Logo

Opdat wij er mee konden smeden. Niet voor niets wakkert de vlam in het TU-logo en daaraan zijn wij – meer nog dan wij denken – gehecht.

Zo blijkt uit de ontwikkeling van de nieuwe huisstijl, die in de fase van de schetsen zit. Onlangs presenteerde het bureau Total Design de eerste aanzetten aan de opdrachtgever waarop er ergens op het hoofdgebouw een kleine stilte viel, gevolgd door twijfel. Het vlammetje was weg. Iemand – collegevoorzitter De Voogd? – moet toen een stevig requisitoir voor de toorts hebben gehouden, want inmiddels zijn extra schetsen gemaakt waarin het heilige vuur weer onder ons is.

Zo’n nieuwe huisstijl maken is een lastige zaak, zegt Hans Brandt van Total Design. Objectief oordelen is moeilijk maar belangrijk. Aan de andere kant moet de gebruiker er ook nog wat bij voelen. Icoon of symbool, abstract of klassiek, voorop staat de herkenbaarheid. Brandt: ,,Men is vaak bang te worden aangezien voor een nieuwe organisatie, zonder traditie. Dat nieuwe beeldmerk moet zeggen: ‘Kijk, wij zijn het, in een nieuwe jas.’ Dat luistert nauwer dan je zou denken.”

Hoe relevant het vlammetje nu werkelijk is blijkt binnenkort in een onderzoek waarin alle ideeën aan een soort panel van consumenten wordt voorgelegd. Daarin zitten allerlei mensen en zo moet voorkomen worden dat de TU straks een emotionele keuze maakt die misschien wel de verkeerde is.

De logo-geschiedschrijving is immers bezaaid met blunders, zoals leuke scheve letterverzamelingen of doodgemoderniseerde heraldiek. Maar ze kent ook subtiele veranderingen. Neem het beroemde beeldmerk van een verzekeringsmaatschappij: dame en heer met hoge hoed onder de paraplu (waaronder ook nog een hondje). De firma wilde wat meer met de tijd meegaan, maar slechts weinigen hebben gemerkt dat de dame een smallere taille kreeg.

Nu de TU neigt naar het vasthouden aan het vlammetje, zal ook hier de traditie dus wel winnen van modernisme.
(H.O.)

Letterlijk betekent het ‘hij die vooruit denkt’ maar wij kennen hem als Prometheus, de blote man met fakkel op de sokkel voor het hoofdgebouw. Ooit haalde hij het vuur uit de hemel en bracht het (verborgen in een rietstengel) op aarde. Opdat wij er mee konden smeden. Niet voor niets wakkert de vlam in het TU-logo en daaraan zijn wij – meer nog dan wij denken – gehecht.

Zo blijkt uit de ontwikkeling van de nieuwe huisstijl, die in de fase van de schetsen zit. Onlangs presenteerde het bureau Total Design de eerste aanzetten aan de opdrachtgever waarop er ergens op het hoofdgebouw een kleine stilte viel, gevolgd door twijfel. Het vlammetje was weg. Iemand – collegevoorzitter De Voogd? – moet toen een stevig requisitoir voor de toorts hebben gehouden, want inmiddels zijn extra schetsen gemaakt waarin het heilige vuur weer onder ons is.

Zo’n nieuwe huisstijl maken is een lastige zaak, zegt Hans Brandt van Total Design. Objectief oordelen is moeilijk maar belangrijk. Aan de andere kant moet de gebruiker er ook nog wat bij voelen. Icoon of symbool, abstract of klassiek, voorop staat de herkenbaarheid. Brandt: ,,Men is vaak bang te worden aangezien voor een nieuwe organisatie, zonder traditie. Dat nieuwe beeldmerk moet zeggen: ‘Kijk, wij zijn het, in een nieuwe jas.’ Dat luistert nauwer dan je zou denken.”

Hoe relevant het vlammetje nu werkelijk is blijkt binnenkort in een onderzoek waarin alle ideeën aan een soort panel van consumenten wordt voorgelegd. Daarin zitten allerlei mensen en zo moet voorkomen worden dat de TU straks een emotionele keuze maakt die misschien wel de verkeerde is.

De logo-geschiedschrijving is immers bezaaid met blunders, zoals leuke scheve letterverzamelingen of doodgemoderniseerde heraldiek. Maar ze kent ook subtiele veranderingen. Neem het beroemde beeldmerk van een verzekeringsmaatschappij: dame en heer met hoge hoed onder de paraplu (waaronder ook nog een hondje). De firma wilde wat meer met de tijd meegaan, maar slechts weinigen hebben gemerkt dat de dame een smallere taille kreeg.

Nu de TU neigt naar het vasthouden aan het vlammetje, zal ook hier de traditie dus wel winnen van modernisme.
(H.O.)