Geen bruuske overgang in zijn leven viel hem zo zwaar als die van Istanbul naar Delft. Maar de wereld van civiele werken lonkte en de Turkse student schopte het tot constructeur.
Delen
Snel projectmanager worden lijkt hem niks. ,,Ik wil blijven schaven aan mijn rekentechniek, het vak echt leren, zodat ik straks de basis heb om aan complexe civiele projecten mee te werken.”
Als Bülent Çelik om kwart voor zes de deur van zijn werkkamer achter zich dichttrekt, laat hij al het complexe rekenwerk achter zich. ,,Als ik mijn werk mee naar huis zou nemen, zou ik echt gestoord worden”, zegt de constructeur, en glimlacht. De laatste druppeltjes opperste concentratie zijn waarschijnlijk al uit hem gewrongen, maar hij oogt nog fris.
Bülent Çelik is geen man van staal. Misschien zou je deze civiel ingenieur op basis van zijn specialisme een man van beton kunnen noemen. Sinds vorig jaar werkt Çelik bij het ingenieursbureau Lincon, dat zich heeft toegelegd op de engineering van prefab betonnen elementen. Bij de ingang hangt een kaart van Nederland. Spoorwegen, viaducten, tunnels: pijltjes geven aan in welke grote projecten het bedrijf een onmisbare schakel in de keten vormt.
Voorgespannen beton is de core business van Lincon. De stalen wapening in het beton moet zo zijn opgespannen, dat de bouwonderdelen grotere trekkrachten kunnen opnemen. Çelik rekent het allemaal uit achter zijn computer, snel en precies. Deadlines worden strakker naarmate de recessie zijn greep op de sector verstevigt, maar fouten maken blijft onvergeeflijk duur. Met die verantwoordelijkheid op de schouders lukt het Çelik niet elke dag om de ingewikkelde berekeningen meteen van zich af te zetten. ,,Soms stap je in je auto, en realiseer je je opeens: o nee, dat element moest ik ook nog meenemen in de berekeningen!”
Bülent Çelik is 33, maar zijn leven vertoont al heel wat scherpe breuklijnen. Hij werd geboren in Turkije. Zijn vader haalde als gastarbeider het gezin naar Nederland toen Çelik vier jaar oud was. Maar halverwege zijn basisschooltijd moest hij weer terug naar Turkije% in zijn eentje. ,,Mijn ouders droomden ervan om ooit weer terug te keren naar Turkije, en dachten dat ik betere kansen zou hebben als ik in Turkije studeerde”, legt hij uit. Achteraf gezien misschien geen gelukkige beslissing, maar hij begrijpt hun motieven wel. ,,Er was geen tijd om me goed te begeleiden. Mijn vader stond van zes uur ’s ochtends tot zeven uur ’s avonds in de slagerszaak die hij in Dordrecht begonnen was.”
Çelik trok in bij zijn grootouders, in een plattelandsstadje in oost-Turkije. ,,Ik kwam in een heel andere wereld terecht. In het klaslokaal zaten de jongens rechts en de meisjes links, en je mocht niet zomaar een meisje aanspreken.”
Maar in hetzelfde stadje werkte ook één van Celiks ooms als constructeur. Hij nam zijn neefje mee naar de bouwplaatsen waar hij werkte. ,,Dat vond ik natuurlijk machtig interessant. Die oom heeft me ook altijd met het huiswerk geholpen.”
Istanbul
Dan dient de volgende grote verandering zich aan: Çelik verruilt het platteland voor wereldstad Istanbul om de middelbare school af te maken. Een verschil van dag en nacht. ‘Integreren’ gaat niet vanzelf, klasgenoten maken hem verlegen met grapjes over zijn dialect. Maar Istanbul is ook een verademing, vol cafés, theaters, sociaal leven, creativiteit.
Op het lyceum heeft Çelik voor een bètapakket gekozen. Maar de technische universiteit in Istanbul is zo populair dat er zeer hoge eisen aan kandidaat-studenten kunnen worden gesteld. Çelik probeert het toch, en is op bezoek bij zijn familie in Nederland als hij hoort dat hij voor het toelatingsexamen is gezakt. Hij is dan bijna 18 en moet beslissen of hij in Nederland wil blijven. Volgend jaar weer proberen toegelaten te worden tot de technische universiteit van Istanbul of in Nederland studeren? ,,Delft was dichtbij en wereldberoemd.”
Na een toelatingsexamen civiel en een intensieve cursus Nederlands gaat hij civiele techniek studeren. ,,Hier had ik de vrijheid om de opleiding te kiezen die ik écht leuk vond. In Turkije had ik als voorkeuren werktuigbouwkunde en industriële vormgeving opgegeven, omdat die richtingen daar de beste perspectieven leken te bieden.”
Geen bruuske overgang in zijn leven viel hem zo moeilijk als die van Istanbul naar Delft, oordeelt de civieler nu. ,,Dat begon al met de omgang met mijn broer en zus, die in Nederland zijn opgegroeid. Ik stelde me eerst op als de traditionele oudere Turkse broer. Dat pikten ze natuurlijk niet. Ze waren aan vrijheid gewend.”
Tijdens de studie had Çelik vaak het gevoel dat er een onzichtbare muur stond tussen hem en de Nederlandse medestudenten. ,,Er was nooit sprake van vijandigheid of discriminatie”, benadrukt hij. ,,Maar mijn Nederlands was nog niet zo best, en Nederlandse studenten reageerden niet erg open of behulpzaam als ik ze iets vroeg. Na een paar pogingen durf je dan niet meer zo goed, en wend je je tot een Turk, Spanjaard of Griek.” Çelik had een jaar lang de ‘Delftse methode’ gevolgd. ,,Zo leer je ongelooflijk veel woorden, maar spreekvaardigheid en grammatica moet je in de praktijk leren. En Nederlandse studenten verwachten dat je meteen uitstekend Nederlands spreekt.”
Sociale contacten leggen met Nederlanders viel ook niet mee. Çelik werd bestuurslid van de Turkse Studenten Vereniging. ,,Je moetintegreren, maar als dat moeilijk gaat, zoek je de makkelijkste weg”, zegt hij bijna verontschuldigend. ,,Ergens heb ik er wel spijt van. Maar of ik lid zou worden van Virgiel of Sint Jansbrug als ik het allemaal weer over kon doen? Moeilijke vraag. Je blijft jezelf toch de vraag stellen: hoor ik daar wel bij, kan ik daar wel iets voor betekenen?”
Er waren meer hindernissen. ,,Je moet als ingenieur midden in de maatschappij staan, maar ik had de Turkse maatschappij nog in het achterhoofd.” Met vakken waarin bijvoorbeeld recht en bestuur een rol speelden, had hij moeite. Maar de wereld van civiele werken bleef hem fascineren. ,,Als civiel ingenieur krijg je de kans om mee te werken aan projecten waar je trots op kunt zijn.”
Zijn afstudeerproject draaide om hoogbouw op de Kop van Zuid, hetzelfde Rotterdamse stadsdeel waar hij nu woont met zijn vrouw, een milieukundige die studeerde in Istanbul en Wageningen. Met sterkte- en stabiliteitsberekeningen hielp Çelik de verschillende draagconstructies voor een tweehonderd meter hoog gebouw bepalen. ,,Het was vóór de recessie, vóór 11 september. Men droomde nog volop over hoogbouw die tientallen meters uittorende boven de huidige skyline.”
Niet bot genoeg
Na zijn studie kon Çelik snel als constructeur aan de slag. Bij zijn eerste werkgevers, Tebodin en Arcadis, ontdekte hij dat de voor de hand liggende ambitie om het in korte tijd tot projectleider te schoppen bij hem ontbrak. ,,Zeker in deze tijd van krappere budgets is projectleider zijn geen lolletje. Maar wat belangrijker is: ik wil liever blijven schaven aan mijn rekentechniek, het vak echt leren, zodat ik straks de basis heb om aan vernieuwende, complexe civiele projecten mee te werken. De eerste tien jaar in de loopbaan van een constructeur zijn het belangrijkst.”
Çelik vindt zichzelf bovendien geen geboren projectleider. ,,Ik ben niet direct of bot genoeg om steeds doeltreffend te kunnen communiceren”, bekent hij. ,,Dat alles heeft natuurlijk deels te maken met mijn jaren in Turkije, maar het is vooral een kwestie van karakter. Ik ken heel wat Turken die uitstekende projectleiders zouden zijn!”
Vooroordelen over Turken wil Çelik graag helpen bestrijden. Hij zet zich in ls webmaster voor Tannet (Turks Academisch Netwerk), een vijf jaar geleden opgerichte club die regelmatig aanklopt bij media en bedrijfsleven. ,,Het imago van de allochtoon is beroerd, de laatste jaren. Wij proberen daar verandering in te brengen door een andere kant te laten zien.”
Çelik wijst erop dat het aantal Turkse en Marokkaanse studenten de laatste jaren flink is gegroeid. ,,De tweede generatie is sterk doordrongen van het belang van een goede opleiding voor hun kinderen. Mensen leggen zich minder snel neer bij een schooladvies. Soms benaderen ouders bepaalde leden van Tannet om hun kinderen meer te vertellen over een bepaalde studierichting.” Hij lacht: ,,Helaas is bij Turkse jongeren het beroep van constructeur niet erg populair. Maar ik probeer ze te laten zien dat je met civiele techniek vele kanten op kunt.”
www.tannet.nl
www.lincon.nl
Naam : Bülent Çelik
Leeftijd : 33 jaar
Studie : civiele techniek
Afstudeerrichting : mechanica en constructies
Woonplaats : Rotterdam
Verliefd / verloofd / getrouwd : getrouwd
Loopbaan:werkte sinds zijn afstuderen bij Tebodin, Arcadis en, sinds vorig jaar, Lincon
Specialisme: betonconstructies, ankers en funderingstechniek
Geen bruuske overgang in zijn leven viel hem zo zwaar als die van Istanbul naar Delft. Maar de wereld van civiele werken lonkte en de Turkse student schopte het tot constructeur. Snel projectmanager worden lijkt hem niks. ,,Ik wil blijven schaven aan mijn rekentechniek, het vak echt leren, zodat ik straks de basis heb om aan complexe civiele projecten mee te werken.”
Als Bülent Çelik om kwart voor zes de deur van zijn werkkamer achter zich dichttrekt, laat hij al het complexe rekenwerk achter zich. ,,Als ik mijn werk mee naar huis zou nemen, zou ik echt gestoord worden”, zegt de constructeur, en glimlacht. De laatste druppeltjes opperste concentratie zijn waarschijnlijk al uit hem gewrongen, maar hij oogt nog fris.
Bülent Çelik is geen man van staal. Misschien zou je deze civiel ingenieur op basis van zijn specialisme een man van beton kunnen noemen. Sinds vorig jaar werkt Çelik bij het ingenieursbureau Lincon, dat zich heeft toegelegd op de engineering van prefab betonnen elementen. Bij de ingang hangt een kaart van Nederland. Spoorwegen, viaducten, tunnels: pijltjes geven aan in welke grote projecten het bedrijf een onmisbare schakel in de keten vormt.
Voorgespannen beton is de core business van Lincon. De stalen wapening in het beton moet zo zijn opgespannen, dat de bouwonderdelen grotere trekkrachten kunnen opnemen. Çelik rekent het allemaal uit achter zijn computer, snel en precies. Deadlines worden strakker naarmate de recessie zijn greep op de sector verstevigt, maar fouten maken blijft onvergeeflijk duur. Met die verantwoordelijkheid op de schouders lukt het Çelik niet elke dag om de ingewikkelde berekeningen meteen van zich af te zetten. ,,Soms stap je in je auto, en realiseer je je opeens: o nee, dat element moest ik ook nog meenemen in de berekeningen!”
Bülent Çelik is 33, maar zijn leven vertoont al heel wat scherpe breuklijnen. Hij werd geboren in Turkije. Zijn vader haalde als gastarbeider het gezin naar Nederland toen Çelik vier jaar oud was. Maar halverwege zijn basisschooltijd moest hij weer terug naar Turkije% in zijn eentje. ,,Mijn ouders droomden ervan om ooit weer terug te keren naar Turkije, en dachten dat ik betere kansen zou hebben als ik in Turkije studeerde”, legt hij uit. Achteraf gezien misschien geen gelukkige beslissing, maar hij begrijpt hun motieven wel. ,,Er was geen tijd om me goed te begeleiden. Mijn vader stond van zes uur ’s ochtends tot zeven uur ’s avonds in de slagerszaak die hij in Dordrecht begonnen was.”
Çelik trok in bij zijn grootouders, in een plattelandsstadje in oost-Turkije. ,,Ik kwam in een heel andere wereld terecht. In het klaslokaal zaten de jongens rechts en de meisjes links, en je mocht niet zomaar een meisje aanspreken.”
Maar in hetzelfde stadje werkte ook één van Celiks ooms als constructeur. Hij nam zijn neefje mee naar de bouwplaatsen waar hij werkte. ,,Dat vond ik natuurlijk machtig interessant. Die oom heeft me ook altijd met het huiswerk geholpen.”
Istanbul
Dan dient de volgende grote verandering zich aan: Çelik verruilt het platteland voor wereldstad Istanbul om de middelbare school af te maken. Een verschil van dag en nacht. ‘Integreren’ gaat niet vanzelf, klasgenoten maken hem verlegen met grapjes over zijn dialect. Maar Istanbul is ook een verademing, vol cafés, theaters, sociaal leven, creativiteit.
Op het lyceum heeft Çelik voor een bètapakket gekozen. Maar de technische universiteit in Istanbul is zo populair dat er zeer hoge eisen aan kandidaat-studenten kunnen worden gesteld. Çelik probeert het toch, en is op bezoek bij zijn familie in Nederland als hij hoort dat hij voor het toelatingsexamen is gezakt. Hij is dan bijna 18 en moet beslissen of hij in Nederland wil blijven. Volgend jaar weer proberen toegelaten te worden tot de technische universiteit van Istanbul of in Nederland studeren? ,,Delft was dichtbij en wereldberoemd.”
Na een toelatingsexamen civiel en een intensieve cursus Nederlands gaat hij civiele techniek studeren. ,,Hier had ik de vrijheid om de opleiding te kiezen die ik écht leuk vond. In Turkije had ik als voorkeuren werktuigbouwkunde en industriële vormgeving opgegeven, omdat die richtingen daar de beste perspectieven leken te bieden.”
Geen bruuske overgang in zijn leven viel hem zo moeilijk als die van Istanbul naar Delft, oordeelt de civieler nu. ,,Dat begon al met de omgang met mijn broer en zus, die in Nederland zijn opgegroeid. Ik stelde me eerst op als de traditionele oudere Turkse broer. Dat pikten ze natuurlijk niet. Ze waren aan vrijheid gewend.”
Tijdens de studie had Çelik vaak het gevoel dat er een onzichtbare muur stond tussen hem en de Nederlandse medestudenten. ,,Er was nooit sprake van vijandigheid of discriminatie”, benadrukt hij. ,,Maar mijn Nederlands was nog niet zo best, en Nederlandse studenten reageerden niet erg open of behulpzaam als ik ze iets vroeg. Na een paar pogingen durf je dan niet meer zo goed, en wend je je tot een Turk, Spanjaard of Griek.” Çelik had een jaar lang de ‘Delftse methode’ gevolgd. ,,Zo leer je ongelooflijk veel woorden, maar spreekvaardigheid en grammatica moet je in de praktijk leren. En Nederlandse studenten verwachten dat je meteen uitstekend Nederlands spreekt.”
Sociale contacten leggen met Nederlanders viel ook niet mee. Çelik werd bestuurslid van de Turkse Studenten Vereniging. ,,Je moetintegreren, maar als dat moeilijk gaat, zoek je de makkelijkste weg”, zegt hij bijna verontschuldigend. ,,Ergens heb ik er wel spijt van. Maar of ik lid zou worden van Virgiel of Sint Jansbrug als ik het allemaal weer over kon doen? Moeilijke vraag. Je blijft jezelf toch de vraag stellen: hoor ik daar wel bij, kan ik daar wel iets voor betekenen?”
Er waren meer hindernissen. ,,Je moet als ingenieur midden in de maatschappij staan, maar ik had de Turkse maatschappij nog in het achterhoofd.” Met vakken waarin bijvoorbeeld recht en bestuur een rol speelden, had hij moeite. Maar de wereld van civiele werken bleef hem fascineren. ,,Als civiel ingenieur krijg je de kans om mee te werken aan projecten waar je trots op kunt zijn.”
Zijn afstudeerproject draaide om hoogbouw op de Kop van Zuid, hetzelfde Rotterdamse stadsdeel waar hij nu woont met zijn vrouw, een milieukundige die studeerde in Istanbul en Wageningen. Met sterkte- en stabiliteitsberekeningen hielp Çelik de verschillende draagconstructies voor een tweehonderd meter hoog gebouw bepalen. ,,Het was vóór de recessie, vóór 11 september. Men droomde nog volop over hoogbouw die tientallen meters uittorende boven de huidige skyline.”
Niet bot genoeg
Na zijn studie kon Çelik snel als constructeur aan de slag. Bij zijn eerste werkgevers, Tebodin en Arcadis, ontdekte hij dat de voor de hand liggende ambitie om het in korte tijd tot projectleider te schoppen bij hem ontbrak. ,,Zeker in deze tijd van krappere budgets is projectleider zijn geen lolletje. Maar wat belangrijker is: ik wil liever blijven schaven aan mijn rekentechniek, het vak echt leren, zodat ik straks de basis heb om aan vernieuwende, complexe civiele projecten mee te werken. De eerste tien jaar in de loopbaan van een constructeur zijn het belangrijkst.”
Çelik vindt zichzelf bovendien geen geboren projectleider. ,,Ik ben niet direct of bot genoeg om steeds doeltreffend te kunnen communiceren”, bekent hij. ,,Dat alles heeft natuurlijk deels te maken met mijn jaren in Turkije, maar het is vooral een kwestie van karakter. Ik ken heel wat Turken die uitstekende projectleiders zouden zijn!”
Vooroordelen over Turken wil Çelik graag helpen bestrijden. Hij zet zich in ls webmaster voor Tannet (Turks Academisch Netwerk), een vijf jaar geleden opgerichte club die regelmatig aanklopt bij media en bedrijfsleven. ,,Het imago van de allochtoon is beroerd, de laatste jaren. Wij proberen daar verandering in te brengen door een andere kant te laten zien.”
Çelik wijst erop dat het aantal Turkse en Marokkaanse studenten de laatste jaren flink is gegroeid. ,,De tweede generatie is sterk doordrongen van het belang van een goede opleiding voor hun kinderen. Mensen leggen zich minder snel neer bij een schooladvies. Soms benaderen ouders bepaalde leden van Tannet om hun kinderen meer te vertellen over een bepaalde studierichting.” Hij lacht: ,,Helaas is bij Turkse jongeren het beroep van constructeur niet erg populair. Maar ik probeer ze te laten zien dat je met civiele techniek vele kanten op kunt.”
www.tannet.nl
www.lincon.nl
Naam : Bülent Çelik
Leeftijd : 33 jaar
Studie : civiele techniek
Afstudeerrichting : mechanica en constructies
Woonplaats : Rotterdam
Verliefd / verloofd / getrouwd : getrouwd
Loopbaan:werkte sinds zijn afstuderen bij Tebodin, Arcadis en, sinds vorig jaar, Lincon
Specialisme: betonconstructies, ankers en funderingstechniek
Comments are closed.