De ontwerper wilde zijn idee voor de programmaboekjes tonen. Hij had geen slechter moment kunnen kiezen. Zojuist had Ortner de meneer van het cateringsbedrijf uitgelegd dat hij geen slechter moment had kunnen kiezen om hem te bellen over broodjes kaas en broodjes ham.
Delen
Kwam dan niemand op het idee dat hij het misschien druk had?
,,Ik heb maar een momentje nodig”, probeerde de ontwerper. Hij was van het type eigenwijze bril, strak nylon overhemdje en een enorme eigendunk.
,,Kan het niet morgen?”, bitste Ortner.
,,Hein toch”, reageerde Minon. ,,Zo ken ik je niet. Morgen heb je echt niet meer tijd dan nu. Laat maar eens zien wat je bedacht hebt, Jeroen”, zei ze tegen de ontwerper.
,,Jerome”, verbeterde de ontwerper. Hij opende zijn zwarte map en toonde een paar vellen die al van een drukker leken te komen, zo overtuigend vond Ortner ze. Hij knikte. ,,Het is goed hoor.”
,,Zie je wel dat ik gelijk had? Jerome is een echt talent”, vond Minon.
,,Ik heb gekozen voor een concept van gelaagde transparantie”, verklaarde de ontwerper. ,,Zo kan de brede opzet van het congres verbeeld worden. Verder gebruik ik fuzzy lettertypes, heel weird. Voelen jullie dat aan? Maar ik voorkom een overkill door heel zuinig om te gaan met de non-verbale grafiek. Zo raak ik toch die typische pre-millennium koelheid. Ziet u wel, meneer Ortner?”
De telefoon rinkelde hinderlijk. Wat een drukte.
,,Ik zeg toch al, het is goed.” Ortner veegde het krijtbord schoon; versie vijf van het congresprogramma was alweer achterhaald. ,,Neemt iemand die telefoon op?”
,,Hoe zit het met de teksten?”, vroeg Minon aan Jerome.
,,Dit zijn dummyteksten. Ik heb nog geen definitieve versies. De titel weet ik ook pas sinds vanochtend.” Jerome keek even verwijtend naar Ortner. ,,De beeldmerken van sponsors komen op de achterkaft, waar ik nu bij wijze van voorbeeld smileys heb gezet. En hier komt de naam van de voorzitter, meneer Ortner.”
Ortners oog werd weer naar het ontwerp getrokken. ,,Sta ik er mooi op?”, vroeg hij.
,,Je staat er op als dummy, Hein. Je heet hier ‘voorzitter Voorzitter’.” Ook Jerome kon er om lachen.
,,Mooi zo, genoeg gepraat”, vond Ortner. ,,Dankjewel, Jeroen. Wanneer is het af?”
,,Met een beetje geluk overmorgen al.”
,,Geluk moet je afdwingen. Aan het werk!”
De telefoon ging nog steeds over. ,,Wie neemt dat ding op?”, riep Ortner, terwijl hij een lijn trok over het bord voor een nieuw tijdschema. Dat veroorzaakte een gemene piep. Ortner stak de pen terug in zijn zak en pakte een krijtje.
,,Meneer Ortner?”, onderbrak de ontwerper.
,,Ben je nu nog niet aan het werk?”
,,Ik wou nog even zeggen: als ik de definitieve teksten morgen niet heb, kan ik niet verder met het programmaboekje. Ik moetde drukker echt op tijd werk leveren, anders heeft hij geen machine meer vrij.”
,,Ja ja, we werken allemaal onder druk. Ik zal mijn best doen voor je.”
,,Uw best is niet genoeg”, protesteerde Jerome. ,,Ik moet die teksten gewoon hebben, punt uit.”
,,Neemt nu eindelijk eens iemand die telefoon op!”, snauwde Ortner. Minon keek hem beledigd aan. Ze kuchte in haar vuist. Ze keek op haar horloge. Ze krabde voorzichtig op haar kruin. Langzaam stond ze op uit haar stoel en reikte naar de telefoon op het bureau tegenover haar. Ze kon er niet bij.
Je beseft pas dat je in de hel zit als je een blik op de hemel geworpen hebt, bedacht Ortner. Zou hij Ilona vandaag nog zien?
Eindelijk had Minon de telefoon te pakken. ,,Gardman-congress organisation centre, can I help you? Dat is snel. Ja, ze kunnen hier bij de achteringang afgeleverd worden. Prima. Mooi. Een vraagje nog: wanneer is het ontwerp bij jullie aangeleverd? Wat vreemd, toen was de titel nog helemaal niet bekend. Niet bekend, nee. Welke titel staat er op de posters dan? Wat? Zeg dat nog eens? Meent u dat? Ik begrijp het. Gooi die posters maar door de versnipperaar. Ja. En reserveert u morgenochtend een drukpers voor ons? Meneer de ontwerper gaat een paar overuren maken.”
Blikskater
,,Ik heb maar een momentje nodig”, probeerde de ontwerper. Hij was van het type eigenwijze bril, strak nylon overhemdje en een enorme eigendunk.
,,Kan het niet morgen?”, bitste Ortner.
,,Hein toch”, reageerde Minon. ,,Zo ken ik je niet. Morgen heb je echt niet meer tijd dan nu. Laat maar eens zien wat je bedacht hebt, Jeroen”, zei ze tegen de ontwerper.
,,Jerome”, verbeterde de ontwerper. Hij opende zijn zwarte map en toonde een paar vellen die al van een drukker leken te komen, zo overtuigend vond Ortner ze. Hij knikte. ,,Het is goed hoor.”
,,Zie je wel dat ik gelijk had? Jerome is een echt talent”, vond Minon.
,,Ik heb gekozen voor een concept van gelaagde transparantie”, verklaarde de ontwerper. ,,Zo kan de brede opzet van het congres verbeeld worden. Verder gebruik ik fuzzy lettertypes, heel weird. Voelen jullie dat aan? Maar ik voorkom een overkill door heel zuinig om te gaan met de non-verbale grafiek. Zo raak ik toch die typische pre-millennium koelheid. Ziet u wel, meneer Ortner?”
De telefoon rinkelde hinderlijk. Wat een drukte.
,,Ik zeg toch al, het is goed.” Ortner veegde het krijtbord schoon; versie vijf van het congresprogramma was alweer achterhaald. ,,Neemt iemand die telefoon op?”
,,Hoe zit het met de teksten?”, vroeg Minon aan Jerome.
,,Dit zijn dummyteksten. Ik heb nog geen definitieve versies. De titel weet ik ook pas sinds vanochtend.” Jerome keek even verwijtend naar Ortner. ,,De beeldmerken van sponsors komen op de achterkaft, waar ik nu bij wijze van voorbeeld smileys heb gezet. En hier komt de naam van de voorzitter, meneer Ortner.”
Ortners oog werd weer naar het ontwerp getrokken. ,,Sta ik er mooi op?”, vroeg hij.
,,Je staat er op als dummy, Hein. Je heet hier ‘voorzitter Voorzitter’.” Ook Jerome kon er om lachen.
,,Mooi zo, genoeg gepraat”, vond Ortner. ,,Dankjewel, Jeroen. Wanneer is het af?”
,,Met een beetje geluk overmorgen al.”
,,Geluk moet je afdwingen. Aan het werk!”
De telefoon ging nog steeds over. ,,Wie neemt dat ding op?”, riep Ortner, terwijl hij een lijn trok over het bord voor een nieuw tijdschema. Dat veroorzaakte een gemene piep. Ortner stak de pen terug in zijn zak en pakte een krijtje.
,,Meneer Ortner?”, onderbrak de ontwerper.
,,Ben je nu nog niet aan het werk?”
,,Ik wou nog even zeggen: als ik de definitieve teksten morgen niet heb, kan ik niet verder met het programmaboekje. Ik moetde drukker echt op tijd werk leveren, anders heeft hij geen machine meer vrij.”
,,Ja ja, we werken allemaal onder druk. Ik zal mijn best doen voor je.”
,,Uw best is niet genoeg”, protesteerde Jerome. ,,Ik moet die teksten gewoon hebben, punt uit.”
,,Neemt nu eindelijk eens iemand die telefoon op!”, snauwde Ortner. Minon keek hem beledigd aan. Ze kuchte in haar vuist. Ze keek op haar horloge. Ze krabde voorzichtig op haar kruin. Langzaam stond ze op uit haar stoel en reikte naar de telefoon op het bureau tegenover haar. Ze kon er niet bij.
Je beseft pas dat je in de hel zit als je een blik op de hemel geworpen hebt, bedacht Ortner. Zou hij Ilona vandaag nog zien?
Eindelijk had Minon de telefoon te pakken. ,,Gardman-congress organisation centre, can I help you? Dat is snel. Ja, ze kunnen hier bij de achteringang afgeleverd worden. Prima. Mooi. Een vraagje nog: wanneer is het ontwerp bij jullie aangeleverd? Wat vreemd, toen was de titel nog helemaal niet bekend. Niet bekend, nee. Welke titel staat er op de posters dan? Wat? Zeg dat nog eens? Meent u dat? Ik begrijp het. Gooi die posters maar door de versnipperaar. Ja. En reserveert u morgenochtend een drukpers voor ons? Meneer de ontwerper gaat een paar overuren maken.”
Blikskater
Comments are closed.