of ik terugkom van vakantie, dacht Ortner. Ik houd de luxaflex nog even omlaag. Ik moet even rustig wennen. Hij sloot de deur en draaide hem van binnenuit op slot.
Blikskater

Hoe is het mogelijk, dacht Ortner, ik heb er werkelijk zin in. Dat mag wel in de krant: ‘Professor Ortner na volle maand weer aan het werk’. Hij stapte door de gangen met een pas die, zo stelde hij zich voor, gezondheid en werklust uitstraalde. Hij groette de schoonmaker en stak een hand op naar Alwin in zijn kamertje. Dat ijverige joch was alweer vroeg bezig. Waarvoor sloofde hij zich zo uit?

Aan het einde van de gang tilde Ortner een dikke stapel post uit het postvakje. Dat viel niet mee. Bovenop lag een gaatjesenvelop met rode sticker: spoed. ,,Haastige spoed komt heus wel goed”, mompelde Ortner en trok een Delta uit de stapel. Er klonken bekende stappen in de gang; de pas van een lang iemand met platvoeten.

,,Hoe is het met je, Alwin? Heb je wel kunnen doorwerken tijdens mijn afwezigheid?”

,,Helemaal niet, eerlijk gezegd. Ik moest al jouw onderwijstaken overnemen. Ik ben echt blij dat je er weer bent. Hier zijn de formulieren van toets vier, pak aan. Ik heb ze nagekeken, geen dank, je moet ze alleen nog nabespreken en uitdelen in het college van vanmiddag. Veel onvoldoendes.”

Alwin liep door. Ook Ortner draaide zich om. Het pak papier hing zwaar in zijn armen, bij elke stap die hij zette voelde hij de spieren in zijn schouders trekken. Voor de deur van zijn kamer, met zijn elleboog op de klink, realiseerde hij zich: ik heb de sleutel vergeten.

Minon stond op van achter haar telefooncentrale. ,,Wel meteen terugbrengen hoor, dit is de enige reservesleutel. Je kunt meteen dit meenemen.”

Van het bureaublad plukte ze drie gele memoblaadjes. Maak een beetje voort, dacht Ortner, straks laat ik alles uit mijn handen vallen.

Minon las de memoblaadjes. ,,Roekel is dringend naar je op zoek. Heeft hij je al gesproken?”

,,Roekel, wie is dat?”

,,De onderwijscoördinator. Je weet wel, hij komt altijd langs met een rode map waar alle collegeroosters in staan. Zijn nummer staat op deze memo. En nog twee belletjes, lees zelf maar.” Ze plakte de briefjes boven op de stapel in Ortners handen en duwde ze stevig aan. ,,Ik loop wel even met je mee om de deur open te doen. Jij hebt je handen vol.”

Ortner knikte dankbaar. Achter Minon liep hij terug naar zijn kamer. Daar stond de man met de rode map; in een ongeduldig ritme klopte hij op de deur.

,,Binnen!”, riep Ortner door de gang.

Roekel keek verbaasd om. ,,Ha, daar ben je. Ik ben al steeds naar je op zoek.”

,,Ik was ziek.”

,,Heb je mijn brief gelezen? Ik moet de tekst van je nieuwe dictaat echt deze week binnen krijgen, anders is het niet op tijd voor de drukker. En er moeten misschien nog illustraties worden gemaakt. Dat duurt ook..”

,,Welk nieuw dictaat?”, onderbrak Ortner. Roekel opende zijn mond. Er kwamen geen woorden. Roekel slikte, tikte met zijn knokkels op de rode map.

,,Zo gaat het nu altijd!”, viel hij uit tegen Minon. ,,Weer iemand die van niks weet. Ik heb hem al zeker drie maanden terug een e-mail gestuurd! Lukt het niet om het dictaat op tijd af te krijgen? Laat het me weten! Nee hoor, Roekel merkt het wel als het te laat is. Roekel slikt dat wel. Roekel is niet goed bij zijn hoofd!”

Roekel knelde zijn rode map tegen zijn borst. Met de felle slagen van een schaatser op de vijfhonderd meter schoot hij door de gang. Ortner keek naar Minon, die haar lachen stond te verbijten.

,,Heb ik een e-mail aansluiting?”, vroeg Ortner zich hardop af.

Minon lachte voluit. ,,Dat had je hem in zijn gezicht moeten zeggen. Dan had hij zijn map op je hoofd doormidden geslagen. Hier, je deur is open. Han Bout gaat over het computernetwerk, vraag hem maar om je aan te sluiten. Doe een beetje rustig aan verder, het is pas je eerste dag.”

Eindelijk kon Ortner zijn last neerleggen. Hij zuchtte en keek de kamer rond. Fijn stof bedekte zijn bureaulamp. Over de vensterbank hingen de verdroogde bladeren van twee varens. Het is net of ik terugkom van vakantie, dacht Ortner. Ik houd de luxaflex nog even omlaag. Ik moet even rustig wennen. Hij sloot de deur en draaide hem van binnenuit op slot.
Blikskater