‘Orgels zijn gezellig’

Het einde vonden we allebei bijzonder. Kamphues heeft eerder in de show al verteld dat zijn vader hem een orgel had beloofd. Onder voorwaarde dat hij eerst blokfluit moest leren spelen. Na zes jaar lukt hem dat. Maar dan zegt zijn vader dat hij de negende symfonie van Beethoven tweetonig op twee blokfluiten tegelijk moet kunnen spelen. Anders geen orgel voor Kamphues.

Het doek is al gevallen, hij is al van het podium weggeweest, maar komt dan terug en speelt hem echt: De negende van Beethoven op twee fluiten tegelijk. De zaal perplex. Wel knap hoor. Alhoewel, het is natuurlijk zijn vak. Een dagje oefenen het je hebt dit volgens mij onder de knie.”

,

Joost Paques en Vera Sperna Weiland zagen voormalig ‘Kopspijkers’-cabaretier Rob Kamphues in theater De Veste. ‘De Hernia van Atlas’ gaat over het doorgeven van vaderschap en orgels. Heeft Kamphues nu al last van midlife-probleempjes?

,,Nee, centraal in de voorstelling staat dat Kamphues bijna vader wordt en tegelijkertijd zijn eigen vader op sterven ligt. In hetzelfde ziekenhuis. Hij moet dus eigenlijk bij allebei zijn. Daar faalt hij natuurlijk in. Maar daar slaat de titel op, het doorgeven van het juk van het vaderschap. Vond ik wel sterk.

De voorstelling was erg leuk. Zijn vorige show hadden we ook gezien, maar we zijn het er niet over eens welke leuker is. Dit keer is het meer verhaal en minder grappen. Minder grove grappen.

Het publiek was wel irritant. Vanaf de eerste minuut zelf grappen roepen. We waren hier om naar Kamphues te luisteren, niet voor bijdehante mensen in de zaal.

Kamphues een druk kaal mannetje? Vind ik niet, het is juist knap hoe hij opbouwt naar een druk stuk. Kijk, Lebbis en Jansen zijn misschien wel een tandje scherper, maar dit was ook oké. Het is gelukkig ook niet Youp die op Oudejaarsavond iedereen de les probeert te lezen.

Of hij zingt? Nou, niet goed. Hij doet wel een nummertje, omdat een cabaretier nou eenmaal iets hoort te zingen. En hij praatzingt nog wat met orgelmuziek op de achtergrond. Eigenlijk is het niet eens orgelmuziek maar alleen een paar aangehouden tonen. Doe het dan gewoon niet.

Dat orgel vervult nog een speciale rol tussen hem en zijn vader. Zijn vader speelt orgel op een schip, en denkt ten onrechte dat hij erg goed is. Rob Kamphues laat hem in die waan. Dat zegt al iets over hun relatie. En Kamphues zegt: ‘Orgels zijn gezellig. Als ik bij mensen thuiskom en ik zie een orgel, dan denk ik, dit zijn gezellige mensen.’

Hij heeft wel heel veel te danken aan Kopspijkers. Mensen denken, hé, Rob Kamphues. Die is op tv, dus moet hij wel goed zijn. Als je toch van cabaret houdt hoef je dit niet te laten. Maar zijn voorstelling zal je niet overtuigen om vaker naar cabaretiers te gaan.

Het einde vonden we allebei bijzonder. Kamphues heeft eerder in de show al verteld dat zijn vader hem een orgel had beloofd. Onder voorwaarde dat hij eerst blokfluit moest leren spelen. Na zes jaar lukt hem dat. Maar dan zegt zijn vader dat hij de negende symfonie van Beethoven tweetonig op twee blokfluiten tegelijk moet kunnen spelen. Anders geen orgel voor Kamphues.

Het doek is al gevallen, hij is al van het podium weggeweest, maar komt dan terug en speelt hem echt: De negende van Beethoven op twee fluiten tegelijk. De zaal perplex. Wel knap hoor. Alhoewel, het is natuurlijk zijn vak. Een dagje oefenen het je hebt dit volgens mij onder de knie.”