No logo

Ik heb nu ook nieuwe visitekaartjes, met een blauw randje onderaan, de oude mag ik niet meer gebruiken op straffe van ontslag. Gelukkig passen de nieuwe kaartjes nu eindelijk in de speciale doosjes voor visitekaartjes die de TU zelf als relatiegeschenk verkoopt.

Het maken van een logo is niet makkelijk. Het nieuwe beeldmerk van de politie is bekend geworden als de Verbrande Tosti, een duidelijke verwijzing naar de kwaliteit van de bedrijfskantine. Het rood-blauwe antimakassartje van C&A staat model voor de oubollige kleding die daar wordt verkocht. Het logo van AkzoNobel toont een man die ten einde raad de armen spreidt omdat hij het ook niet meer ziet zitten. En wat die man op die eierkoek doet bij de Rabobank heb ik nooit begrepen. De lachende koe van La vache qui rit roept onbedwingbare associaties op met de gekke-koeienziekte. En er rijden ontelbare lachende varkentjes op slagersauto’s rond die zich blijkbaar verheugen op een toekomst bij het abattoir. Zelfs stickers met lachende condooms heb ik gesignaleerd, die kennelijk willen zeggen: ,,Haha, ik weet wat jij niet weet.”

Talloze luchtvaartmaatschappijen hebben gestileerde vogels als logo (nee, gek genoeg geen gestileerde vliegtuigen), en er is geen ornitholoog die ze uit elkaar kan houden. Programmaboekjes van congressen lijken tegenwoordig op mijn oude postzegelverzameling: iedere sponsor plakt zijn eigen zegeltje op het omslag. Je weet alleen niet wat van wie is.

Logo’s zijn als Chinese karakters: er zijn er zestigduizend van, en geen enkele Chinees kent ze allemaal uit het hoofd. Hij moet ze opzoeken in het woordenboek door het aantal streepjes te tellen. Maar voor logo’s bestaat niet zo’n woordenboek. En als het wel zou bestaan zou je treurig worden van de eentonigheid, want zoveel fantasie hebben de ontwerpers nu ook weer niet. Waarom dan eigenlijk een logo, als toch niemand ze kan onthouden? Kent u de vlaggen van alle landen uit uw hoofd? En een logo kan je niet uitspreken, je kunt er geen e-mailadres van maken, het leidt alleen de aandacht af van waar het om gaat: de naam van het bedrijf.

Misschien zit hem daar de kneep. Want de mensen weten ook niet hoe je een naam moet geven. Ze knoeien maar wat met doorzichtige afkortingen als Robeco of Vlisco: vissenkoppen noemt Nabokov die, omdat ze uit de beginletters van woorden bestaan. Of ze maken lettercombinaties die van alles kunnen betekenen, zoals het ITC dat niet alleen staat voor het International Training Centre (nu International Institute of Geoinformation Science and Earth Observation) maar ook voor International Tin Council en voor de naam van nog veertig andere instellingen. Ik houd van het oude Sovjetsysteem, daar werden de dingen nog bij hun naam genoemd. Op de winkels stond gewoon ‘Brood’ geschilderd, en ‘Vlees’ of ‘Kleren’. En dus voor de TU Delft: ‘Ingenieurs’.

is hoogleraar geologie aan de TU Delft

De TU Delft heeft een nieuwe huisstijl. De sputterende sterreflikkers boven de T zijn vervangen door een kloeke vlam, die aan lijkt te geven dat de TU nog heel wat overtollig gas heeft af te fakkelen. Ik heb nu ook nieuwe visitekaartjes, met een blauw randje onderaan, de oude mag ik niet meer gebruiken op straffe van ontslag. Gelukkig passen de nieuwe kaartjes nu eindelijk in de speciale doosjes voor visitekaartjes die de TU zelf als relatiegeschenk verkoopt.

Het maken van een logo is niet makkelijk. Het nieuwe beeldmerk van de politie is bekend geworden als de Verbrande Tosti, een duidelijke verwijzing naar de kwaliteit van de bedrijfskantine. Het rood-blauwe antimakassartje van C&A staat model voor de oubollige kleding die daar wordt verkocht. Het logo van AkzoNobel toont een man die ten einde raad de armen spreidt omdat hij het ook niet meer ziet zitten. En wat die man op die eierkoek doet bij de Rabobank heb ik nooit begrepen. De lachende koe van La vache qui rit roept onbedwingbare associaties op met de gekke-koeienziekte. En er rijden ontelbare lachende varkentjes op slagersauto’s rond die zich blijkbaar verheugen op een toekomst bij het abattoir. Zelfs stickers met lachende condooms heb ik gesignaleerd, die kennelijk willen zeggen: ,,Haha, ik weet wat jij niet weet.”

Talloze luchtvaartmaatschappijen hebben gestileerde vogels als logo (nee, gek genoeg geen gestileerde vliegtuigen), en er is geen ornitholoog die ze uit elkaar kan houden. Programmaboekjes van congressen lijken tegenwoordig op mijn oude postzegelverzameling: iedere sponsor plakt zijn eigen zegeltje op het omslag. Je weet alleen niet wat van wie is.

Logo’s zijn als Chinese karakters: er zijn er zestigduizend van, en geen enkele Chinees kent ze allemaal uit het hoofd. Hij moet ze opzoeken in het woordenboek door het aantal streepjes te tellen. Maar voor logo’s bestaat niet zo’n woordenboek. En als het wel zou bestaan zou je treurig worden van de eentonigheid, want zoveel fantasie hebben de ontwerpers nu ook weer niet. Waarom dan eigenlijk een logo, als toch niemand ze kan onthouden? Kent u de vlaggen van alle landen uit uw hoofd? En een logo kan je niet uitspreken, je kunt er geen e-mailadres van maken, het leidt alleen de aandacht af van waar het om gaat: de naam van het bedrijf.

Misschien zit hem daar de kneep. Want de mensen weten ook niet hoe je een naam moet geven. Ze knoeien maar wat met doorzichtige afkortingen als Robeco of Vlisco: vissenkoppen noemt Nabokov die, omdat ze uit de beginletters van woorden bestaan. Of ze maken lettercombinaties die van alles kunnen betekenen, zoals het ITC dat niet alleen staat voor het International Training Centre (nu International Institute of Geoinformation Science and Earth Observation) maar ook voor International Tin Council en voor de naam van nog veertig andere instellingen. Ik houd van het oude Sovjetsysteem, daar werden de dingen nog bij hun naam genoemd. Op de winkels stond gewoon ‘Brood’ geschilderd, en ‘Vlees’ of ‘Kleren’. En dus voor de TU Delft: ‘Ingenieurs’.

is hoogleraar geologie aan de TU Delft