De Koninginnenach trekt vanavond duizenden studenten naar de hofstad. Meer uit verveling dan uit muzikaal verlangen. Wie selectief de podia afstruint, komt wel goed aan zijn trekken.
1 Vorigjaar trok de Koninginnenach driehonderdduizend bezoekers.
,,Een grote braderie, maar dan ’s nachts. Meer is het niet”, aldus een Haagse TU-student over de Nach. ,,Als je aankomt, is het meestal al afgelopen”, zegt een ander geërgerd. De Delftse student loopt niet over van enthousiasme voor het jaarlijkse Haagse muziekspektakel. Laat staan dat het de talk of the town zou zijn.
De Koninginnenach heeft dan ook niets studentikoos. Het is typisch Haags, met de klassieke Haagse tegenstellingen. Aan de ene kant de drinkgrage proleet die wel eens een bleek studentensmoeltje op de korrel neemt. En even verderop, in de kroegjes in de zijstraten, de Haagse kak. Zij in broekrok, hij een zijden sjaaltje om de hals. Lekker jazzen met een wijntje in de hand.
Maar ondanks de lauwe sentimenten reist menig Delfterik vanavond toch af naar de residentie. Hij heeft namelijk weinig te doen, is morgen vrij en het is nog geen kwartiertje met de nachttrein.
De Nach van 1998 zou de laatste zijn, zo was destijds beloofd. De stad bestond 750 jaar en het feest werd nog één keer groots aangepakt. Het werd inderdaad de drukste Nach sinds het begin in 1990. Driehonderdduizend bezoekers, schat Nach-organisator Roland Verbiest. Er onstonden wel wat ongeregeldheden rond zangeres Anouk. Door politieoptreden blies de laatste Nach een half uur eerder dan gepland de laatste adem uit.
Toch is er nu een tiende Nach. Nog massaler dan de vorige, verwacht Verbiest. Dat komt door Deetman, legt hij uit. De Haagse burgervader himself eiste dat het festival door zou gaan. Vreesde Deetman rellen bij het staken van het evenement, of was hij bang dat Den Haag zonder Nach definitief zou afzakken tot provinciestad? We weten het niet, want Deetman zegt er zelf in de Nachkrant niet meer dan het volgende over: ,,De Koninginnenach is een groot feest voor Den Haag en omstreken.”
Dat Deetman door zijn bemoeienis een grote vinger in de pap gekregen heeft, is duidelijk merkbaar. Het akkefietje vorig jaar rond Anouk, dat gebeurt Wim geen tweede keer. ,,Crowd control”, is het toverwoord dit jaar. Veel politie dus, en bewegwijzering en grote videoschermen met de laatste filemeldingen op de wandelroutes. En mocht het te druk worden rond een van de podia, dan gaat boel op slot.
Zucchero
De Nach presenteert zich steevast als bluesfestival. Dat is een genre met slechts een klein clubje aanhangers, hoe weet de Nach dan toch honderdduizenden bezoekers te trekken? Het antwoord is eenvoudig: de organisatie heeft het begrip blues behoorlijk opgerekt.
Echte bluesartiesten zijn er zeker, maar om het grote publiek te behagen is er ieder jaar ook een aantal popgrootheden van de partij. Daardoor heeft het feest eigenlijk twee gezichten: de bluesscene op het Binnenhof en de jeugdigen op het Plein. Er is overigens nog een derde podium: op het Kerkplein brengen rasechte Haagse bands hun teksten ten gehore. En ook aan de immer groeiende housescene is gedacht: een keur aan binnenlandse en buitenlandse dj’s draait op het Spuiplein, de Hofplaats en het Buitenhof. De blues zijn verder weg dan ooit.
Om dit jaar de publiekstrekker Anouk te vervangen, hebben Verbiest en consorten op het laatste moment de Toscaanse charmeur Zucchero bereid gevonden op te treden. Van kwart voor één tot kwart voor twee ’s nachts sluit de zanger met de schorre keel het Pleinprogramma af.
In Nederland is Zucchero vooral bekend vanwege zijn duetten met Paul Young en Gary Moore. In Italië is de artiest een nationale held, maar ook daar voornamelijk vanwege zijn duo-optredens. Er zijn weinig zangers met wie Zucchero niet samen heeft gezongen. Kieskeurig is hij daarbij niet. Van populair tot klassiek: alles is aan hem besteed, zelfs Luciano Pavarotti. Vanavond zal Zucchero het in zijn eentje moeten doen en daarvoor zal hij diep moeten graaien in zijn repertoire. De kans is dan ook groot dat hij de nodige onbekende nummers ten gehore brengt. Wellicht ook het lied waarmee hij ooit een gooi deed naar een plaatsje in het Guinness Book of Records voor de langste titel: Solo una sana e consapevole libidine salva il giovane dallo stress e dall’azione cattolica.
2 Zangeres Rory Block
Strafblad
Zucchero mag de klapper zijn, het zijn niet de minsten die hem voorgaan. Van kwart voor tien tot kwart voor elf staat Ilse de Lange op het poppodium. Deze country-koningin uit Almelo is inmiddels te groot voor de Lage Landen, hoewel zij bij de vorige Nach nog volstrekt onbekend was. Mei vorig jaar kwam de toen 20-jarige met haar eerste singletje: I’m so tough. Van haar allereerste ether-debuut, ‘Ik heb de oorlog meegemaakt’ samen met cabaretier Dolf Jansen, zal niemand haar meer kennen.
Inmiddels is De Lange een ster, met name in het Midden-Westen van Amerika en de meer rurale gebieden van Nederland. Haar debuutalbum werd opgenomen in het heilige der heiligen van countryland: Nashville, Tennessee.
Op het Plein zijn tijdens de Nach ook Nederlandstalige klanken te beluisteren. Of eigenlijk: Zeeuwstalige. De provincie is ín en dus heeft de organisatie het aangedurfd om de Vlissingse heren van Blýf op het hoofdpodium te programmeren. Erg veel lef was daar ook weer niet voor nodig, want de Vlissingers moeten genoegen nemen met kindertijden, tussen zeven en acht.
Daarmee wordt hun geen recht gedaan. Qua stemontwikkeling staat Blýf weliswaar in de schaduw van Zucchero, maar de teksten raken aan het poëtische. Volgens sommigen geldt dat ook voor de Italiaanse rijmelarij van Zucchero, maar dat kan geen Hollander controleren. Hoe het ook zij: Blýf behoort tot de beste Nederlandse groepen van dit moment en had datoptreden rond etenstijd gewoon moeten weigeren.
Helaas rond dezelfde tijd (19.30 tot 20.15) staat op het bluespodium een man die de aandacht meer dan waard is: T-Model Ford, James Lewis Carter Ford voor intimi. Muzikaal gezien behoort Ford misschien niet tot de allerbesten, maar hij is zekere de markantste op de tiende Nach. Ford is ouder dan opa. En aan alle bluesvoorwaarden is voldaan: Ford is zwart, zwoegde op de katoenvelden van Mississippi, sleet vele jaren in armoede en misschien nog wel meer in de gevangenis. De grijsaard heeft namelijk een strafblad waar zelfs James Brown u tegen zegt. Moord, doodslag: hij heeft het allemaal op zijn kerfstok.
Pas op zijn zestigste kwam Ford tot rust. Hij leerde gitaarspelen en ontwikkelde zich razendsnel tot een lokale bluesgrootheid. Een bliksemcarrière op het moment dat anderen het bejaardenhuis indraaien.
Fords songs gaan over zijn leven: drank, vrouwen en geweld. Of de teksten van deze Amerikaanse Herman Brood zich goed laten verstaan, is echter zeer de vraag. Zijn stem schijnt nogal rauw te zijn.
Een stuk jonger en braver is Rory Block, hoogtepunt en afsluiter (0.30 tot 1.30) van het bluespodium op het Binnenhof. Deze vurige dame op sandalen geniet zelfs bij het grote publiek ruime bekendheid. Zij is dan ook een van de weinige bluesartiesten die in Nederland goud behaalde met haar compilatie-cd Best Blues and Originals.
Al met al is de komende Nach zo slecht dus nog niet, maar ook vanavond herhaalt zich het probleem: als het net leuk begint te worden, is de Nach alweer voorbij. Je kunt natuurlijk doorgaan, binnen in een café. Daar is het echter te druk en benauwd om het echt naar je zin te krijgen. Dan maar een laatste biertje en in slakkengang naar het station voor de nachttrein van half drie. Daar wacht dan een volgende deceptie: heel Delft staat in de aanslag voor het boemeltje naar huis.
,,
1 Vorigjaar trok de Koninginnenach driehonderdduizend bezoekers.
,,Een grote braderie, maar dan ’s nachts. Meer is het niet”, aldus een Haagse TU-student over de Nach. ,,Als je aankomt, is het meestal al afgelopen”, zegt een ander geërgerd. De Delftse student loopt niet over van enthousiasme voor het jaarlijkse Haagse muziekspektakel. Laat staan dat het de talk of the town zou zijn.
De Koninginnenach heeft dan ook niets studentikoos. Het is typisch Haags, met de klassieke Haagse tegenstellingen. Aan de ene kant de drinkgrage proleet die wel eens een bleek studentensmoeltje op de korrel neemt. En even verderop, in de kroegjes in de zijstraten, de Haagse kak. Zij in broekrok, hij een zijden sjaaltje om de hals. Lekker jazzen met een wijntje in de hand.
Maar ondanks de lauwe sentimenten reist menig Delfterik vanavond toch af naar de residentie. Hij heeft namelijk weinig te doen, is morgen vrij en het is nog geen kwartiertje met de nachttrein.
De Nach van 1998 zou de laatste zijn, zo was destijds beloofd. De stad bestond 750 jaar en het feest werd nog één keer groots aangepakt. Het werd inderdaad de drukste Nach sinds het begin in 1990. Driehonderdduizend bezoekers, schat Nach-organisator Roland Verbiest. Er onstonden wel wat ongeregeldheden rond zangeres Anouk. Door politieoptreden blies de laatste Nach een half uur eerder dan gepland de laatste adem uit.
Toch is er nu een tiende Nach. Nog massaler dan de vorige, verwacht Verbiest. Dat komt door Deetman, legt hij uit. De Haagse burgervader himself eiste dat het festival door zou gaan. Vreesde Deetman rellen bij het staken van het evenement, of was hij bang dat Den Haag zonder Nach definitief zou afzakken tot provinciestad? We weten het niet, want Deetman zegt er zelf in de Nachkrant niet meer dan het volgende over: ,,De Koninginnenach is een groot feest voor Den Haag en omstreken.”
Dat Deetman door zijn bemoeienis een grote vinger in de pap gekregen heeft, is duidelijk merkbaar. Het akkefietje vorig jaar rond Anouk, dat gebeurt Wim geen tweede keer. ,,Crowd control”, is het toverwoord dit jaar. Veel politie dus, en bewegwijzering en grote videoschermen met de laatste filemeldingen op de wandelroutes. En mocht het te druk worden rond een van de podia, dan gaat boel op slot.
Zucchero
De Nach presenteert zich steevast als bluesfestival. Dat is een genre met slechts een klein clubje aanhangers, hoe weet de Nach dan toch honderdduizenden bezoekers te trekken? Het antwoord is eenvoudig: de organisatie heeft het begrip blues behoorlijk opgerekt.
Echte bluesartiesten zijn er zeker, maar om het grote publiek te behagen is er ieder jaar ook een aantal popgrootheden van de partij. Daardoor heeft het feest eigenlijk twee gezichten: de bluesscene op het Binnenhof en de jeugdigen op het Plein. Er is overigens nog een derde podium: op het Kerkplein brengen rasechte Haagse bands hun teksten ten gehore. En ook aan de immer groeiende housescene is gedacht: een keur aan binnenlandse en buitenlandse dj’s draait op het Spuiplein, de Hofplaats en het Buitenhof. De blues zijn verder weg dan ooit.
Om dit jaar de publiekstrekker Anouk te vervangen, hebben Verbiest en consorten op het laatste moment de Toscaanse charmeur Zucchero bereid gevonden op te treden. Van kwart voor één tot kwart voor twee ’s nachts sluit de zanger met de schorre keel het Pleinprogramma af.
In Nederland is Zucchero vooral bekend vanwege zijn duetten met Paul Young en Gary Moore. In Italië is de artiest een nationale held, maar ook daar voornamelijk vanwege zijn duo-optredens. Er zijn weinig zangers met wie Zucchero niet samen heeft gezongen. Kieskeurig is hij daarbij niet. Van populair tot klassiek: alles is aan hem besteed, zelfs Luciano Pavarotti. Vanavond zal Zucchero het in zijn eentje moeten doen en daarvoor zal hij diep moeten graaien in zijn repertoire. De kans is dan ook groot dat hij de nodige onbekende nummers ten gehore brengt. Wellicht ook het lied waarmee hij ooit een gooi deed naar een plaatsje in het Guinness Book of Records voor de langste titel: Solo una sana e consapevole libidine salva il giovane dallo stress e dall’azione cattolica.
2 Zangeres Rory Block
Strafblad
Zucchero mag de klapper zijn, het zijn niet de minsten die hem voorgaan. Van kwart voor tien tot kwart voor elf staat Ilse de Lange op het poppodium. Deze country-koningin uit Almelo is inmiddels te groot voor de Lage Landen, hoewel zij bij de vorige Nach nog volstrekt onbekend was. Mei vorig jaar kwam de toen 20-jarige met haar eerste singletje: I’m so tough. Van haar allereerste ether-debuut, ‘Ik heb de oorlog meegemaakt’ samen met cabaretier Dolf Jansen, zal niemand haar meer kennen.
Inmiddels is De Lange een ster, met name in het Midden-Westen van Amerika en de meer rurale gebieden van Nederland. Haar debuutalbum werd opgenomen in het heilige der heiligen van countryland: Nashville, Tennessee.
Op het Plein zijn tijdens de Nach ook Nederlandstalige klanken te beluisteren. Of eigenlijk: Zeeuwstalige. De provincie is ín en dus heeft de organisatie het aangedurfd om de Vlissingse heren van Blýf op het hoofdpodium te programmeren. Erg veel lef was daar ook weer niet voor nodig, want de Vlissingers moeten genoegen nemen met kindertijden, tussen zeven en acht.
Daarmee wordt hun geen recht gedaan. Qua stemontwikkeling staat Blýf weliswaar in de schaduw van Zucchero, maar de teksten raken aan het poëtische. Volgens sommigen geldt dat ook voor de Italiaanse rijmelarij van Zucchero, maar dat kan geen Hollander controleren. Hoe het ook zij: Blýf behoort tot de beste Nederlandse groepen van dit moment en had datoptreden rond etenstijd gewoon moeten weigeren.
Helaas rond dezelfde tijd (19.30 tot 20.15) staat op het bluespodium een man die de aandacht meer dan waard is: T-Model Ford, James Lewis Carter Ford voor intimi. Muzikaal gezien behoort Ford misschien niet tot de allerbesten, maar hij is zekere de markantste op de tiende Nach. Ford is ouder dan opa. En aan alle bluesvoorwaarden is voldaan: Ford is zwart, zwoegde op de katoenvelden van Mississippi, sleet vele jaren in armoede en misschien nog wel meer in de gevangenis. De grijsaard heeft namelijk een strafblad waar zelfs James Brown u tegen zegt. Moord, doodslag: hij heeft het allemaal op zijn kerfstok.
Pas op zijn zestigste kwam Ford tot rust. Hij leerde gitaarspelen en ontwikkelde zich razendsnel tot een lokale bluesgrootheid. Een bliksemcarrière op het moment dat anderen het bejaardenhuis indraaien.
Fords songs gaan over zijn leven: drank, vrouwen en geweld. Of de teksten van deze Amerikaanse Herman Brood zich goed laten verstaan, is echter zeer de vraag. Zijn stem schijnt nogal rauw te zijn.
Een stuk jonger en braver is Rory Block, hoogtepunt en afsluiter (0.30 tot 1.30) van het bluespodium op het Binnenhof. Deze vurige dame op sandalen geniet zelfs bij het grote publiek ruime bekendheid. Zij is dan ook een van de weinige bluesartiesten die in Nederland goud behaalde met haar compilatie-cd Best Blues and Originals.
Al met al is de komende Nach zo slecht dus nog niet, maar ook vanavond herhaalt zich het probleem: als het net leuk begint te worden, is de Nach alweer voorbij. Je kunt natuurlijk doorgaan, binnen in een café. Daar is het echter te druk en benauwd om het echt naar je zin te krijgen. Dan maar een laatste biertje en in slakkengang naar het station voor de nachttrein van half drie. Daar wacht dan een volgende deceptie: heel Delft staat in de aanslag voor het boemeltje naar huis.
1 Vorigjaar trok de Koninginnenach driehonderdduizend bezoekers.
,,Een grote braderie, maar dan ’s nachts. Meer is het niet”, aldus een Haagse TU-student over de Nach. ,,Als je aankomt, is het meestal al afgelopen”, zegt een ander geërgerd. De Delftse student loopt niet over van enthousiasme voor het jaarlijkse Haagse muziekspektakel. Laat staan dat het de talk of the town zou zijn.
De Koninginnenach heeft dan ook niets studentikoos. Het is typisch Haags, met de klassieke Haagse tegenstellingen. Aan de ene kant de drinkgrage proleet die wel eens een bleek studentensmoeltje op de korrel neemt. En even verderop, in de kroegjes in de zijstraten, de Haagse kak. Zij in broekrok, hij een zijden sjaaltje om de hals. Lekker jazzen met een wijntje in de hand.
Maar ondanks de lauwe sentimenten reist menig Delfterik vanavond toch af naar de residentie. Hij heeft namelijk weinig te doen, is morgen vrij en het is nog geen kwartiertje met de nachttrein.
De Nach van 1998 zou de laatste zijn, zo was destijds beloofd. De stad bestond 750 jaar en het feest werd nog één keer groots aangepakt. Het werd inderdaad de drukste Nach sinds het begin in 1990. Driehonderdduizend bezoekers, schat Nach-organisator Roland Verbiest. Er onstonden wel wat ongeregeldheden rond zangeres Anouk. Door politieoptreden blies de laatste Nach een half uur eerder dan gepland de laatste adem uit.
Toch is er nu een tiende Nach. Nog massaler dan de vorige, verwacht Verbiest. Dat komt door Deetman, legt hij uit. De Haagse burgervader himself eiste dat het festival door zou gaan. Vreesde Deetman rellen bij het staken van het evenement, of was hij bang dat Den Haag zonder Nach definitief zou afzakken tot provinciestad? We weten het niet, want Deetman zegt er zelf in de Nachkrant niet meer dan het volgende over: ,,De Koninginnenach is een groot feest voor Den Haag en omstreken.”
Dat Deetman door zijn bemoeienis een grote vinger in de pap gekregen heeft, is duidelijk merkbaar. Het akkefietje vorig jaar rond Anouk, dat gebeurt Wim geen tweede keer. ,,Crowd control”, is het toverwoord dit jaar. Veel politie dus, en bewegwijzering en grote videoschermen met de laatste filemeldingen op de wandelroutes. En mocht het te druk worden rond een van de podia, dan gaat boel op slot.
Zucchero
De Nach presenteert zich steevast als bluesfestival. Dat is een genre met slechts een klein clubje aanhangers, hoe weet de Nach dan toch honderdduizenden bezoekers te trekken? Het antwoord is eenvoudig: de organisatie heeft het begrip blues behoorlijk opgerekt.
Echte bluesartiesten zijn er zeker, maar om het grote publiek te behagen is er ieder jaar ook een aantal popgrootheden van de partij. Daardoor heeft het feest eigenlijk twee gezichten: de bluesscene op het Binnenhof en de jeugdigen op het Plein. Er is overigens nog een derde podium: op het Kerkplein brengen rasechte Haagse bands hun teksten ten gehore. En ook aan de immer groeiende housescene is gedacht: een keur aan binnenlandse en buitenlandse dj’s draait op het Spuiplein, de Hofplaats en het Buitenhof. De blues zijn verder weg dan ooit.
Om dit jaar de publiekstrekker Anouk te vervangen, hebben Verbiest en consorten op het laatste moment de Toscaanse charmeur Zucchero bereid gevonden op te treden. Van kwart voor één tot kwart voor twee ’s nachts sluit de zanger met de schorre keel het Pleinprogramma af.
In Nederland is Zucchero vooral bekend vanwege zijn duetten met Paul Young en Gary Moore. In Italië is de artiest een nationale held, maar ook daar voornamelijk vanwege zijn duo-optredens. Er zijn weinig zangers met wie Zucchero niet samen heeft gezongen. Kieskeurig is hij daarbij niet. Van populair tot klassiek: alles is aan hem besteed, zelfs Luciano Pavarotti. Vanavond zal Zucchero het in zijn eentje moeten doen en daarvoor zal hij diep moeten graaien in zijn repertoire. De kans is dan ook groot dat hij de nodige onbekende nummers ten gehore brengt. Wellicht ook het lied waarmee hij ooit een gooi deed naar een plaatsje in het Guinness Book of Records voor de langste titel: Solo una sana e consapevole libidine salva il giovane dallo stress e dall’azione cattolica.
2 Zangeres Rory Block
Strafblad
Zucchero mag de klapper zijn, het zijn niet de minsten die hem voorgaan. Van kwart voor tien tot kwart voor elf staat Ilse de Lange op het poppodium. Deze country-koningin uit Almelo is inmiddels te groot voor de Lage Landen, hoewel zij bij de vorige Nach nog volstrekt onbekend was. Mei vorig jaar kwam de toen 20-jarige met haar eerste singletje: I’m so tough. Van haar allereerste ether-debuut, ‘Ik heb de oorlog meegemaakt’ samen met cabaretier Dolf Jansen, zal niemand haar meer kennen.
Inmiddels is De Lange een ster, met name in het Midden-Westen van Amerika en de meer rurale gebieden van Nederland. Haar debuutalbum werd opgenomen in het heilige der heiligen van countryland: Nashville, Tennessee.
Op het Plein zijn tijdens de Nach ook Nederlandstalige klanken te beluisteren. Of eigenlijk: Zeeuwstalige. De provincie is ín en dus heeft de organisatie het aangedurfd om de Vlissingse heren van Blýf op het hoofdpodium te programmeren. Erg veel lef was daar ook weer niet voor nodig, want de Vlissingers moeten genoegen nemen met kindertijden, tussen zeven en acht.
Daarmee wordt hun geen recht gedaan. Qua stemontwikkeling staat Blýf weliswaar in de schaduw van Zucchero, maar de teksten raken aan het poëtische. Volgens sommigen geldt dat ook voor de Italiaanse rijmelarij van Zucchero, maar dat kan geen Hollander controleren. Hoe het ook zij: Blýf behoort tot de beste Nederlandse groepen van dit moment en had datoptreden rond etenstijd gewoon moeten weigeren.
Helaas rond dezelfde tijd (19.30 tot 20.15) staat op het bluespodium een man die de aandacht meer dan waard is: T-Model Ford, James Lewis Carter Ford voor intimi. Muzikaal gezien behoort Ford misschien niet tot de allerbesten, maar hij is zekere de markantste op de tiende Nach. Ford is ouder dan opa. En aan alle bluesvoorwaarden is voldaan: Ford is zwart, zwoegde op de katoenvelden van Mississippi, sleet vele jaren in armoede en misschien nog wel meer in de gevangenis. De grijsaard heeft namelijk een strafblad waar zelfs James Brown u tegen zegt. Moord, doodslag: hij heeft het allemaal op zijn kerfstok.
Pas op zijn zestigste kwam Ford tot rust. Hij leerde gitaarspelen en ontwikkelde zich razendsnel tot een lokale bluesgrootheid. Een bliksemcarrière op het moment dat anderen het bejaardenhuis indraaien.
Fords songs gaan over zijn leven: drank, vrouwen en geweld. Of de teksten van deze Amerikaanse Herman Brood zich goed laten verstaan, is echter zeer de vraag. Zijn stem schijnt nogal rauw te zijn.
Een stuk jonger en braver is Rory Block, hoogtepunt en afsluiter (0.30 tot 1.30) van het bluespodium op het Binnenhof. Deze vurige dame op sandalen geniet zelfs bij het grote publiek ruime bekendheid. Zij is dan ook een van de weinige bluesartiesten die in Nederland goud behaalde met haar compilatie-cd Best Blues and Originals.
Al met al is de komende Nach zo slecht dus nog niet, maar ook vanavond herhaalt zich het probleem: als het net leuk begint te worden, is de Nach alweer voorbij. Je kunt natuurlijk doorgaan, binnen in een café. Daar is het echter te druk en benauwd om het echt naar je zin te krijgen. Dan maar een laatste biertje en in slakkengang naar het station voor de nachttrein van half drie. Daar wacht dan een volgende deceptie: heel Delft staat in de aanslag voor het boemeltje naar huis.
Heb je een vraag of opmerking over dit artikel?
delta@tudelft.nl
Comments are closed.