‘Mensen moeten accepteren dat niet alles kan’

In 2004 en 2012 won hij als zeiler brons op de Paralympics. Op 26 september geeft hij een lezing over hoe ‘mentale gesteldheid kan bijdragen aan betere prestaties’.

Is mentale gesteldheid iets dat je kunt trainen?

“In mijn lezing vertel ik over mijn eigen ervaringen. Dan gaat het over motivatie, passie en het nemen van risico’s. Ik weiger anderen te zeggen hoe het moet, ik ben geen deskundige. In de sport kun je de techniek leren en spiermassa kweken. Maar de zin om uren te draaien en het vermogen om te lijden zijn deel van je karakter. Ik kan mensen hooguit inspireren. Veel in het leven moet je zelf ervaren. En mensen moeten accepteren dat niet alles kan. Er zijn veel professoren in de medicijnen, maar nog steeds gaan er mensen dood en is mijn rug niet geheeld. Iedereen wil alles maar controleren. We moeten ermee ophouden de natuur te willen beheersen. We moeten leren met de natuur te leven. Onderdeel zijn van de natuur heeft mij altijd gefascineerd. Ik denk wel: hoe jonger je in aanraking komt met een ambitieuze omgeving, hoe beter, want je past je daaraan aan.”



Hoeveel tijd kostte het u om uw dwarslaesie te accepteren?

“Dat ging redelijk snel. Piekeren heeft niet zoveel zin. In het Zwitserse revalidatiecentrum waar ik terecht kwam, deden ze veel aan sport. Dat hielp. En ik had jonge kinderen. Mijn verantwoordelijkheden waren niet veranderd. Ik wilde ze opvoeden. Het scheelde ook dat ik niet omgeschoold hoefde te worden. Mijn werk kon gewoon doorgaan.”



Bent u een optimist?

“Meer een realist. Ik had snel door dat ik de bergen niet meer zou kunnen beleven zoals voor het ongeluk, maar ik heb mijn bergbeklimmersmentaliteit gehouden. Zeilen deed ik vroeger recreatief. Na het ongeluk dacht ik: dat kan ook zittend. Ik werd beter, werd opgemerkt en kwam in het wedstrijdzeilen terecht. Maar dat was nooit mijn doel. Het ging me niet om medailles, roem of geld. Dat heb je als bergbeklimmer al helemaal niet. Je klimt vaak alleen. Als je terug komt, snapt niemand je. Ze kennen de bergen niet, snappen niet hoe je zoveel risico kan nemen om een berg te beklimmen. Dat heeft mijn karakter gevormd. Ik wil beter worden in wat ik doe, dat is de oorsprong. Daarom ben ik na de Spelen in Londen vorig jaar gestopt met zeilen. Nu ben ik aan het kitesurfen. Omdat ik er beter in wil worden. Progressie is ontzettend motiverend.”

Lezing Thierry Schmitter, donderdag 26 september, 19.00 uur, unit cultuur, toegang gratis. Na de lezing is er een debat tussen het publiek, een psycholoog, een sportpsycholoog en een neuroloog.